<<Κάποτε, μάζευα αμύγδαλα στην περιοχή μας, και πέρασε ένα αεροπλάνο, επειδή το μέρος μας είναι μεταξύ δύο βουνών· ένα βουνό εδώ και άλλο εκεί, και είμασθε στη χαράδρα. Ο βόμβος του αεροπλάνου, ερχόταν σαν μελωδία, σαν μουσική, να πούμε. Έφυγε η ψυχή μου, αμέσως, απότομα! Έφυγε η ψυχή μου προς υπάντησιν του Νυμφίου, όπως λέει στον Απόστολο: «Ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι, ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α´ Θεσσαλ. Δ’17΄)!!!
Έτσι, από την πείρα καταλαβαίνεις, τί εννοεί ο Απόστολος Παύλος. Όταν δεν το περάσεις, το καταλαβαίνεις εν μέρει, πλήρως δεν το καταλαβαίνεις. Το καταλαβαίνεις όταν τον περνάς αυτόν τον δρόμο, να πούμε. Και λέω, να, γι’ αυτό λέει ο Απόστολος: «Ἡμεῖς… ἁρπαγησόμεθα…»!
Κάτι τέτοια δεν τα προκαλείς εσύ, μοναχά τους έρχονται!
Αλλιώς είναι να τα σχεδιάζεις, να τα μελετάς, να τα γράφεις, και αλλιώς είναι μοναχά τους να έρχωνται...
Έκανα μετάνοιες..., μου έρχεται τότε ο λογισμός: «Εκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα πόδια του Χριστού»! Πέφτω και φιλώ το έδαφος, εκεί που πάτησε ο Χριστός! Το φιλώ και το ασπάζομαι το έδαφος, όπου πάτησε ο Χριστός!
Μα…, μοναχά τους έρχονται, δεν τα προκαλείς εσύ!
Μοναχά τους έρχονται!
Αυτή είναι η Χάρις, αδελφέ μου!>>!!
Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (1912-1998)