Ένας γέροντας ερημίτης, που ασκήτευε στην έρημο του Ιορδάνου, είχε πολλά χρόνια, να πειραχθή από τον διάβολο… Αυτό του είχε δώσει θάρρος και έλεγε συχνά, πώς ο εχθρός δεν τολμούσε να πειράξει τους αγωνιστές, αλλά πήγαινε μόνο στους αμελείς και οκνηρούς.
Κάποτε, όμως, παρουσιάσθηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε:
«Τί σου έχω κάνει Αββά, και με εξευτελίζεις έτσι; Μήπως ποτέ σε πείραξα;».
«Φύγε από εδώ, πονηρό πνεύμα», φώναξε άφοβα ο ερημίτης, και σήκωσε το ραβδί του να τον κτυπήσει. «Δεν έχεις δικαίωμα να πειράζεις τους δούλους του Χριστού. Πήγαινε σε εκείνους, που με την απροσεξία τους σε προσκαλούν».
«Έτσι, λοιπόν, νομίζεις;», του απάντησε ο διάβολος. «Δεν θα βρω, λες ευκαιρία να σε ρίξω, στα σαράντα χρόνια, που έχεις να ζήσεις ακόμη;».
Βέβαιος τώρα ο διάβολος πώς το δόλωμά του είχε κιόλας επιτυχία, έγινε άφαντος, αφήνοντας στον αέρα ένα γέλιο ανατριχιαστικό…
Από εκείνη την στιγμή, λογισμοί άρχισαν να ταλαιπωρούν τον ερημίτη.
«Σαράντα χρόνια ζωής ακόμη… Ώ, είναι παρά πολλά…», μονολογούσε διαρκώς.
Ύστερα από λίγο καιρό, εσκέφθηκε:
«Δεν πηγαίνω στον κόσμο, να δω λίγο τους συγγενείς μου; Ας δώσω και μία μικρή ξεκούραση στο βασανισμένο μου κορμί και όταν γυρίσω, συνεχίζω την άσκησή μου. Έχω καιρό μπροστά μου. Σαράντα χρόνια ζωής…».
Με τα πολλά πήρε την απόφαση κι ένα πρωινό ξεκίνησε, με το ραβδί στο χέρι, γιά την Πολιτεία. Μα, ο Φιλάνθρωπος Θεός, λυπήθηκε τόσων χρόνων κόπους και θυσίες, και έστειλε τον Άγγελό του να τον εμποδίσει.
«Πού πας, Αββά;», ερώτησε ο Άγγελος, φράζοντας του τον δρόμο.
«Στην πόλη πάω», βιάσθηκε να αποκριθή ο ερημίτης.
«Ευλογημένε άνθρωπε, τώρα στο τέλος της ζωής σου άφησες, να σε ξεγελάσει ο πονηρός; Βιάσου να γυρίσεις στην καλύβα σου και κλαύσε την ανοησία σου, προτού να είναι πιά αργά γιά σένα», αυτά είπε ο Άγγελος και έγινε άφαντος.
Ντροπιασμένος γιά το πάθημά του, ο ερημίτης, γύρισε πίσω στο κελλί του κλαίοντας και θρηνώντας… Ύστερα μάλιστα από τρεις ημέρες, ο γέροντας εκοιμήθη μετανοημένος...
