Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Ο ΜΕΤΑΣΤΡΑΦΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ MATTHEW GALLATIN ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.


μεταστραφείς πό τόν Προτεσταντισμό στήν ρθοδοξία μερικανός Matthew Gallatin γράφει πολύ σωστά:
«Σέ μία γωνία το σαλονιο μου, βρίσκεται μία μεγάλη βιβλιοθήκη. Μαζί μέ τά βιβλία καί τά διακοσμητικά ντικείμενα, χουμε κε καί τίς οκογενειακές φωτογραφίες. Μία π’ ατές τίς φωτογραφίες εναι το γαπημένου δελφο μου, Barry, πού σκοτώθηκε σέ ατοκινητιστικό δυστύχημα τό 1976, στήν λικία τν 21 τν.
Τό νά π πλά τι τόν γαποσα δέν σκιαγραφε παρκς τά ασθήματά μου γι’ ατόν. χουν περάσει 25 περίπου χρόνια π’ τό θάνατό του. Καί μως, κόμη καί σήμερα, ξυπν κάθε 27η ουλίου (μέρα τν γενεθλίων του) μέ δάκρυα στά μάτια καί μέ τή γλυκόπικρη νάμνησί του στήν καρδιά μου.
      Κανείς, λοιπόν, π’ τούς προτεστάντες φίλους μου δέν θά τό βρισκε φύσικο ν, ν καθόμουν μπροστά στή βιβλιοθήκη, παιρνα στά χέρια μου τή φωτογραφία το δελφο μου καί τή φιλοσα. Γιατί, μως, ταν πάω δύο βήματα παραπέρα, στό εκονοστάσι, καί φιλήσω τήν εκόνα τς Παναγίας γίνομαι ξαφνικά εδωλολάτρης; Τί λλαξε; Τί χει Παναγία πού δέν ξίζει τήν νάλογη γάπη καί τό σεβασμό τόν ποο δείχνω στόν κεκοιμημένο δελφό μου;
Πο βρίσκεται τό πρόβλημα τελικά; ταν ρχισα νά ρευν τό θέμα, διαπίστωσα να παράδοξο στήν παλαιά προτεσταντική μου ντίληψι. π’ τή μία καταδίκαζα ποιονδήποτε τιμοσε τήν Παναγία καί τούς γίους, ν π’ τήν λλη θεωροσα σωστό νά τιμ τούς προτεστάντες εροκήρυκες καί δασκάλους, ζντες κεκοιμημένους. ταν πόλυτα φυσιολογικό νά γκωμιάζω τούς νθρώπους ατούς, νά παρακολουθ video καί διαφάνειες π’ τή ζωή καί τίς πράξεις τους καί νά δακρύζω ταν κανείς τραγουδοσε τό τραγούδι Thank You for Giving to the Lord [π.: Τίτλος δημοφιλος προτεσταντικο τραγουδιο πού σημαίνει “Σ’ εχαριστ πού μ’ φερες κοντά στό Θεό”. Τό τραγούδι ατό κφράζει τήν εγνωμοσύνη κάθε προτεστάντη σ’ ατούς πού τόν δήγησαν στήν πίστι]. ν, μως, βλεπα κάποιον νά μν καί νά τιμ τή γυνακα πού φερε στή μήτρα της τόν Σωτρα, ατό θά θετε μέσως σέ μφισβήτησι τό πόσο χριστιανός εναι!».
κόμα: «ταν τούς κούω νά μιλον μέ τόση περιφρόνησι γιά τή Θεοτόκο, λυπμαι κι ναρωτιέμαι ν ποτέ χουν σκεφθ τι μιλον ποτιμητικά γιά τή μητέρα Ατο πού γραψε μέ τό δάκτυλό Του στίς πέτρινες πλάκες τό “τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου”.
Τί μπορομε νά ποθέσουμε τι ασθάνεται γιά τή μητέρα Του μόνος νθρωπος πού μπορε νά τηρήση τέλεια τήν ντολή ατή; Σκεφθετε πόσο μες, ο θλιοι κι μαρτωλοί νθρωποι, σεβόμασθε τίς δικές μας μητέρες καί περασπιζόμασθε τήν τιμή τους. Πόσο λαμπρή θέσι πρέπει νά κατέχη, λοιπόν, Παναγία στή γεμάτη γάπη καί σεβασμό καρδιά το Υο της!
Πόσο πογοητευμένος θά εναι, λοιπόν, Σωτήρας μας, ταν κούη κάποιους, ο ποοι, μάλιστα, παγγέλλονται τι Τόν γαπον καί Τόν κολουθον, νά θεωρον τή μητέρα Του ς τίποτε τό ξεχωριστό; Πόσο λυπημένος θά εναι γι ατούς πού σέβονται διαιτέρως τούς εροκήρυκες, τούς προέδρους τούς προπονητές το ποδοσφαίρου, πού χλευάζουν, μως, ατούς ο ποοι τιμον τή μητέρα Του πως τήν τιμ κι διος; Πόσο πον γιά λους ατούς πού ποτιμον τήν σπιλη κείνη γυνακα πού ταπεινά νοιξε τήν γκαλιά της σ Ατόν, στε νά μπορέση νά πλημμυρίση μέ τή Χάρι Του λόκληρη τήν νθρωπότητα;».



πό το βιβλίο: ρχιμ. ωάννου Κωστώφ, Θεοτόκος, κδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, θήνα 2012