Συζήτησις μετά τινος Θεολόγου:
«Ο Χριστιανός, πάτερ μου, πρέπει να είνε άνθρωπος δράσεως. Ο Μοναχικός Βίος όμως είνε απραξία».
(Και ο πατήρ Ιωήλ απήντησεν:)
«Ωχ, καϋμένε! Δεν αφήνεις τη δ ρ ά σ η και τη β ρ ά σ η και να κοιτάξης λίγο τον ιδικόν σου καταρτισμό; Όλο δράση και βράση είμεθα και αφήσαμε τις ψυχές μας να γίνουν χέρσα χωράφια. Καθάρισε με βαθειά αυτοκαλλιέργεια την ψυχή σου από τα πάθη και τότε, ό,τι προσφέρεις εις τον πλησίον σου, θα το προσφέρης όχι από το ά δ ε ι α σ μ ά σ ο υ, αλλά από το ξ ε χ ε ί λ ι σ μ ά σ ο υ»!!
Πηγή:
ΙΓ’. «Η δράσις και η βράσις»
«Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακόπουλου Αρχιμανδρίτου»
Δ’ Έκδοσις – 1973. Επιφανίου Ι.Θεοδωροπούλου, Πρεσβυτέρου
