«Όταν μας βρίσκει μιά αρρώστια,
καλό είναι ν’ αφηνόμαστε στον Χριστό εν λευκώ», έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, την
μνήμη του οποίου εορτάζουμε στις 12 Ιουλίου.
«Να σκεπτώμασθε ότι η ψυχή μας
έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία, παρά από ατσαλένιο σώμα, με το
οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους ασκητικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας
κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί θα νομίσουμε ότι με το
σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο».
Και είχε
κάθε λόγο, ο Άγιος να μιλά γιά τον πόνο, γιατί τον είχε νοιώσει πολύ στην ζωή
του.
«Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε
υποφερτό και άλλοτε ανυπόφορο πόνο;;» έλεγε ο Άγιος, και συμπλήρωνε:
«Ο υποφερτός είναι μιά μόνιμη
κατάσταση. Πόσα τράβηξα πρώτα από την βρογχεκτασία και έπειτα με την εγχείρηση
που έκανα… Έπειτα άρχισαν οι ιστορίες με τα έντερα. Ύστερα, μισή χρονιά, την
πέρασα με την δισκοπάθεια, πονούσα πολύ… Δεν μπορούσα να κάνω ούτε τις
μετάνοιές μου, αλλά δυσκολευόμουν και να αυτοεξυπηρετηθώ, ενώ χρειαζόταν να
υπηρετήσω και τον κόσμο που ερχόταν…
Στη συνέχεια, μου παρουσιάσθηκε
κάτι σκληρό στην κοιλιά, που μου είπαν ότι ήταν κήλη. Όταν κουραζόμουν, πονούσε
και πρηζόταν πολύ. Μιά μέρα, παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος, ήταν πρησμένο και
πονούσα. Έπρεπε, όμως, να πάω στην Σκήτη, στην ολονυκτία. Στην διάρκεια της αγρυπνίας
είπα να καθήσω λίγο, αλλά σκέφθηκα πως αν κατεβάσω εγώ το στασίδι, θα το
κατεβάσουν όλοι, οπότε προτίμησα να μην καθήσω καθόλου. Μετά από δώδεκα ώρες που
κράτησε η αγρυπνία, υπέθεσα ότι ο πόνος από την κήλη θα χειροτερέψει. Όταν επέστρεψα
στο κελλί μου, δεν πρόλαβα καλά-καλά να μπω μέσα και χτύπησε το καμπανάκι. “Ε…,
πάτερ, άνοιξε”, ακούω κάποιον να φωνάζει. Έβαλα τα γέλια. Εντάξει, είπα, τώρα θα
πάμε συνέχεια. Και πράγματι, σε λίγο ήλθαν και άλλοι και άλλοι... Το βράδυ που ετελείωσα
με τον κόσμο, είδα ότι η κήλη είχε εξαφανισθή τελείως!!! Την άλλη ημέρα, ενώ
είχα ξεκουρασθή, πάλι παρουσιάσθηκε. Με εμπόδιζε και με πονούσε, αλλά το
καμάρωνα κιόλας. Αφού ο Χριστός το ήξερε, ήξερε και ότι με βοηθάει πνευματικά,
γι’ αυτό το άφηνε. Πέντε χρόνια κράτησε αυτό...
Αργότερα, είχα πρόβλημα με τα
πόδια μου. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος. Πέρασε εκείνο και μετά άρχισε η
αιμορραγία… “Ελκώδης κολίτιδα”, μου είπαν... Πέρασαν επτά χρόνια με αιμορραγίες
και με πόνους... Αλλά μη στενοχωριέσθε!! Να εύχεσθε μόνο γιά την υγεία της
ψυχής μου!! Εγώ χαίρομαι, που με ετίμησε ο Θεός και μου έδωσε αυτό το δώρο και δεν
θέλω να μου το στερήσει!! Έτσι δίνω εξετάσεις στην υπομονή!! Γιατί, αν εμείς,
που έχουμε λίγο φόβο Θεού, δεν κάνουμε υπομονή, τί θα κάνουν οι κοσμικοί;;»!!!
Όταν
κάποιος επισκέπτης του είπε, πως δυσκολεύεται να καταλάβει, πώς είναι δυνατόν να
δοξάζει τον Θεό ενώ πονάει, ο Άγιος του απάντησε:
«Γιατί δυσκολεύεσαι; Να
σκέπτεσαι τί τράβηξε ο Χριστός: Ξύλο, ονειδισμούς, φραγγέλωμα, Σταύρωση!! Και όλα
τα υπέμεινε γιά την σωτηρία μας. Όταν πονάς να λες: “Γιά την αγάπη Σου, Χριστέ
μου, θα υπομείνω”!! Γιά να ξεπεράσεις τον πόνο, χρειάζεται παλληκαριά. Αν
κάποιος είναι κοσμικός και υπομονητικός, τον αντιμετωπίζει με το τραγούδι! Αν
είναι πνευματικός άνθρωπος, με την ψαλμωδία!! Εγώ παίρνω ένα “χάπι” ψέλνοντας, “τας
αλγηδόνας των Αγίων Σου…”!!! Αυτό το “χάπι”, διαρκεί όλη την νύχτα! Έχουν
τέτοιο “χάπι” οι γιατροί;;;»!!!
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:259 – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
2019 σελ.4
