Κάποτε, ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, συνάντησε στην έρημο τον διάβολο με τα σύνεργά του και τον ανάγκασε, να του φανερώσει όλες του τις παγίδες.
Του απεκάλυψε, λοιπόν, ο διάβολος τα εξής:
«Όποιον εύρω πρόθυμο στη μελέτη, τον αλείφω με το φτερό από το περιεχόμενο του δοχείου, που έχω στο κεφάλι μου. Τον πιάνει τότε, αμέσως, πονοκέφαλος και αφήνει στη μέση τη μελέτη…
Εκείνον που θέλει να αγρυπνήσει, παίρνω από το δοχείο, που κρέμεται στα βλέφαρά μου, του βάζω λίγο στα μάτια και του φέρνω τόση νύστα, που τρέχει ευθύς στο στρώμα…
Τα δοχεία που ευρίσκονται στα αυτιά μου, έχουν συνταγή κατάλληλη γιά την παρακοή. Μ' αυτή κυνηγώ τους υποτακτικούς…
Από το περιεχόμενο του δοχείου, που κρέμεται στη μύτη μου, δίνω στους νέους, γιά να τους παρασύρω σε σαρκική επιθυμία…
Από το δοχείο, που ευρίσκεται στο στόμα μου, δίνω στους εγκρατείς, γιά να τους προκαλέσω λαιμαργία, σε άλλους πάλι, γιά να τους παρασύρω στην καταλαλιά και στην αισχρολογία…
Το δοχείο που φέρω στο λαιμό μου, προξενεί υπερηφάνεια και υψηλοφροσύνη…
Το άλλο που βλέπεις στην κοιλιά μου, έχει αναισθησία και ακολασία…
Και τα υπόλοιπα φθόνο, φόνο, κλοπή και όλα τα άλλα κακά…
Με αυτά βγάζω τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο και τους οδηγώ, όπου θέλω εγώ, μέχρις ότου τους παρασύρω στην απώλεια της κολάσεως…
Εσένα, όμως, δεν κατώρθωσα ούτε μία φορά να σε πλησιάσω, Μακάριε, γιατί αδιάκοπα με πολεμάς…».
