«Όταν ελεήσεις τον πτωχό, όταν βοηθήσεις τον πλησίον σου, το δίδεις στον Θεόν!
Αλλά γιά πείτε μου: Ποιός είναι σ’ εμάς ο πιο πλησίον που έχει την ανάγκη μας και ζητεί να τον ελεήσουμε;
Η ψυχή μας!
Η ψυχή μας είναι ο πλησίον μας, την ψυχή μας να βοηθήσουμε και να την ελεήσουμε! Να ελεήσουμε αυτή την πτωχή ψυχή με αρετές! Αν θέλεις να ελεήσεις την ψυχή σου, να καλλιεργείς τις αρετές. Θα πρέπει, λοιπόν, να αγωνίζεσαι, γιά να είσαι:
Υπάκουος!
Ταπεινός!
Υπομονητικός!
Φιλαλήθης!
Φιλάδελφος!
Σιωπηλός!
Πράος!
Εγκρατής!
Μακρόθυμος!
Θα πρέπει να κόβεις το δικό σου θέλημα!
Να δέχεσαι ύβρεις, απειλές, εξουθενώσεις!
Με αυτά θα ελεείς την ψυχή σου και θα δανείζεις τον Θεόν! Γιά φαντασθήτε! Την δική μας ψυχή θα ελεήσουμε και θα το χρεωθή ο Θεός!!! Και τί θα χρεωθή, να μας δώσει;; Την απέραντη Βασιλεία Του! Τα αιώνιά Του αγαθά! Κι εμείς οι ανόητοι δεν θέλουμε... Αντί να την ελεήσουμε που πτωχεύει, την κάνουμε περισσότερο δυστυχισμένη. Ο Χριστός, μας την χάρισε να την φυλάξουμε με τα καλά μας έργα και πάλι θα μας την ζητήσει, να την παραλάβη στην Βασιλεία Του. Μας έδωσε το σώμα και την ψυχή και τα ένωσε αυτά τα δύο, γιά να είναι συνδεδεμένα ως δύο σύντροφοι και να βοηθάει το ένα το άλλο!
Όταν βοηθήσουμε και αναπαύσουμε το ένα, αδικούμε το άλλο. Το σώμα θα περιθάλψη και θα φυλάξη την ψυχή και το αντίθετο, το σώμα θα την τιμωρήση, θα την λυπήση και θα την αδικήση... Όσο περιποιείσαι και αναπαύεις το σώμα, τόσο αδικείς και ζημιώνεις τον πλησίον σου, την ψυχή σου, και όσο αδικείς την ψυχή σου, ετοιμάζεις αιώνια κόλαση εις τον εαυτό σου. Και πως αδικείς την ψυχή σου;
Με την παρακοή...
Με την κατηγόρια...
Με τα θελήματα...
Με τις κλοπές...
Με τα ψέμματα...
Με ό,τι κακό κάνει ο άνθρωπος...»!!
Άγιος Άνθιμος Χίου (1869-1960)
Πηγή κειμένου: oodegr
