ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΤΣΟΡΜΠΑΝΤΖΙΔΟΥ (1980-2006)
Η Ιωσηφίνα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1980, ημέρα που η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου Νικολάου του Πλανά, του οποίου πολύ αγαπούσε να διαβάζει τον βίο.
Κατά την βάπτισή της πήρε το όνομα του μνήστορος Ιωσήφ. Από την ηλικία των τριάμισι ετών, άρχισαν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της ασθενείας «Μυοδυστροφία» με τα ακόλουθα αποτελέσματα: Έπεφτε πολύ εύκολα κάτω, δεν μπορούσε να ανέβη σκάλες, ένα πετραδάκι που ευρίσκετο στα πόδια της ήταν ικανό να την ρίξει κάτω. Και όμως, ποτέ δεν έκλαιγε όταν έπεφτε! Σχεδόν πάντα, κατά την πτώση, χτυπούσε πρώτα τα γόνατα και αμέσως μετά το κεφάλι της, γιατί ήταν βαρύ και δεν μπορούσε να το συγκρατήσει.
Στην ηλικία των πεντέμισι ετών, σταμάτησε να περπατάει. Έτσι, σαν παιδί, δεν έτρεξε, δεν έπαιξε μ’ άλλα παιδιά, και όμως από μικρή είχε μία πηγαία καλωσύνη και ένα αυθόρμητο χαμόγελο!
Στο Δημοτικό σχολείο, την πήγαινε η μητέρα της σχεδόν αγκαλιά στις πρώτες τάξεις. Μετά συνέχισε Γυμνάσιο στο ΕΛΕΠΑΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων) και συνέχισε σε Νυκτερινό Λύκειο. Αναπηρικό καρότσι χρησιμοποιούσε, από την ηλικία των δώδεκα ετών. Όταν διάβαζε, γυρνούσε τις σελίδες των βιβλίων μ’ ένα μολύβι. Όταν καθόταν στο καρότσι, ακουμπούσε το κεφάλι της σε μιά προέκταση που υπήρχε πίσω από την πλάτη της, επειδή το κεφάλι της ήταν βαρύ και επειδή είχε μία κλίση προς τα πίσω. Όταν της έφερναν το σώμα της μπροστά, γιά να ξεκουράζεται, αυτό στηριζόταν σε μία ζώνη.
Να πώς την θυμάται μία καθηγήτρια της από το Λύκειο:
«Συνάντησα την Ιωσηφίνα στην Α’ Λυκείου. Πάντα, ήταν με ένα καλό λόγο γιά όλους, με απέραντη καλωσύνη και ένα γλυκό χαμόγελο. Μπορούσε να γράφει, μόλις μετά βίας σέρνοντας το χεράκι της. Ποτέ όμως δεν επικαλέσθηκε την φυσική της αδυναμία, γιά να αποφύγει τις σχολικές της υποχρεώσεις. Πάντα διαβασμένη, πρώτη μαθήτρια, χωρίς να της χαρίζεται τίποτε! Οι συμμαθητές της την λάτρευαν, το ίδιο και οι Καθηγητές της. Όταν την ερωτούσες, “τί κάνεις;”, η απάντηση ήταν: “Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά!”. Την ίδια απάντηση μου έδωσε, και μία ημέρα πριν από το τέλος της, στο Νοσοκομείο»!
Μετά το Λύκειο, συνέχισε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., από όπου επήρε πτυχίο με άριστα και λόγω του ότι ετελείωσε πρώτη, είπε αυτή τον όρκο στις 12/12/2003!
Το περιοδικό ΛΥΔΙΑ (Ιανουάριος 2004) έγραψε:
«Της Ιωσηφίνας το αναπηρικό καρότσι είναι άμβωνας, που μας λέει πως η ζωή με τον Θεό, δεν μπορεί να είναι μεμψίμοιρη. Η ζωή με τον Θεό γίνεται δημιουργική, δυναμική, έχει στόχους, γίνεται στίβος αρετών. Με τον Θεό δεν μπορεί η γκρίνια, το παράπονο, η μιζέρια να γίνει τρόπος ζωής. Συγκινήθηκα όταν έσφιξα το χέρι της γιά να την συγχαρώ γιά το άριστα… μα και ντράπηκα. Γιατί εγώ κλαίω σε ασήμαντα εμπόδια, κατσουφιάζω, όταν γιά λίγες μέρες μένω ακίνητη στο κρεββάτι, χάνω τον έλεγχό μου όταν δεν γίνεται όπως το προγραμματίζω…».
ΠΩΣ ΕΒΛΕΠΕ Η ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ
Έγραφε σ’ ένα γράμμα στον γέροντα Μητροπολίτη π. Αυγουστίνο Καντιώτη (το 2002):
«Ο Θεός επέτρεψε εδώ και μερικά χρόνια, δέκα και πλέον, να είμαι ακινητοποιημένη σε καρότσι. Το πρόβλημα εξελίσσεται συνεχώς. Ανθρωπίνως δεν θεραπεύεται. Με την βοήθεια του Θεού, δεν θλίβομαι γιά την κατάστασή μου, ενώ δεν προσεύχομαι, γιά να γίνω καλά. Αυτό που με φοβίζει, είναι η έλλειψη υπομονής σε πιο δυσμενείς συνθήκες, όπως η υγεία της μητέρας μου, η επιδείνωση της ασθένειας μου... Γι’ αυτό να εύχεσθε, να μας επισκιάζει η Χάρις του Θεού, ώστε να υπομείνουμε εις τέλος…»!!
Σ’ ένα άλλο γράμμα της, σε κάποιο Γέροντα, γράφει:
«Κατάλαβα με τη Χάρι του Θεού, διαβάζοντας ένα βιβλίο, ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα οχυρό που λέγεται εγωϊσμός και όταν επιτίθεται σ’ αυτό ο πόνος, όσο αρνείται να παραδοθή, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που δέχεται. Πόσο μάλλον σε μένα, που έχω το οχυρό Ρούπελ! Ευχηθήτε, γέροντα, να προσθέτει ο Θεός πίστη και Χάρι γιά να υπομείνουμε εις τέλος…»!!
Από απάντηση που της έστειλε ο Γέροντας Εφραίμ, από πολύ μακριά, δύο ημέρες αμέσως μετά από το φαξ που του είχε στείλει:
«Παιδί μου Ιωσηφίνα… Αγωνίζου πολύ στην προσευχή. Μίλα με τον Θεό συνεχώς και θα νοιώσεις όμορφα και δυναμικά. Χωρίς προσευχή παραλύει ο άνθρωπος και παθαίνει ψυχική αναιμία, και τότε τον σφίγγουν τα ψυχικά άσχημα αισθήματα. Την ευχή του Ιησού να μην την σταματάς καθόλου και θα έχεις την καλλίτερη και Άγια συντροφιά. Την μελέτη του Ευαγγελίου και άλλων πνευματικών βιβλίων να την έχεις κάθε ημέρα· έστω και λίγη, αρκεί να παίρνεις κάτι μέσα σου αγιογραφικό. Εύχομαι να σου δίνει συνέχεια ο Κύριος υπομονή και προσευχή, γιά να τα βγάλεις πέρα. Να έχεις τις ελπίδες σου, στην Παναγία μας! Προσεύχου παιδί μου! Η προσευχή κάνει θαύματα! Στηρίξου στον Χριστό μας με πίστη!»!!
Η ίδια, τρεις μήνες πριν κοιμηθή, θέλοντας να παρηγορήσει μία μητέρα που έχασε το παιδί της, μεταξύ άλλων έγραψε:
«Ο γιος σας φέρει το στεφάνι της νίκης και του μαρτυρίου, όπως τόσα εκατομμύρια Άγιοι! Ο θάνατός του εκφράζεται ως αγάπη του Θεού προς εσάς, διότι έτσι εργάζεται την σωτηρία της ψυχής σας. Πιστεύω ότι και η δική μου αναπηρία όσο και αν φαίνεται στα μάτια των ανθρώπων αδικία ή καταδίκη είναι το αποκορύφωμα της Αγάπης Του, διότι έτσι μ’ έχει ασφαλίσει κατά ένα τρόπο. Και εσείς μόνο με τα μάτια του Θεού και όχι των ανθρώπων, αν δείτε την απουσία του παιδιού σας, θα νικήσετε τον πόνο σας και θα ειρηνεύσει η καρδιά σας. Μην επιτρέψετε στην ψυχή σας να εναντιωθή στον Θεό, αλλά εκμεταλλευθήτε την ευκαιρία, να Τον προσεγγίσετε περισσότερο και σίγουρα θα αναπαυθήτε»!
Η Ιωσηφίνα συνδύαζε στην ζωή της, την βίωση του Ευαγγελίου του Χριστού, με την μετάδοση της αγάπης προς τους άλλους, μέσω της προσευχής της. Της ζητούσαν να κάνει προσευχή και εκείνη έγραφε ονόματα, πολλά ονόματα!! Μόνο αυτή γνωρίζει τί προσευχές έκανε, γιατί δεν έλεγε τίποτε γι’ αυτό το έργο της. Όμως, τα αποτελέσματα φαίνονταν, από τον τρόπο που ακτινοβολούσε τη Χάρι του Θεού στους άλλους και από την παρηγοριά και ανακούφιση που ένοιωθε όποιος την συναντούσε!
Μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί ζητούσαν την προσευχή της. Ένας γέροντας της είχε πει: «Ένα κόμπο από το κομποσχοίνι σου και γιά μένα…». Και εκείνη, χωρίς να έχει καμμιά ιδέα μεγάλη γιά τον εαυτό της, απλά υπακούοντας ταπεινά, και την λίγη κίνηση που είχε στα χέρια της, την αξιοποιούσε στο κομποσχοίνι, και όταν άκουγε ότι κάποιος έχει ανάγκη, έλεγε την ευχούλα, μετρώντας κόμπους, αργά-αργά!
Εκήρυττε τον Χριστό με την Χάρι που εξέπεμπε το πρόσωπό της, με την θαυμαστή υπομονή στην ασθένεια της και τα διακριτικά της λόγια. Το χαμόγελο, που δεν έλειπε από το πρόσωπό της που έλαμπε, ήταν σε καταπληκτική αντιδιαστολή προς την φυσική της κατάσταση! Γιατί τις πιο πολλές μέρες και πονούσε και είχε δυσκολίες πολλές!
ΤΙ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΑΝ
Μία εθελόντρια:
«Στην αρχή είχα την ψευδαίσθηση, ότι την βοηθούσε η συντροφιά μου, όταν την επισκεπτόμουν. Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι εκείνη με βοηθούσε. Βρισκόμασταν κάθε εβδομάδα. Την αγαπούσα πολύ, γιατί σου μετέδιδε χαρά. Ήταν πανέξυπνη και δεν σ’ άφηνε να την λυπηθής. Μπροστά της ένοιωθες εσύ σαν άτομο με ειδικές ανάγκες. Ήταν δυναμική, με χιούμορ. Εγώ είχα απορίες διαβάζοντας διάφορα βιβλία και εκείνη μου τις έλυνε. Το τελευταίο διάστημα της ζωής της ήταν δύσκολα… Υπήρξαν στιγμές, που σαν άνθρωπος λύγισε, όμως και στο Νοσοκομείο έδειχνε καρτερία. Όταν πήγα, μου είπε να της πιέσω λίγο την κοιλιακή χώρα γιά να μπορεί να αναπνέει. Έχει χαραχθή στη μνήμη μου αυτή η στιγμή. Το ένοιωσα σαν ευλογία. Φεύγοντας, με αποχαιρέτησε μ’ ένα χαμόγελο, που γλύκανε ιδιαίτερα την ψυχή μου. Ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Ήταν το τελευταίο! Εγώ την αισθάνομαι δίπλα μου. Ελπίζω να με θυμάται και εκείνη εκεί που βρίσκεται».
Μία άλλη φίλη που της συμπαραστάθηκε στα κινητικά προβλήματα, αλλά δέχθηκε την συμπαράσταση της Ιωσηφίνας στα πνευματικά, μας αναφέρει:
«Δεν είχε τίποτε κατά κόσμον και όμως είχε τα πάντα. Είχε ακέραιο πνεύμα. Μετέδιδε Χριστό σε όσους την συναντούσαν, ήταν σαν πνευματικός καθοδηγητής. Μου έδιδε και δεν έπαιρνε τίποτε. Ώρες ολόκληρες κουβεντιάζοντας μαζί της, δεν βαριόσουν. Δεν φοβόταν τον θάνατο, ήθελε να αντέχει. Δεν έβγαζε αρνητική διάθεση σε άλλους. Ζούσε γιά την αγάπη. Μερικοί όταν την έβλεπαν στο δρόμο, έκαναν τον σταυρό τους, γιά να ξορκίσουν (;) δήθεν το «κακό» (;) ή γιά ό,τι άλλο, και όμως αυτή σημασία δεν έδινε! Γελούσε! Σε καθοδηγούσε με την σιωπή της! Ένιωθες, αν και ήταν μικρότερη σε ηλικία, πολύ σεβασμό απέναντί της! Δεν έκανε συγκρίσεις, δεν γκρίνιαζε, ήταν πρόσχαρη και προσιτή! Την ασθένειά της την αντιμετώπιζε με υπομονή και πρωτόγνωρο δυναμισμό! Τα πρώτα χρόνια έκανε και χειροτεχνήματα, σελιδοδείκτες, συνθήματα με χαντρούλες και πλαστικό σπάγγο!».
Ένας εθελοντής έγραψε:
«Η Ιωσηφίνα μας, περισσότερο έδινε, παρά έπαιρνε. Περισσότερο ωφελούσε, παρά ωφελούνταν και ενώ θα περίμενε κανείς να ζητεί παρηγοριά, γινόταν η ίδια παραμυθία και παρηγοριά γιά τους άλλους, απλόχερα, χωρίς όρους και χωρίς όρια! Όταν ήσουν κοντά της αναλογιζόσουν, πόσο αχάριστοι είμασθε όλοι εμείς, που έχουμε όλα τα καλά του Θεού και παρόλα αυτά, πάντα κάτι μας φταίει…, γιατί πάντα κάτι μας λείπει…, κάτι που δεν έλειπε από την Ιωσηφίνα, δηλαδή η πίστη στον Θεό και η εκούσια παράδοση τής ανθρώπινης ζωής της, στα Χέρια Του»!
Η γειτόνισσά της και φαρμακοποιός Ευαγγελία Τ., γράφει τα εξής:
«Ιωσηφίνα: Ένας επίγειος άγγελος απ’ αυτή την ζωή. Το μαρτύριο της αναπηρίας την ανέβασε σε πνευματικά ύψη. Υπάκουη στους γονείς της και δεχόταν υπομονετικά ό,τι θα της προσφερόταν. Δεν παραπονιόταν, ήταν χαρούμενη. Υπομονετική στους πόνους, καθηλωμένη στην αναπηρική καρέκλα, μιά άμορφη μάζα σάρκας που κρατιόταν μ’ έναν ιμάντα στην αναπηρική καρέκλα, αλλά αυτό το κάθισμά της είχε τόση αρχοντιά. Η ματιά της σε δίδασκε την υπομονή, η σιωπή της την σοφία. Το κάθισμά της την υπομονή, και η όλη στάση της δίδασκε την ταπείνωση. Δεν αγάπησε αυτό τον μάταιο κόσμο, αλλά τις ουράνιες μονές της Βασιλείας του Θεού. Δεν την ενδιέφερε να γίνει καλά, γιατί δεν είχε θέλημα, αλλά την ενδιέφερε να κάνει το Θέλημα του Θεού. Και ο Θεός οικονομούσε, η Ιωσηφίνα να προχωρεί ταπεινά προς την αγιότητα. Το πνεύμα της στηλωμένο στον Κύριο, στις εντολές Του. Ο Κύριος της χάρισε να Τον γνωρίσει καλύτερα, με το να σπουδάσει Θεολογία. Αλλά η Ιωσηφίνα βίωνε όλα τα άγια πράγματα. Είχε κοινωνία με τον Κύριο, γιατί ζούσε στην ταπείνωση και ο Κύρος την πήρε κοντά Του και την ανάπαυσε, την ήμερα του Λαζάρου, γιά να αναστηθή στην κοινή Ανάσταση το ταλαιπωρημένο σώμα της, μαζί με την γενναία ψυχή της. Με την Ιωσηφίνα κάναμε το Απόδειπνο, διαβάζαμε την Αγία Γραφή, συζητούσαμε, συμπροσευχόμασταν, πηγαίναμε μαζί σε αγρυπνίες, την ζούσα καθημερινά στο σπίτι της -καθόσον είμαι γειτόνισσα της- στην ίδια πολυκατοικία. Την αγαπούσα και την αγαπώ. Ήμουν η φαρμακοποιός της. Αφέθηκε στον Κύριο και έφυγε από την γη ταπεινά, γιά να λάμψει στους ουρανούς. Η Ιωσηφίνα μας δίδαξε την υπομονή, την ταπείνωση, ήταν τύπος Χριστού, ας εύχεται στον Θεό γιά εμάς, γιά να ζούμε με αληθεία, ταπείνωση, πίστη και αγάπη γιά τον Κύριο…».
«ΕΝ ΤΩ ΕΚΛΕΙΠΕΙΝ ΤΗΝ ΙΣΧΥΝ ΜΟΥ ΜΗ ΕΓΚΑΤΑΛΙΠΗΣ ΜΕ» (Ψαλμ. ΟΘ'9')!!!
Από το Σεπτέμβριο του 2005, επτά μήνες σχεδόν πριν από την κοίμησή της, παρουσιάσθηκαν δυσκολίες κατά την κατάποση της τροφής. Ειδικοί γιατροί έκαναν λόγο γιά «ασυνέργεια μυών κατάποσης». Άλλοι το απέδωσαν σε νευρομυϊκή εξασθένιση, άλλοι σε άλλα αίτια... Περνούσε η Ιωσηφίνα το μαρτύριο της πείνας και της δίψας. Επειδή δεν μπορούσε να μείνει καθήμενη σε ορθή γωνία, το κεφάλι έφευγε προς τα πίσω και δεν μπορούσε ούτε το σάλιο της να καταπιεί. Αισθανόταν ότι έχει ένα κόμπο στο λαιμό. Είχε αδυνατίσει τόσο πολύ, που είχε μείνει πετσί και κόκκαλο. Άρχισε πλέον να μην μπορεί να κάθεται στο καρότσι, διότι πονούσαν τα κόκκαλα και είχε δυσκολία στην αναπνοή. Ήθελε να μένει ξαπλωμένη και πότε-πότε να την πιέζουν στην κοιλιά γιά να αναπνέει καλύτερα. Είχαν αλλοιωθή οι μυς των ζωτικών οργάνων.
Η μητέρα της, μας μεταφέρει τις τελευταίες στιγμές της:
«Λίγες μέρες πριν την κοίμησή της, είχε έντονη δυσφορία και ταχυσφυγμία. Μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Από τις εξετάσεις ευρέθηκε ότι υπολειτουργούσαν όλα τα όργανά της… Όταν της έβαλαν οξυγόνο, χαμογέλασε πέρνοντας βαθειές αναπνοές και φωτίσθηκε το δωμάτιο από το χαμόγελό της! Γιά λίγο ανένηψε λέγοντας: «Καλά είμαι». Μετά, σαν να είδε κάποιον, προσήλωσε το βλέμμα της και χαμογελούσε! Ανοιγόκλεινε το στόμα της, σαν να μιλούσε κάποια άλλη γλώσσα, δεν ακούγονταν αυτά που έλεγε… Γνωρίζαμε ότι ζει από την φλέβα που χτυπούσε στο λαιμό της. Συνέχισε να “μιλάει” με κάποιον που έβλεπε μόνο αυτή... Χαμογελαστά έσβησε…».
Ήταν ένδεκα το πρωί όταν πέρασε στην άλλη ζωή! Ήταν του Λαζάρου (15 Απριλίου 2006). Η Ιωσηφίνα έφυγε 26 ετών. Η κηδεία της έγινε μέσα στην στολισμένη με βάγια Εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Ήταν άσπρο το φέρετρο και τα πολλά άσπρα λουλούδια με τα βάγια, πρόσφεραν μία παραδείσια ομορφιά. Όσοι την έβλεπαν μέσα στο φέρετρο, ήταν σαν να κοιμάται, ενώ ήταν μαλακή σαν κερί, όπως οι Μοναχές. Ήταν σαν να έλεγε: «Συ ει η υπομονή μου, Κύριε· Κύριε, η ελπίς μου εκ νεότητός μου… Εν Σοι η ύμνησίς μου διαπαντός»!!
Πηγή: «Γίνονται Θαύματα Σήμερα;» - Εκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
