<<Ο Γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εφρόντιζε ακόμη και γιά τα φυτά. Πίστευε, πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει, είναι αντίθετη με τη διδαχή της Θείας Χάριτος!
Θυμάμαι (ένα περιστατικό), μία φορά που εβάδιζα μαζί του το μονοπάτι, που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι στο οποίο πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το Μοναστήρι. Ο Γέροντας ερχόταν, να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δύο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη, να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορυφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου αυτή, φάνηκε βάναυση στο Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του... Κατάλαβα τί σήμαινε αυτό και ντράπηκα...
Ο Γέροντας Σιλουανός έλεγε, πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνοια γιά όλη την Κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δένδρου «χωρίς ανάγκη». «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δένδρο, και εσύ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε να αγαπά, λυπάται όλη την Κτίση»!!
Αυτή, όμως, η συμπόνοια γιά το πράσινο φύλλο του δένδρου ή γιά το αγριολούλουδο που πατούμε, συνδυαζόταν μέσα του με την πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση όλων των πραγμάτων του κόσμου. Ως Χριστιανός ήξερε, πως όλη η κτίση δημιουργήθηκε γιά να υπηρετεί τον άνθρωπο. Γι’ αυτό, όταν «είναι ανάγκη», ο άνθρωπος, μπορεί να επωφεληθή από όλα. Ο ίδιος θέριζε το σανό, έκοβε ξύλα στο δάσος, αποθήκευε ξύλα γιά τον χειμώνα, έτρωγε ψάρια...
Είναι αξιοσημείωτες στα γραπτά του Γέροντα, οι σκέψεις και τα αισθήματά του γιά τα ζώα! Ήταν πραγματικά εκπληκτική η συμπόνοιά του γιά κάθε κτίσμα, όπως συμπεραίνουμε απ’ όσα διηγείται, γιά το πόσο πολύ έκλαψε, γιά «την τραχύτητά του προς την κτίση», όταν «χωρίς ανάγκη» σκότωσε μία μύγα ή πως «λυπήθηκε την κτίση και κάθε δημιούργημα που πάσχει», όταν αντίκρυσε στο δρόμο ένα κατακομμένο φίδι!
Το ίδιο εκπληκτική όμως ήταν και η απομάκρυνσή του από κάθε δημιούργημα, όταν κυριαρχούσε μέσα του η φλογερή ορμή του γιά τον Θεό! Γιά τα ζώα και τα τετράποδα έλεγε, πως είναι «γη» και δεν πρέπει να προσκολλάται σ’ αυτήν ο νους του ανθρώπου. Γιατί, ο άνθρωπος οφείλει να αγαπά τον Θεόν με όλη τη διάνοια και με όλη την καρδιά και με όλη τη δύναμή του, δηλαδή με όλο το είναι του, λησμονώντας τη γη! Την προσκόλληση των ανθρώπων στα ζώα, που παρατηρούμε πολλές φορές και που φθάνει καμμιά φορά ως τη «φιλία», ο Γέροντας την θεωρούσε, διαστροφή της τάξεως που έθεσε ο Θεός και αντίθετη προς τη φυσική κατάσταση των πρωτοπλάστων (Γεν. Β΄20΄)!>>!!!
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ, του Έσσεξ (1896-1993)
Πηγή: «Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης», Αρχιμ. Σωφρονίου, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ.
