Ερώτησε κάποια αδελφή, τον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, παρεκάλεσαν να σας πούμε να προσευχηθήτε γιά ένα άρρωστο παιδάκι και ερωτούν αν θα γίνη καλά. Τί να τους πούμε;».
Και απάντησε ο αγιασμένος γέροντας:
«Να τους πήτε ότι, ο Γέροντας θα προσευχηθή και ότι, ο Χριστός αγαπάει το παιδί και θα κάνη ό,τι είναι γιά το καλό του. Αν δη ότι το παιδί, όταν μεγαλώση, θα γίνη καλλίτερο, θα ακούση την προσευχή μας! Αν δη όμως ότι αργότερα, δεν θα είναι σε καλή πνευματική κατάστασι, τότε, επειδή το αγαπάει, θα το πάρη!
“Ζήτησε”, λέει, “και θα σου δώσω”, αλλά θα μου το δώση ο Θεός, αν εγώ είμαι δοσμένος εις τον Θεόν. Αλλιώς, τί να μου δώση;; Tην ζωή, γιά να ξεφύγω;; Εγώ χαίρομαι, είτε γίνη καλά είτε πεθάνη ένας άρρωστος, γιά τον οποίο προσεύχομαι»!!
Και ξαναρώτησε η αδελφή τον Άγιο Παΐσιο:
«Γέροντα, είναι καλό να προσευχώμεθα γιά την ιδική μας υγεία;».
Και είπε ο Γέροντας:
«Καλλίτερα είναι, να ζητούμε από τον Θεόν, να ελευθερωθούμε από τα πάθη μας!
Να ζητούμε, δηλαδή, πρώτα την Βασιλεία του Θεού!!!
Εάν παρακαλούμε τον Θεόν να μας κάνη καλά, τρώμε την Ουράνια περιουσία.
Όταν όμως δεν αντέχουμε τους πόνους της ασθενείας, τότε να παρακαλούμε τον Θεόν, να μας θεραπεύση, και Εκείνος θα ενεργήση ανάλογα»!!!
Και ερώτησε η ιδία πάλι τον Άγιον:
«Γέροντα, το αν βοηθηθή ένας άρρωστος από την προσευχή που κάνουμε, εξαρτάται και από το τί ζητάει και ο ίδιος από τον Θεόν;».
Και απήντησε ο Άγιος:
«Ο άρρωστος, εάν ζητάη από τον Θεόν να γίνη καλά μόνον εκείνος και δεν προσεύχεται να γίνουν καλά και οι άλλοι άρρωστοι, δεν κάνει καλά... Εσύ, αδελφή, όταν ήσουν εις τον κόσμο και εργαζόσουν εις το Νοσοκομείο, τί έκανες, όταν ο άρρωστος δεν μπορούσε να λέη την ευχή;;»!!
Και η αδελφή είπε:
«Την έλεγα εγώ, Γέροντα!».
Και ερώτησε ο Άγιος Παΐσιος:
«Καλά εσύ, αλλά και ο άρρωστος έπρεπε να λέη κάποια προσευχή»!
Και πρόσθεσε η αδελφή:
«Έλεγε και εκείνος “Παναγία μου” ή “Παναγία μου, σώσε με”.
Αλλά, Γέροντα, και η υπομονή στον πόνο δεν είναι προσευχή;».
Και απήντησε ο Άγιος:
«Ναι, μπράβο! Είναι και αυτό!
Εσείς, όταν σας ζητάη κάποιος να κάνετε προσευχή, επειδή την τάδε ημέρα θα μπη στο χειρουργείο, να προσεύχεσθε από την στιγμή που σας το ζητάει! Να μην περιμένετε την ώρα που θα μπη στο χειρουργείο, να προσευχηθήτε! Και στις Ακολουθίες, όταν λέη ο Ιερέας: “Υπέρ των εν ασθενείαις κατακειμένων”, να λέτε με πόνο το: “Κύριε, ελέησον!”. Αν κάνετε με το διαπασών “βού...”, γιά να πήτε “Κύριε, ελέησον” μουσικά, ο νους σας θα είναι στο “βού...” και στον χαβά, και οι άρρωστοι που υποφέρουν, θα περιμένουν από σας λίγη βοήθεια… Εκείνοι έχουν τον πόνο τους. Εσύ, που δεν έχεις πόνο, προσευχήσου γιά εκείνους, να βοηθηθούν. Αφού δεν αναστενάζεις στο κρεββάτι, αναστέναξε τουλάχιστον εις την προσευχή γιά τους αρρώστους. Αν οι υγιείς δεν κάνουν λίγη προσευχή γιά τους αρρώστους, θα τους πη μεθαύριο ο Χριστός: “Είχατε την υγεία σας και δεν κάνατε προσευχή γι’ αυτούς που υπέφεραν;; Ουκ οίδα υμάς’’»!!!
Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι / «Οικογενειακή Ζωή» (2ο Κεφάλαιο).
Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή.
