<<Κάποτε, είχαμε μία εορτή στο κατηχητικό.
Σε κάποιο παιδί είχα βάλει ένα ποίημα, αυτό το παιδί είχε καταπληκτική μνήμη! Μου έλεγαν, μάλιστα, οι συμμαθητές του, ότι ολόκληρα κομμάτια από τον Όμηρο, σε αρχαίο κείμενο, τα έλεγε απ' έξω!
Όταν ήλθε η ώρα της εορτής, λέω σ’ αυτό το παιδί:
«Δημήτρη, που είναι το χαρτί με το ποίημα που θα απαγγείλης;».
Το χαρτί το ζητούσα από όλα τα παιδιά, ώστε να παρακολουθώ την απαγγελία και εάν κάποιο παιδί τα χάση, να το βοηθήσω.
Και μου λέει ο Δημήτρης:
«Πάτερ, δεν το έφερα το χαρτί μαζύ μου, διότι το ξέρω καλά το ποίημά μου».
«Παιδάκι μου», του είπα, «τί θα πή το ξέρεις καλά. Έπρεπε να το φέρης το χαρτί...».
«Όχι το ξέρω καλά…», επέμενε ο Δημητράκης.
Αγαπητοί μου, ανέβηκε γιά να πή το ποίημά του, είπε την πρώτη φράσι και μετά κόκκαλο… Και εγώ να μην ξέρω το ποίημα γιά να μπορέσω να τον βοηθήσω...
Και γιατί την έπαθε;
Διότι είχε την αυτοπεποίθησι, ότι «εγώ θυμάμαι...»!
π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927-2006)
