Κάποια χρονιά, τον μήνα Φεβρουάριο, είχαν πάει στην κορυφή του Άθωνος, ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, μαζί με τον συνασκητή του γέροντα Αρσένιο, γιά να προσευχηθούν και να κάνουν πολλές μετάνοιες, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας τους. Και ενώ προσεύχονταν, άρχισε να χιονίζει. Έτσι εισήλθαν στο Ναό της Μεταμορφώσεως και συνέχισαν τον αγώνα τους.
Το χιόνι, όμως, άρχισε να πυκνώνει και το κρύο ήταν πολύ δυνατό...
Σε κάποια στιγμή, λέει ο γέροντας Ιωσήφ:
«Αρσένιε, πάμε να φύγουμε αμέσως, γιατί δεν θα αντέξουμε, εάν αποκλεισθούμε».
Με κίνδυνο της ζωής τους, λοιπόν, και μέσα από τα χιονισμένα μονοπάτια, κατέβηκαν μέχρι το Εκκλησάκι της Παναγίας και εισήλθαν μέσα. Κάθησαν στα στασίδια, γιά να ξεκουρασθούν και να ζεσταθούν, λέγοντας συνεχώς την ευχή:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!»!
Ξαφνικά, λέει ο γέροντας στον πατέρα Αρσένιο:
«Αρσένιε, σήκω και πήγαινε και πάρε τα μήλα από την Παναγία!»!!
Σηκώνεται ο πατήρ Αρσένιος, και έκπληκτος βλέπει ένα κλαδί με πράσινα φύλλα και δύο μήλα, να κρέμεται από την εικόνα της Παναγίας! Τα πήρε κάνοντας τον Σταυρό του και με δέος τα πρόσφερε στον Γέροντά του!
Έφαγαν από ένα μήλο, ο Γέροντας Ιωσήφ και ο πατήρ Αρσένιος, γεμίζοντας από Θεία ευφροσύνη και παραδεισένια γλυκύτητα!
«Αρσένιε τί έφαγες;», ερώτησε ο γέροντας Ιωσήφ.
«Μήλο έφαγα Γέροντα!», απάντησε με απλότητα ο γέρο-Αρσένιος.
«Μα ευλογημένε, πού και πώς ευρέθηκαν φρέσκα μήλα, χειμώνα καιρό πάνω στην εικόνα της Παναγίας; Δεν κατάλαβες, πώς αυτά τα μήλα ήταν Ουράνιο Δώρο, της γλυκειάς Μανούλας μας, της Παναγίας, γιά τους κόπους της προσευχής και τους κινδύνους που περάσαμε στα χιονισμένα μονοπάτια;;!!»!!!
«Ευλόγησον Γέροντα, ευλόγησον! Τώρα κατάλαβα, ότι δεν ήταν συνηθισμένο μήλο, αφού η Θεϊκή του ευωδία, μου αλλοίωσε την ψυχή και μου δυνάμωσε το σώμα!», απάντησε ο πατήρ Αρσένιος!!
