Κάποιος ασκητής, απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια ζει με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:
«Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία».
Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε να τον συναντήσει και του λέει:
«Εσύ είπες αυτά τα λόγια αδελφέ;».
«Ναι αββά μου», απήντησε ο ασκητής.
«Δεν μου λες: Εάν εισέλθης στο κελλί σου και εύρης μία γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος γιά το φύλο της;;».
«Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να μην την αγγίξω», είπε ο ασκητής.
«Άρα…», συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, «δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας... Το ενίκησες μόνο και το έχεις δεμένο... Εάν τώρα, καθώς περπατάς δεις όστρακα, πέτρες και ανάμεσα τους χρυσάφι, μπορείς να μείνεις αδιάφορος, και να δεις το χρυσάφι σαν τα όστρακα και τις πέτρες;;».
«Όχι αββά, αλλά θα αγωνισθώ να μην το πάρω».
«Άρα…», συμπέρανε πάλι ο αββάς Αβραάμ, «δεν θανάτωσες το πάθος της φιλαργυρίας... Το ενίκησες μόνο και το έχεις δεμένο… Εάν τώρα μάθης, ότι έρχονται να σε επισκεφθούν δύο αδελφοί, και γνωρίζεις ότι ο ένας σε επαινεί, ενώ ο άλλος σε κακολογεί, θα δεχθής και τους δύο με την ίδια διάθεση;;», ερώτησε πάλι ο αββάς Αβραάμ.
«Όχι, αλλά θα αγωνισθώ να αναπαύσω και εκείνον που με κακολογεί, όπως και εκείνον που με επαινεί».
«Άρα, ούτε το πάθος της φιλοδοξίας έχεις θανατώσει… Τα πάθη, λοιπόν, δεσμεύονται, πλην όμως ζουν μέσα σου… Πάψε, λοιπόν, αδελφέ να νομίζεις και να λες πως έφθασες σε απάθεια... Ζουν μέσα σου τα πάθη, γι’ αυτό χρειάζεσαι αγώνα, ως το τέλος της ζωής σου!», είπε ο αββάς και αποχώρησε!!!
Γεροντικό
