Ερώτησε κάποιος τον Όσιο Παΐσιο:
«Γέροντα, πρέπει να λέμε “δόξα Σοι ο Θεός”, όταν όλα πηγαίνουν καλά;».
Και απάντησε ο Αγιασμένος γέροντας:
«Μά, αν δεν λέμε το “δόξα Σοι ο Θεός” στις χαρές, πώς θα το πούμε στις θλίψεις;; Όταν είναι αχάριστος κανείς, δεν γνωρίζει την Αγάπη του Θεού. Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία. Γιά εμένα είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο αχάριστος, με τίποτε δεν ευχαριστιέται. Γιά όλα γκρινιάζει, όλα του φταίνε.
Στην πατρίδα μου, τα Φάρασα, χρησιμοποιούσαν πολύ το πετιμέζι. Ένα βράδυ, λοιπόν, μία κοπέλα έκλαιγε, γιατί ήθελε πετιμέζι. Η μάνα της (τί να κάνη;), πήγε και ζήτησε από την γειτονιά. Αυτή, μόλις πήρε το πετιμέζι, έβαλε πάλι τα κλάματα. Κτυπούσε τα πόδια της κάτω και φώναζε:
“Μαμά, θέλω και γιαούρτι”.
“Τέτοια ώρα, παιδάκι μου, που να βρω γιαούρτι;”, της λέει η μάνα της.
“Όχι, θέλω γιαούρτι”.
Πήγε, υποχρεώθηκε η καϋμένη σε μιά γειτόνισσα, της έφερε και γιαούρτι. Το παίρνει η κόρη και βάζει πάλι τα κλάματα.
“Τώρα γιατί κλαις;”, την ρωτάει η μάνα της.
“Μαμά, τα θέλω ανακατεμένα”.
Τα παίρνει η μάνα, τα ανακατεύει.
Αυτή βάζει πάλι τα κλάματα και της λέει:
“Μαμά δεν μπορώ να τα φάω έτσι. Θέλω να τα ξεχωρίσω!”.
Οπότε, την περιέλαβε στα σκαμπίλια η μάνα της, και... ξεχωρίσθηκε το πετιμέζι από το γιαούρτι…!
Έτσι, θέλω να πω, κάνουν μερικές φορές, πολλοί άνθρωποι, και τότε έρχεται η παιδαγωγία του Θεού! Τουλάχιστον, να αναγνωρίζουμε την αχαριστία μας και να ευχαριστούμε τον Θεόν, μέρα-νύκτα, γιά τις ευλογίες που μας δίνει! Με αυτόν τον τρόπο, θα πάρουμε καταπόδι τον δειλό διάβολο, ο οποίος θα συμμαζέψη τα ταγκαλάκια του και θα γίνη μαύρος καπνός, γιατί θα του έχουμε βρει πια το αδύνατο σημείο!»!!
