Ο Αντώνης Μ., από την Ανατολική Μακεδονία, σπούδαζε
φιλόλογος στη Θεσσαλονίκη. Στερούνταν οι δικοί του, γιά να τον μορφώσουν.
Ένιωθε τις θυσίες τους και διάβαζε φιλότιμα, να τελειώσει τη Σχολή του. Καθώς
έφθανε στο τέλος κι αναμετρούσε την πτυχιακή ύλη και τις δυνάμεις του, κόβονταν
οι ελπίδες του. «Αδύνατον!… Δεν βγαίνει πέρα με τίποτε!… Δεν μπορώ να τελειώσω
γρήγορα…», μονολογούσε κι αγωνιούσε λιγάκι. Και ξανάπεφτε στο διάβασμα, κάνοντας
τη νύχτα μέρα. Οι δικοί του δεν άντεχαν οικονομικά. Το έβλεπε. Μα πώς να πάρει πτυχίο; Και σε πόσον καιρό θα το πάρει; «Θα κάνω
ό,τι μπορώ… Βοήθησε, Θεέ μου!», έκραζε ενδόμυχα.
---
Τέταρτο έτος: Κοντά στα Χριστούγεννα ο Αντώνης έπεσε στο κρεββάτι με βαρειά υπερκόπωση. Κι όλα σταμάτησαν. Οι δικοί του σιωπούσαν. Το πτυχίο… στ’ αζήτητα πλέον, προς το παρόν. Κι ο καιρός περνούσε δύσκολα. Δεν γινόταν όχι μόνον βιβλίο ν’ ανοίξει ο Αντωνάκης, αλλ’ ούτε καν μπορούσε να σκεφθή κάτι χωρίς να αισθανθή υπερκόπωση.
Πλησίαζε το Πάσχα.
«Αντώνη, παιδί μου», του λέει μία μέρα ο πνευματικός του πατέρας, «διάλεξε ένα απ’ τα κύρια μαθήματα του πτυχίου, και πήγαινε να το δώσεις τώρα τον Ιούνιο… Έτσι… χωρίς διάβασμα… Τι έχεις να χάσεις; Αφού τόσα χρόνια διάβαζες…».
Το παλληκάρι απορημένο κοίταξε τον παππούλη. Σαν να
γινόταν κουβέντα γιά κάποιον άλλον, έτσι του φάνηκε. Πέρασαν δευτερόλεπτα. Μετά
το πρώτο ξάφνιασμα χαμογέλασε, «μάλιστα, Πάτερ!…», αποκρίθηκε με απλότητα.
---
Ιούνιος: Κοσμοσυρροή έξω απ’ την αίθουσα εξετάσεων στη Σχολή. Παλαιοί και νέοι φοιτητές, με βοηθήματα φορτωμένοι, ακόμη διαβάζουν. Κάποιος φωνάζει: «Βρε, Αντώνη! Σε χάσαμε! Έτσι ήλθες;; Πού είναι τα λεξικά σου;;». Χαμογελάει κάπως αμήχανα ο Αντώνης και δείχνει σιωπηλά τη φοιτητική του ταυτότητα. Ήλθε απλώς, γιά να φύγει αμέσως. Γιά μία υπακοή ευρισκόταν στη Σχολή. Ένοιωθε παράξενα, αντιμέτωπος με το πρώτο «μάθημα-θηρίο» του πτυχίου. Οι γύρω τον κοίταζαν με οίκτο, με απορία, κάποιοι μάλιστα τον σχολίαζαν.
Μπήκε ανάλαφρος στην αίθουσα. Κι όταν βρέθηκε μπροστά στα θέματα, βούρκωσε το παλληκάρι. Με μιά γρήγορη ματιά, αμέσως διεπίστωσε ότι, το κλειδί για την επίλυση των ζητημάτων ήταν δύο λέξεις που τις είχε δει το προηγούμενο βράδυ ξεφυλλίζοντας ένα λεξικό. Οι λέξεις, «το όσιον – το δίκαιον»!
Όταν σηκώθηκε να παραδώσει το γραπτό του, εκατοντάδες
μάτια ξαφνιασμένα τον ακολούθησαν, ώσπου έκλεισε πίσω του την πόρτα. Όπως
ήταν φυσικό στο συγκεκριμένο μάθημα αρίστευσε!!
---
Ο πνευματικός του, χαμογελαστός και με χαρά, τον παρώτρυνε να προχωρήσει.
Το επόμενο μάθημα, Λατινικά: Μέσα στο καλοκαίρι, λίγο-λίγο άρχισε να διαβάζει. Υπέφερε. Ξεκουραζόταν. Προσπαθούσε ξανά. Η εξέταση ήταν προφορική. Ήταν το δεύτερο «μάθημα-θηρίο». Μαζί με άλλους τέσσερις φοιτητές εξετάζονταν. Αραδιάστηκαν με τη σειρά στα καθίσματα. Πέμπτος ο Αντώνης. Ο καθηγητής με τον βοηθό του άρχισαν τη δύσκολη εξέταση. Οι ερωτήσεις έφθαναν μέχρι τον τέταρτο φοιτητή. Ξανά και ξανά! Τον Αντώνη δεν τον έβλεπαν;; Απορούσε κι εκείνος. Και προσευχόταν: «Βοήθησε, Θεέ μου, ν’ απαντούν οι συμφοιτητές μου στις δύσκολες ερωτήσεις, γιά να μην καταλήξουν σε μένα!». Μετά από αρκετή ώρα, τον περιέλαβε ο βοηθός του καθηγητή.
«Πάμε τώρα και στον κ. Αντώνη Μ.»!
«Θεέ μου!», σφίχτηκε ο Αντώνης.
«Γιά να βάλουμε κλήρο, να δούμε σε ποιον ποιητή θα σας εξετάσουμε…»
Δευτερόλεπτα αγωνίας. Αναπνέει αργά το παιδί.
«Θεέ μου, τον Οράτιο ξέρω καλύτερα…», συλλογίζεται προσευχητικά.
«Α! Οράτιος κληρώθηκε!», λέει ο βοηθός. «Και σε ποιο από όλα τα ποιήματά του να σας εξετάσουμε; Ας μας πείτε το 190!».
Άστραψε ο Αντώνης! Να! Ο Θεός ήταν μπροστά του! Αυτό! Αυτό το ποίημα ήξερε καλλίτερα από τους δέκα χιλιάδες στίχους όλης της ύλης.
Θαυμαστή επιτυχία και σ’ αυτό το μάθημα.
---
Μάρτιος: Το τρίτο «μάθημα-θηρίο»: Αρχαία Ελληνική Ιστορία. Δύσκολος και απαιτητικός ο Καθηγητής. Είχε προηγηθή γραπτή εξέταση. Και τώρα μέσα στο γραφείο του Καθηγητή ο Αντώνης μ’ έναν συμφοιτητή του, του Ιστορικού Τμήματος, κάθονται μουδιασμένοι. Είναι το τελευταίο τους μάθημα.
«Πόσες φορές έχετε δώσει το μάθημα;» ρωτάει ο Καθηγητής τον άλλον φοιτητή.
«Είναι η τρίτη φορά, κ. Καθηγητά»...
Ο Αντώνης έχει λιώσει... Ο συμφοιτητής του αγκομαχάει, αβοήθητος απ’ όσα διάβασε. Και ξαφνικά:
«Εσείς;», ρωτάει ο Καθηγητής τον Αντώνη.
«Είναι η πρώτη φορά που το δίνω…», απαντάει ο Αντώνης.
«Χμμ!», χαμογελάει αινιγματικά ο Καθηγητής.
Κάπου χρειάσθηκε να χειρισθή γερμανικά ο Αντώνης.
«Δεν ξέρω γερμανικά», κ. καθηγητά!
«Είσθε του Κλασσικού, ε;».
«Μάλιστα», λέει σιγανά ο Αντώνης.
«Ε, τότε, ας σας εξετάσουμε σε κάτι σχετικό: Σε ποιες φιλολογικές πηγές βασίζεται η Ιστορία του 5ου π.Χ. αιώνα;».
«Θεέ μου!», πρόλαβε να πει μέσα του. Ήταν μία ψιλογραμμένη υποσημείωση μέσα στο πέλαγος της ύλης… Δυο μέρες νωρίτερα το μάτι του έπεσε πάνω της, και τη θυμόταν!
Επιτυχία μετ’ επαίνων, για το τελευταίο μάθημα του πτυχίου έδωσε ο Θεός στον Αντώνη!!
---
Λίγες μέρες μετά, στην αμέσως επόμενη ορκωμοσία, ο Αντώνης ήταν μόνος. Οι δικοί του έλειπαν χιλιόμετρα μακριά. Ήταν και ο μόνος, και ο πρώτος από τους επί πτυχίω φοιτητές του Τμήματός του, που ορκιζόταν. Γιατί κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει άμεσα, να μπει στη σκληρή διαδικασία όλων των πτυχιακών εξετάσεων. Ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός… Ο φιλάνθρωπος Κύριος, με πολλαπλή θαυμαστή επέμβαση τον έφερε στο τέρμα με φτερά αγγέλων. Το ζούσε ο φτωχός Αντώνης, και… σαν να πετούσε! Μία ανέκφραστη γαλήνη τον πλημμύριζε… ένα φως άστραφτε στα μάτια του. Τον είχε αγγίξει η Θεία Χάρη.
Αργότερα, που φιλοσοφούσε σ’ όλα αυτά, αναρωτιόταν: «Πώς έγιναν;»
Και η απάντηση δινόταν απ’ την καρδιά του, μυστικά:
Στα μετόπισθεν μάχονταν γονατιστοί στην προσευχή οι δικοί του κι ο πνευματικός του, ενώ στην πρώτη γραμμή φαινόταν εκείνος, ο Αντώνης, που με απλότητα και εμπιστοσύνη είχε πει «μάλιστα, πάτερ!», χωρίς δεύτερο λόγο, και πήγαινε σ’ όλες τις εξετάσεις. Και ο Θεός ευλόγησε. Δεν ήταν τυχαίο…
Τα ανωτέρω, βέβαια, δεν αφορούν τους τεμπέληδες και τους αδικαιολόγητα αδιάβαστους αλλά τους πολύ φιλότιμους (!!!), που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, αλλά αντικειμενικοί λόγοι, όπως είναι τα μεγάλα προβλήματα υγείας συνδυασμένα με την οικονομική δυσχέρεια, τους εμποδίζουν να ανταποκριθούν, όπως θα επιθυμούσαν καλλίτερα στις υποχρεώσεις τους!!
Πηγή:ixthis3
