Η ΣΗΜΑΙΑ
Πάντα κι όπου σ’ αντικρύζω
με λαχτάρα σταματώ,
υπερήφανα δακρύζω,
ταπεινά σε χαιρετώ.
Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της Πατρίδος η ψυχή.
Όταν ξάφνου σε χαϊδεύη
τ’ αγεράκι τ’ αλαφρό,
μοιάζεις κύμα πού σαλεύει
με χιονόλευκον αφρό.
Κι ο Σταυρός πού λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή,
είν’ ο φάρος πού φωτίζει
μιάν ελπίδα μας κρυφή.
Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου κτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σαν μητέρα σ’ αγαπώ.
Κι απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει
μιά χαρούμενη φωνή:
«Να ᾽σαι πάντα δοξασμένη,
ω Σημαία γαλανή!».
Ιωάννης Πολέμης
