Ο Αββάς Αρέντιος, Ηγούμενος σε Μοναστήρι της
Λιμόζ, καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Γαλατίας και έζησε στους
πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, πριν από το Φοβερό Σχίσμα, Ανατολής και
Δύσεως. Οι γονείς του, όταν εμεγάλωσε, τον έστειλαν στην αυλή του Βασιλιά, όπου
εγνώρισε τον Επίσκοπο της πόλεως Νικήτα. Ο άγιος αυτός άνθρωπος, ο οποίος
διέθετε το χάρισμα του λόγου και της ιάσεως, σοφός και διορατικός καθώς ήταν,
διέκρινε στον νεαρό Αρέντιο την Χάρι Του Θεού. Τον παρώτρυνε, λοιπόν, να τον ακολουθήσει,
αν ήθελε. Ο νεαρός υπάκουσε και μετά από λίγα χρόνια εκάρει μοναχός.
Μία ημέρα, κατά την διάρκεια της Εσπερινής
Ακολουθίας, ένα περιστέρι επήγε και εκάθησε στο κεφάλι του μοναχού Αρεντίου.
Εκείνος, από ταπείνωση, το έδιωξε. Το περιστέρι εφτερούγισε προς τον θόλο του
Ναού και ύστερα ξαναγύρισε κοντά του. Κάθησε πρώτα επάνω στον ώμο του και μετά επάνω
στο κεφάλι του.
Μόλις ετελείωσε η Ακολουθία, ο Αρέντιος επήγε να συναντήσει
τον Επίσκοπο. Το περιστέρι τον ακολούθησε. Εφτερούγιζε γύρω του χαρούμενο και
κάθε τόσο εκαθόταν επάνω στο κεφάλι του.
Ο Επίσκοπος Νικήτας επαρατήρησε με μεγάλη έκπληξη
την σκηνή αυτή να επαναλαμβάνεται πολλές φορές και εθεώρησε πως αυτό, ήταν ένα
σαφές σημείο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος στον νεαρό μοναχό. Όταν αργότερα, ο
πατέρας και τ’ αδέλφια του είχαν πια πεθάνει, ο Αρέντιος εγύρισε στο πατρικό
του γιά να παρηγορήσει την μητέρα του. Και, αφού της ανέθεσε όλες τις μέριμνες
και τις ευθύνες της περιουσίας τους, αφοσιώθηκε στην προσευχή. Έκτισε πολλές
Εκκλησίες και Μοναστήρια, και ο ίδιος αποσύρθηκε σ’ ένα από αυτά, όπου εθεράπευε
τα πλήθη των ανθρώπων που προσέτρεχαν σ’ αυτόν, σημειώνοντας το σημείο του Σταυρού
επάνω τους!!
Πηγή:
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ.
Από
το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις
"Ο Άγιος Στέφανος".