Εκείνος που χώρισε το νου του από την αγάπη του Θεού και τη θεωρία, και τον έχει δεμένο σε κάποιο από τα αισθητά, αυτός είναι που προτιμά το σώμα από την ψυχή και τα κτίσματα από το Θεό που τα εδημιούργησε!
Αν η ζωή του νου είναι ο φωτισμός που δίνει η πνευματική γνώση, κι αυτόν τον γεννά η αγάπη προς τον Θεόν, ορθά έχει λεχθή πως, δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγάλο από την Θεία Αγάπη!
Όταν με τον Θείον Έρωτα της αγάπης ο νους μεταβαίνει προς τον Θεόν, τότε δεν έχει διόλου αίσθηση γιά κανένα από τα κτίσματα! Καθώς καταφωτίζεται από το Θείο και Άπειρο Φως, γίνεται «αναίσθητος» γιά όλα τα κτίσματα, όπως τα μάτια δεν βλέπουν τα άστρα όταν ανατέλλει ο ήλιος!
Όλες οι αρετές βοηθούν τον νου, γιά να αποκτήσει τον Θείον Έρωτα, περισσότερο όμως απ’ όλες η καθαρή προσευχή. Γιατί με αυτήν ο νους παίρνει φτερά και πετά προς τον Θεόν!
Όταν ο νους αρπαγή μέσω της αγάπης από την Θεία Γνώση, και αφού βρεθή έξω από τα όντα τότε θα αισθανθή την Απειρία του Θεού! Εν συνεχεία, θα συμβή, ό,τι συνέβη στον Προφήτη Ησαΐα, και από την έκπληξη θα έλθη σε συναίσθηση της μηδαμινότητάς του και θα αναφωνήσει με κατάνυξη τα ίδια τα λόγια του Προφήτη:
«Ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν Βασιλέα Κύριον Σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου» (Ησαΐας ΣΤ΄5΄)!!!
