<<Κάποτε, επεσκέφθη τον γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ένας ευκατάστατος ιατρός, γιά να τον συμβουλευθή, πώς να διαθέση την περιουσία του, συντάσσοντας μάλιστα και την διαθήκη του. Ο ιατρός ήταν άτεκνος.
Ο Γέροντας, τον συνεβούλευσε να αρχίση να διαθέτη, σε φιλανθρωπίες, την περιουσία του, η οποία ήταν αρκετή, ενόσω δηλαδή, ήταν εν ζωή!
Ο ιατρός όμως ανθίστατο, λέγοντας στον γέροντα:
«Μά, πάτερ, αφού τα αφήνω όλα σε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα…».
Ο π. Επιφάνιος του απαντούσε:
«Δεν τα αφήνεις, γιατρέ μου… Αυτά σε αφήνουν…».
Εκείνος πάλι έλεγε:
«Μά, πώς πάτερ, αφού τα γράφω εις την διαθήκη μου;».
Και ο π. Επιφάνιος του εξήγησε:
«Όχι, γιατρέ μου. Εάν τα δώσης τώρα, τότε πράγματι τα αφήνεις. Εάν όμως τα διαθέσης μετά θάνατον, τότε σε αφήνουν. Και γιά να καταλάβης τί εννοώ, σού τονίζω το εξής:
“Προσωπικά σού επιτρέπω, να τα πάρης μαζί σου… Μπορείς;;;”».
«Βεβαίως όχι», απαντά ο ιατρός.
«Άρα, σε αφήνουν», επιβεβαίωσε ο γέροντας.
Και ο γιατρός τελικά επείσθη!>>!!!
Πηγή: Αρχείο του αδελφού του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, του Πολυνείκη.
