Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ, ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Ι.ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ (27-12-1930 έως 10-11-1989).

 

Ο σύγχρονος Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης,
μετά του αειμνήστου γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου.


    Πάντοτε και διαχρονικά, επιβεβαιώνεται ο αιώνιος λόγος της Αγίας Γραφής: «Δίκαιοι δὲ εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» (Σοφ. Σολομ. Ε’15’)!!!
    Μία τοιαύτη, δικαία και ιερά Προσωπικότητα του παρελθόντος αιώνος, ήταν ο σοφός γέρων π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος!!
     Πολλά έχουν γραφή και ειπωθή, γιά την ολοφώτεινη επίγεια πορεία Του και την πολύτιμη προσφορά Του στα δρώμενα της Ελληνορθοδόξου Πατρίδος μας, αλλά και ευρύτερα στον Ορθόδοξο Χριστιανικό Κόσμο!!
    Σκοπός μας, δεν είναι να επαναλάβωμε τα όσα έχουν από πολλούς διατυπωθή και κατατεθή, αλλά να μείνωμε σε κάτι πολύ σημαντικό, που δεν έχει τόσο πολύ τονισθή.
    Ομιλούμε, γιά την απόλυτη συμφιλίωση, του μεγάλου αυτού Γέροντος, με τον βιολογικό θάνατο, που τον έβλεπε, ως την αρχή της όντως Ζωής!!
    Και εξηγούμεθα: 

    Ευρισκόμενοι (εννοώ, με ελαχίστους πνευματικούς αδελφούς, κληρικούς και λαϊκούς, που είμεθα συγκάτοικοί Του), συνεχώς δίπλα Του, τας τελευταίας εβδομάδας προ της εκδημίας Του, ώρα με την ώρα και πολύ περισσότερο ημέρα με την ημέρα, εντυπωσιαζόμεθα από την στάση Του, απέναντι του «φοβερωτάτου Μυστηρίου του θανάτου»!!
    Επανειλημμένως, μας ωμιλούσε γιά το βιολογικό τέλος, ως κάτι το φυσικό! Επί παραδείγματι, μας έλεγε: «Ήλθε η ώρα να περάσω από την μία όχθη στην άλλη»! ή «Παιδιά μου, γι’ αυτή την ευλογημένη ώρα (εννοούσε της εξόδου μας) αγωνιζόμεθα σ’ όλη την επίγεια ζωή μας»! ή «Ο Κύριός μας περιμένει, διά να μας αναπαύσει από τους πόνους, τους κόπους και τις ασθένειες της παρούσης ζωής»! και άλλα παρόμοια.
    Η διαπίστωση όλων μας, ανεξαιρέτως, ήταν ότι αυτά τα λόγια, δεν αποτελούσαν «λεκτικές κορώνες», αλλά καταστάλαγμα ουσιαστικής βιωματικής πνευματικής εμπειρίας!!
    Το άκρως εντυπωσιακό, των τελευταίων ημερών προ της κοιμήσεώς Του, ήταν ότι, μας εκάλεσε κοντά Του και με πλήρη σοβαρότητα, νηφαλιότητα και αίσθηση της πραγματικότητος, και συγχρόνως με θαυμαστή γαλήνη και ηρεμία, μας παρεκάλεσε να λάβωμε ανά χείρας «χαρτί και στυλό» και καθ΄ υπαγόρευσίν Του, να καταγράψωμε όλα τα ιερά κινητά αντικείμενα (π.χ. εικόνες, σταυρούς, επιτραχήλια κ.τ.λ.) και δίπλα στο καθένα, το πρόσωπο στο οποίο επιθυμούσε να αφήσει ένα από αυτά, «εις ανάμνησιν»!!
    Αυτό, όμως, που μας άφησε κυριολεκτικά εμβρόντητους, ήταν το ότι, μετά από την τόσο επώδυνη καταγραφή γιά μας, επειδή συνειδητοποιήσαμε ότι επλησίαζε η κοίμησίς Του, που τόσο απευχόμασθε και τόσο έντονα παρακαλούσαμε τον Επουράνιο Θεό και Πατέρα μας να αναβληθή, επακολούθησε το εξής: Με σταθερή και χαρακτηριστική ενάργεια, μας υπαγόρευσε το κείμενο που επιθυμούσε να χαραχθή στην επιτύμβια πλάκα και κάτω από τον Σταυρόν της τελευταίας επίγειας κατοικίας Του, καθώς επίσης και το συγκεκριμένο σημείο που επέλεξε να ταφή το χοϊκόν σκήνος Του!!! 

    Αποτελεί ή δεν αποτελεί, αυτή η θαυμαστή συμπεριφορά, αμάχητο τεκμήριο, περί του ότι επρόκειτο περί μεγάλου κατά Θεόν ανδρός, που ανέμενε την ώρα της τελευτής Του, ως απαρχή μιάς ένδοξης πορείας, με ευλογημένο καταληκτικό σταθμό, «τον χορόν των απ’ αιώνος κεκοιμημένων δικαίων»;;!!

Με απέραντο σεβασμό και ευγνωμοσύνη,
ένας κληρικός πνευματικό Του παιδί.
 
 

Ο αοίδιμος γ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, μετά του Προηγουμένου
της Ι. Μονής Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Αρχιμ. π.Ησυχίου Πέππα.