«…Γιά τους Έλληνες, η πτώση της Πόλης, ήταν ακόμη πιο βαρυσήμαντη.
Γιά εκείνους, επρόκειτο πράγματι γιά το οριστικό τέλος ενός κεφαλαίου.
Ο θαυμαστός πολιτισμός του Βυζαντίου, είχε ήδη παίξει το ρόλο του, στον εκπολιτισμό του κόσμου και τώρα πέθαινε μαζί με την ετοιμοθάνατη Πόλη. Δεν είχε όμως πεθάνει ακόμη. Ο συρρικνούμενος πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης, στις παραμονές της πτώσης Της, περιλάμβανε πολλά από τα διαπρεπέστερα πνεύματα της εποχής, που ανήκαν σε ανθρώπους, οι οποίοι είχαν ανατραφεί με μία ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη παράδοση, που εκτεινόταν προς τα πίσω, μέχρι την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη!
Ενόσω ένας Αυτοκράτορας, εκπρόσωπος του Θεού, ζούσε στο Βόσπορο, κάθε Έλληνας, ακόμη και αν ήταν ήδη σκλαβωμένος, μπορούσε να αισθάνεται υπερηφάνεια, γιατί ανήκε ακόμη στην πραγματική και Ορθόδοξη Χριστιανική Κοινοπολιτεία. Ο Αυτοκράτορας, μπορεί να μην ήταν σε θέση να κάνει πολλά γιά να τον βοηθήσει επί της γης, αποτελούσε όμως ακόμη ένα σημείο εστίασης και ένα σύμβολο της εξουσίας του Θεού. Με τον Αυτοκράτορα να έχει πέσει μαζί με την πεσμένη Πόλη του, άρχισε η βασιλεία του Αντιχρίστου, και η Ελλάδα ευρέθηκε κάτω από τη γη, γιά να επιβιώσει όσο καλλίτερα μπορούσε.
Το ότι ο Ελληνισμός δεν χάθηκε ολοσχερώς, αποτελεί φόρο τιμής στην αστείρευτη ζωτικότητα και το θάρρος του Ελληνικού πνεύματος!»!!!
Πηγή: «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης» Steven Runciman (Μέγας Βυζαντινολόγος) σελ.25
