Είπαν κάποιοι στον γέροντα Επιφάνιο:
<<Ο Καζαντζάκης είχε κάποιες πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις>>.
Τότε τους απάντησε ο π. Επιφάνιος:
<<Και τί μ’ αυτό;
Πού κατέληξε;
Ξέρετε τί ζήτησε ο ίδιος να γραφή στον τάφο του;
«Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».
Και εγράφη βεβαίως.
Πηγαίνετε στα Κοιμητήρια να διαβάσετε επιγραφές πάνω στους τάφους πιστών ανθρώπων:
«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών»!
«Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις»!
«Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων»!
Και άλλα.
Γνωρίζετε ποιά ήταν η τελευταία λέξη του Καζαντζάκη;
«Διψώ...».
Και έγραψε πολύ
εύστοχα και ευφυώς ο π. Θεόκλητος ο Διονυσιάτης σ’ ένα άρθρο του: «Άραγε, πριν
ακόμη βγη η ψυχή του, να προγευόταν την βασανιστική φλόγα της καμίνου του πυρός
του εξώτερου, σαν τον πλούσιο που ωδυνάτο εν τη φλογί εκείνη και ήθελε
κάποιον να του αναψύξη την γλώσσα;;»>>.
