Ερώτησε κάποιος τον γ. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο:
«Γέροντα, κατά πόσο η στενοχώρια μπορεί να θεωρηθή αμαρτία;»
Και ο σοφός και διακριτικός γέροντας απήντησε:
«Δεν μπορεί ένας να μη στενοχωρηθή, αν του συμβή ένα ατύχημα, αν αρρωστήση ο πατέρας του από βαρειά αρρώστια, αν το παιδί του τραυματισθή και εισέλθη εις το Νοσοκομείο και κινδυνεύει να ακρωτηριασθή…
Αί! Δεν μπορεί να μη στενοχωρηθή…
Αλλά αυτή η στενοχώρια δεν είναι αμαρτία.
Αμαρτία είναι η απελπισία ή ο γογγυσμός κατά Τού Θεού.
“Γιατί Θεέ μου, το έκανες αυτό το πράγμα;”, λέει κάποιος.
Αυτό είναι αμαρτία.
Αλλά αν πης: “Δόξα να έχης Θεέ μου, Θέλημά Σου είναι! Να είσαι Ευλογημένος! Σέ παρακαλώ τώρα, βοήθησε να ξεπεράσουμε την κρίσι!”, αυτό λοιπόν, δεν είναι αμαρτία.
Δεν μπορεί κανείς να περάση πράγματα βαρειά στη ζωή του, σαν να μη συμβαίνη τίποτε. Είναι έξω από τα ανθρώπινα μέτρα αυτό»!!!
Πηγή: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ», Εκδ. Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, σελ.458.
