<<Ο (αείμνηστος) π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σατίριζε πολλές φορές τίς σωματικές του αδυναμίες και ατέλειες και το λιγοστό του φως, χωρίς γογγυσμό, χωρίς παράπονο, μ’ ένα τέτοιο τρόπο, που σ’ έκανε να τα χάνης, ειδικά με το χαριτωμένο λεξιλόγιο το οποίο χρησιμοποιούσε γιά τον εαυτό του.
Κάποτε είχαμε πάει στο Νοσοκομείο «Κ.Α.Τ.», γιά να επισκεφθή ένα πρώην «μάρτυρα του Ιεχωβά», συνομήλικό μας, ο οποίος είχε πολεμήσει τον π. Αντώνιο δεκαετίες ολόκληρες, με πολύ φανατισμό και μεγάλο πείσμα…
Θυμάμαι τη συγκινητικότατη σκηνή της πρώτης αυτής συναντήσεως, γιατί ακολούθησαν και άλλες. Δεν γνωρίζονταν και, όταν ο π. Αντώνιος του είπε το όνομά του, άπλωσαν και οι δύο τα χέρια τους, και, κρατώντας τα σφικτά, έκλαιγαν και οι δύο σιωπηλά γιά πολύ ώρα. Μείναμε στο Νοσοκομείο αρκετά. Δυστυχώς δεν προνόησα να ηχογραφήσω με κάποιο τρόπο, έστω και συνωμοτικό, αυτές τις ανεπανάληπτες συνομιλίες του με πλανεμένους αδελφούς. Θα ήταν ένα πολυτιμότατο υλικό σε όσους έχουν αναλάβει ή θα αναλάβουν στο μέλλον να προσφέρουν ποιμαντική βοήθεια στα θύματα των αιρέσεων.
Σε μιά στιγμή ακούω τον ασθενή να λέη:
«Γέροντα, αν μου έλεγε παλαιότερα η “Σκοπιά” να σε φάω, θα σ’ έτρωγα ευχαρίστως…».
Και ο π. Αντώνιος του απάντησε γελώντας:
«Καϋμένε μου τί θα έτρωγες από εμένα!
Ένα μάτσο κόκκαλα είμαι.
Εκτός αν μ’ έκανες σούπα και έπινες το ζουμί μου»!
Και γέλασε πολύ, μ’ εκείνο το γνώριμο σ’ εμάς τρόπο, που ανατάραζε ελαφρά το ασθενικό του στήθος. Γελάσαμε και εμείς, όσοι ευρισκόμασθαν στο θάλαμο, και κοιτάζαμε με δέος αυτό το αδύνατο σώμα που δούλευε ακατάπαυστα μέρα-νύκτα>>!!!
Πηγή: «Αντιαιρετικά Εφόδια», Σταμάτα 2013. Σελ.:69
