Ζούσε μία πολυάριθμη οικογένεια, από τον ογδοντάχρονο παππού μέχρι και τα δισέγγονα, στον περιφραγμένο και προστατευμένο με ψηλή μάνδρα χώρο, δίπλα στο δάσος.
«Παππού…», ερώτησε ένα βράδυ ο δεκαοκτάχρονος εγγονός, «γιατί ο Θεός μάς τιμωρεί, εάν ξεφύγουμε από τον Νόμο Του;».
«Πήγαινε παιδί μου, φέρε ξύλα γιά την φωτιά και θα τα πούμε μετά», απήντησε ο σοφός παππούς.
Το παιδί τυλίχθηκε στη χονδρή κάπα του και εβγήκε γιά να φέρη ξύλα.
Όμως, ξαφνικά, άκουσε ένα γρύλλισμα. Κατάλαβε ότι κάποιο αγρίμι ήταν κοντά στη μάνδρα τους. Χωρίς να το σκεφθή, άρπαξε από την αποθήκη ένα όπλο και ώρμησε να σκοτώση το αγρίμι…
Ο νέος κυνηγώντας το ζώο ήταν σίγουρος ότι θα το έπιανε. Όμως το αγρίμι ξεμάκραινε, η νύκτα έπεφτε πια γιά καλά και ο νέος είχε ήδη μπει στο μεγάλο χιονισμένο δάσος. Άρχισε να φοβάται... Τί έπρεπε να κάνη; Μέχρι τότε δεν τον έπαιρναν οι μεγάλοι μαζί τους και ήξερε πολύ καλά ότι το κυνήγι στο δάσος γινόταν ΜΟΝΟ την ημέρα.
Ξαφνικά άκουσε πάλι το γρύλισμα, όμως άκουσε και άλλα μαζί. Το ζώο τον είχε παρασύρει και τώρα ολόκληρη η αγέλη τον είχε κυκλώσει. Το άλογο του αφήνιασε και τον έριξε κάτω, το όπλο του εκπυρσοκρότησε, τα αγρίμια σάστισαν γιά λίγο, αλλά ώρμησαν πάνω του. Αυτός βρήκε την ευκαιρία και σκαρφάλωσε σ’ ένα δένδρο. Η νύκτα προχωρούσε παγερή και αυτός ξυλιασμένος σκεπτόταν πια τον σίγουρο θάνατο... Ξαφνικά, μακριά στην κοιλάδα άκουσε τον ήχο κυνηγετικού βούκινου! Τον έψαχναν! Όμως δεν μπορούσε να απαντήση διότι δεν είχε πάρει μαζί του το δικό του βούκινο. Τελικά, μετά από πολλή ώρα τον ανακάλυψαν και τον μετέφεραν στο σπίτι του με ασφάλεια.
Όταν πιά συνήλθε ο νέος, ερώτησε τον παππού:
«Παππού, ποιά θα είναι η τιμωρία μου που παρέβηκα τους νόμους της οικογένειας;».
Ο παππούς χαμογέλασε και είπε:
«Τιμωρία είναι όλη αυτή η ταλαιπωρία που πέρασες από την δικιά σου λάθος επιλογή.
Το ίδιο κάνει και ο Θεός!
Ενώ ρίχνει τις Ακτίνες της Αγάπης Του σε όλη την γη αδιάκοπα, εμείς επιλέγουμε με πείσμα την σκιά των επιλογών μας…»!!!
