<<Το τραίνο σταμάτησε στο σταθμό. Ένα μικρό ανάπηρο αγόρι πουλούσε φρούτα στους επιβάτες. Ένας ταξιδιώτης, στην προσπάθεια του να κατέβη γρήγορα από το τραίνο, έπεσε πάνω στο αγόρι, σκορπίζοντας τα φρούτα γύρω του. Βιαστικός καθώς ήταν και βλέποντας ότι, ο ζημιωμένος ήταν απλά ένα παιδί, απομακρύνθηκε χωρίς να βοηθήση…
Σε λίγο κατέβηκαν και άλλοι επιβάτες. Ανάμεσά τους ήταν ένας άνδρας, που βλέποντας τα σκορπισμένα φρούτα και το ανάπηρο παιδί σε απόγνωσι, αν και βιαστικός, σταμάτησε και χωρίς κουβέντα άρχισε να μαζεύη γρήγορα-γρήγορα τα φρούτα, γιά να μην τα ποδοπατήσουν οι βιαστικοί… Αφού ετέλειωσε, έβγαλε από την τσέπη του ένα μεγάλο χαρτονόμισμα και το έβαλε στο καλάθι του αναπήρου παιδιού.
Το αθώο παιδί τον εκοίταζε αποσβολωμένο και ευρίσκοντας το θάρρος τον ερωτά:
«Κύριε, μήπως είσθε ο Χριστός;».
«Όχι αγόρι μου», του απάντησε ο κύριος χαμογελώντας, «είμαι απλά ένας ακόλουθός Του και προσπαθώ να κάνω αυτό που Εκείνος, με άπειρες φορές καλλίτερο τρόπο, θα έκανε, εάν ήταν εδώ»!>>!!!
