Κάποτε, ένας Βασιλέας, συναντήθηκε συμπωματικά με έναν ασκητικό και σοφό γέροντα. Παρατηρώντας τον ο Βασιλιάς του λέει:
«Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις. Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή εις τον Θεόν, που (κατ’ εμέ) είναι πραγματικά πολύ αμφίβολο ότι υπάρχει…».
Ο ασκητής, ακούγοντάς τον, μειδίασε και απάντησε ως εξής, χωρίς κανένα φόβο:
«Και εγώ, Μεγαλειότατε, θαυμάζω την δικιά σας άσκηση και θυσία, οι οποίες είναι κατά πολύ ανώτερες από την ιδική μου».
«Είναι δυνατόν αυτό;», του είπε με απορία ο Βασιλιάς.
«Ποιά θυσία κάνω εγώ, που να είναι μάλιστα μεγαλύτερη και από την ιδική σου;».
Και του λέει ο ασκητής:
«Εγώ, Μεγαλειότατε, θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, γιά να κερδίσω την Αιώνια. Ενώ εσείς θυσιάζετε την Αιώνια ζωή, διά να χαρήτε την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από τους δυό μας, κάνει μεγαλύτερη θυσία;».
Ο Βασιλιάς προβληματίσθηκε και σιγά-σιγά αρκετά ερωτήματα γεννήθηκαν μέσα του. Έλεγε λοιπόν και ξανάλεγε:
«Εάν μία τοις χιλίοις, υπάρχει Αιώνια ζωή, τί θα απογίνω;»
Το αποτέλεσμα ήταν, με την βοήθεια του ασκητή γέροντα, να έλθη εις εαυτόν, να πιστεύσει και να αλλάξει τρόπο ζωής !!
