Θυμάμαι κάποτε, είχαμε μία εορτή κατηχητικού σχολείου και τα παιδιά έλεγαν με την σειρά τους τα ποιήματα που τους είχαν ανατεθή.
Ήταν και ένα παιδί, ο Δημήτρης, ο οποίος είχε καταπληκτική μνήμη. Μου έλεγαν, μάλιστα, οι συμμαθητές του, ότι ολόκληρα κομμάτια από τον Όμηρο, σε αρχαίο κείμενο, τα έλεγε απ’ έξω!
Όταν ξεκίνησε η εορτή, ζητούσα από τα παιδιά να μου φέρουν τα χαρτιά με τα ποιήματά τους. Όλοι μου τα έφεραν, εκτός από τον Δημήτρη.
«Δημήτρη, που είναι το χαρτί με το ποίημά σου;».
Το χαρτί το ζητούσα από όλα τα παιδιά, γιά να παρακολουθώ, ώστε εάν ένα παιδί τα χάσει στην ώρα της απαγγελίας, να το βοηθήσω.
Και μου λέει ο Δημήτρης:
«Δεν το έφερα το χαρτί, γιατί το ξέρω απ’ έξω. Το ξέρω καλά το ποίημα!».
«Παιδάκι μου», του λέω, «τί θα πει, το ξέρω καλά; Έπρεπε να το φέρεις το χαρτί».
«Όχι το ξέρω καλά!», επέμενε εκείνος.
Αγαπητοί μου, όταν ήλθε η ώρα του Δημήτρη, ανέβηκε στο βάθρο γιά να πει το ποίημά του, είπε την πρώτη φράση και μετά κόκκαλο… Και εγώ να μην ξέρω το ποίημα γιά να μπορέσω να τον βοηθήσω...
Και γιατί την έπαθε ο Δημητράκης;
Γιατί είχε την αυτοπεποίθηση, ότι: «Εγώ θυμάμαι!».
π. Αθανασίου Μυτιληναίου
