Ο Αββάς Καρίων ωμολογούσε συχνά στους συνασκητάς
του, πως είχε κοπιάσει πολύ περισσότερο από τον γυιό του Ζαχαρία στην άσκηση, μα
δεν είχε κατορθώσει ακόμα να φθάσει στα μέτρα εκείνου, που τον στόλιζαν δύο
μεγάλες αρετές: η ταπεινοφροσύνη και η σιωπή.
Όταν ο Ζαχαρίας ήταν ακόμη πολύ νέος, σχεδόν
παιδί, μιά νύχτα που προσευχόταν, έπεσε σε έκσταση και είδε θεία οπτασία. Την
άλλη ημέρα το φανέρωσε στον πατέρα του. Εκείνος, όμως, σαν πρακτικός που ήταν,
τον μάλωσε και τον αποπήρε, λέγοντάς του πως όλα αυτά ήταν πλάνη και φαντασία.
Αλλά ο νέος εξακολουθούσε να γίνεται πιο θερμός στην προσευχή και να δέχεται περισσότερες
θείες αποκαλύψεις. Αφού όμως ο πατέρας του δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον
ακούσει, αποφάσισε να τα εμπιστευθή όλα, στον Αββά Ποιμένα.
Ο Όσιος τον άκουσε με προσοχή και, βλέποντάς τον να
φλέγεται από θεϊκό έρωτα, κατάλαβε πως τον
είχε επισκεφθή η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, αλλά για μεγαλύτερη ασφάλεια τον
έστειλε να συμβουλευθή έναν άλλο Γέροντα, πιο έμπειρο σ' αυτά τα ζητήματα. Ο
Ζαχαρίας, έκανε όπως του είπε ο Αββάς Ποιμήν. Δεν πρόλαβε όμως να αποκαλύψει
τους λογισμούς του και ο θεοφώτιστος Γέροντας με το χάρισμα της διοράσεώς του,
τους επληροφορήθη από τον Θεό!!!
- Σε έχει επισκεφθή η Θεία Χάρις, τέκνον μου, του
είπε. Για να παραμείνει στην καρδιά σου, γύρισε πίσω στον πατέρα σου και να υποτάσσεσαι
ταπεινά σ' αυτόν.
Ο νέος ακολούθησε πιστά την υπόδειξη του Αγίου και
ωφελήθηκε.
Πηγή:
Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:242 – ΦΕΒΡ 2016 σελ.3
