Κατά την αυτήν περίοδον, ότε δηλαδή υπηρέτησεν εν τη Εκπαιδεύσει (ο π.Ιωήλ), μετετέθη έκ τινος Γυμνασίου εις έτερον. Ολίγας ημέρας μετά την άφιξιν αυτού εις το νέον Γυμνάσιον, νεαρός Καθηγητής αποφασίζει να πειράξη τον «παπά».
Λέγει εις τους άλλους συναδέλφους:
«Τώρα που θα μπη ο παπάς (εις την αίθουσαν των Καθηγητών), θα σιγοτραγουδήσω ένα ελαφρό τραγουδάκι. Να δούμε τί θα κάνη…;».
Ο π. Ιωήλ εισέρχεται, ακούει, αλλά δεν διαμαρτύρεται. Σιωπά. Αφού ετελείωσεν ο νεαρός, αρχίζει αυτός να ψάλλη:
«Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα...».
Τινάσσεται επάνω ο νεαρός Καθηγητής και διαμαρτύρεται:
«Πάτερ, τα νεκρώσιμά σας θα ακούμε τώρα;».
«Αγαπητέ μου, συ προ ολίγου έλεγες τα ιδικά σου τραγούδια και εγώ δεν διεμαρτυρήθην. Τώρα πού εγώ λέγω τα ιδικά μου “τραγούδια”, διατί διαμαρτύρεσαι σύ;».
Άναυδος ο νεαρός... Ουδέποτε δε πλέον ετόλμησε να πειράξη τον π. Ιωήλ.
ΜΓ' «Απάντησις εις πείραγμα».
«Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακόπουλου Αρχιμανδρίτου».
Δ’ Έκδοσις – 1973. Επιφανίου Ι.Θεοδωροπούλου, Πρεσβυτέρου.
