Κάποιος μοναχός που μόναζε σε Κοινόβιο, οργιζόταν συχνά… Το πάθος της οργής δεν τον άφηνε και ξεσπούσε στους αδελφούς του. Αποφάσισε λοιπόν και είπε μέσα του:
«Θα πάω να ζήσω μόνος, μακριά από ανθρώπους. Και καθώς δεν θα έχω καμμία σχέση με κανέναν, θα πάψει και το πάθος».
Έφυγε πράγματι, και κατοίκησε σε μιά σπηλιά μόνος.
Κάποια ημέρα, γέμισε το σταμνί του με νερό, το έβαλε καταγής και ξαφνικά αναποδογύρισε. Το πήρε και το ξαναγέμισε και πάλι έπεσε. Έπειτα, γιά τρίτη φορά, το γέμισε και πάλι έπεσε και άδειασε. Θύμωσε τότε ο μοναχός, άρπαξε το σταμνί και το έσπασε.
Όταν συνήλθε, αναγνώρισε ότι, εμπαίχθηκε από τον δαίμονα και είπε:
«Να, λοιπόν, ήλθα να ζήσω μόνος, αλλά και πάλι νικήθηκα από το πάθος της οργής... Επομένως, θα επιστρέψω στο Κοινόβιο και θα συνεχίσω τον αγώνα μου με τους αδελφούς μου, ταπεινά και με την βοήθεια του Θεού»!
