Ασπάσθηκαν την μοναστική ζωή, στο ονομαστό γυναικείο Μοναστήρι που αποκαλούνταν «Άγαφτον», μεταξύ του 1855 και του 1860. Αργότερα, έφεραν κι άλλες συγγενείς τους, ανάμεσα στις οποίες και τη φημισμένη μοναχή Ξενία Βελισάρη, ξαδέλφη αυτή του ποιητού. Η Φεβρωνία, η Σοφία και η Ολυμπιάς, ανταπεξέρχονταν με γενναιότητα στις δοκιμασίες του μοναστικού βίου, με προσευχή, νηστεία και υπακοή, συνοδεύοντας καθετί που έκαναν, με δάκρυα κατανύξεως.
Ήσαν πολύ γνωστές γιά την ταπείνωσή τους, την γλυκύτητα και την καλοσύνη τους. Κι όταν καμιά φορά, κάποια από τις μοναχές της αδελφότητας καταλαμβάνονταν από πειρασμούς, οι άλλες δεν παρέλειπαν να της λένε, «πήγαινε να δεις τις αδελφές Γιουράσκου και θα βρεις ειρήνη».
Ο ποιητής Εμινέσκου, ερχόταν συχνά να τις δει και χαιρόταν ν' ακούει τις μοναχές να προσεύχονται και να ψάλλουν κατά τη βραδινή ακολουθία. Κατά την διάρκεια της ημέρας, όπως συνήθιζε, πήγαινε μόνος του στον οπωρώνα του Μοναστηριού, γιά να γράψει. Στο τέλος της εκεί παραμονής του, φιλούσε το χέρι των τριών αυτών Θείων του και δεχόταν τις ευλογίες τους και τις συμβουλές τους!!
Προς το τέλος του περασμένου αιώνα, δύο απ’ αυτές τις μοναχές παρέδωσαν την ψυχή τους στον Κύριο και η άλλη, δηλαδή η Μητέρα Ολυμπιάδα, εξελέγη Ηγουμένη της μονής (1899-1902). Στάθηκε αληθινή μητέρα γιά τη Μοναστική κοινότητα, αλλά και γιά τις μοναχές των περιχώρων. Εύρισκε πάντα έναν παρήγορο λόγο ή μιά καλή συμβουλή γιά όλους. Παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, όταν ήταν κοντά στα ογδόντα της χρόνια!!
Πηγή: Μικρό Γεροντικό της Μολδαβίας (Εν Πλω)
