<< «Επρόσταξεν ο Θεός και έγιναν επτά ημέραι. Πρώτην έκαμε την Κυριακήν και την εκράτησε διά λόγου Του, και τας άλλας εξ, τας εχάρισεν εις ημάς, να εργαζώμεθα διά τα ψεύτικα ταύτα, γήϊνα, και την Κυριακήν να σχολάζωμεν και να πηγαίνωμεν εις τας Εκκλησίας μας να δοξάζωμεν τον Θεόν μας, να ιστάμεθα με ευλάβειαν, ν’ ακούωμεν το Άγιον Ευαγγέλιον και τα λοιπά βιβλία της Εκκλησίας μας! Τί μας παραγγέλλει ο Χριστός μας να κάμνωμεν; Να στοχαζώμεθα τας αμαρτίας μας, τον θάνατον, την κόλασιν, τον Παράδεισον, την ψυχήν μας οπού είναι τιμιωτέρα από όλον τον κόσμον, να τρώγωμεν και να πίνωμεν το αρκετόν μας, ομοίως και τα ρούχα μας τα αρκετά, τον δε επίλοιπον καιρόν να τον εξοδεύωμεν διά την ψυχήν μας, να την κάμνωμεν νύμφην του Χριστού μας, και τότε πρέπει να λεγώμεθα άνθρωποι και επίγειοι άγγελοι. Ει δε και ζητούμεν πώς να τρώγωμεν, πώς να πίνωμεν, πώς να αμαρτάνωμεν, πώς να στολίζωμεν τούτο το βρώμικο σώμα, οπού αύριον θα το φάνε τα σκουλήκια, και όχι διά την ψυχήν οπού είναι αθάνατος, τότε δεν πρέπει να λεγώμεθα άνθρωποι, αλλά ζώα… Λοιπόν, κάμετε το σώμα δούλον της ψυχής και τότε να λέγεσθε άνθρωποι!
Την πρώτην ημέραν επρόσταξεν ο Θεός και έγινε το φως. Την δευτέραν έγινεν ο ουρανός, η γη, τα νερά, ο αέρας κ.λπ.. Την τρίτην έγιναν τα χόρτα και τα φυτά. Την τετάρτην ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα. Την πέμπτην η θάλασσα, τα ψάρια και τα πετεινά. Την έκτην επρόσταξεν και έγιναν όλα τα ζώα.
Ο άνδρας και η γυναίκα, εις τον κόσμον δεν ήσαν. Επήρεν ο Θεός από την γην χώμα και έπλασεν ένα άνδρα ωσάν ημάς, και ενεφύσησε και του εχάρισε ψυχήν αθάνατον, και καθώς ημείς οι άνθρωποι βάνομεν αλεύρι και νερό και τα ζυμώνομεν και κάμνομεν ένα ψωμί, ούτω και ο Θεός! Πρέπει και ημείς να στοχασθώμεν, τί είναι το σώμα και τί είναι η ψυχή. Το σώμα είναι χώμα και αύριον θα το φάγουν τα σκουλήκια, και ανάγκη είναι η ψυχή να χαίρεται πάντοτε εις τον Παράδεισον, ανίσως και κάμη καλά, ή να κατακαίεται εις την κόλασιν, αν κάμη κακά.
Τούτο το σώμα οπού βλέπετε, αδελφοί μου, είναι το φόρεμα της ψυχής. Η ψυχή είναι ο άνθρωπος, η ψυχή είναι οπού βλέπει, ακούει, ομιλεί, περιπατεί, μανθάνει επιστήμας, δίδει ζωήν εις το σώμα, και δεν το αφήνει να βρωμήση. Και άμα έβγη η ψυχή, τότε βρωμά, σκουληκιάζει το σώμα. Το κορμί έχει τα όμματα, μα δεν βλέπει, έχει τα ώτα, μα δεν ακούει, ομοίως και τας λοιπάς αισθήσεις του σώματος, αλλά όλα ενεργούνται διά της ψυχής!!
Τον κλαίετε τον αποθαμένον;
«Τον κλαίομεν», απαντούν οι συγκεντρωμένοι.
Ως φαίνεται, σας πονεί δι’αυτόν. Και πόσας ημέρας τον φυλάγετε;
«Δύο, τρεις ώρας».
Τόσην αγάπην έχετε εις τον ταλαίπωρον; Από της σήμερον, να μη τον θάπτετε, αλλά να τον φυλάττετε εικοσιτέσσερες ώρες, και να μαζεύεσθε όλοι, μικροί και μεγάλοι, και να τον στοχάζεσθε καλά, διότι καλλίτερος διδάσκαλος δεν είναι άλλος από τον θάνατον. Και να μη τους κλαίετε τους αποθαμένους, διότι βλάπτετε και τον εαυτόν σας και εκείνους. Και αι γυναίκες όσες έχετε “λερωμένες μπόλιες” να τις ρίψετε.
Όταν έκαμεν ο Θεός τον άνδρα, έλαβεν ο Πανάγαθος μίαν πλευράν απ’ αυτόν και έκαμε την γυναίκα, και του την έδωκε διά σύντροφον. Ίσια την έκαμε ο Θεός την γυναίκα με τον άνδρα, όχι κατωτέρα.
Εδώ πώς τας έχετε τας γυναίκας;
«Διά κατωτέρας», απαντούν.
Ανίσως, αδελφοί μου, και θέλετε να είσθε καλλίτεροι οι άνδρες από τας γυναίκας, πρέπει να κάμνετε και έργα καλλίτερα από αυτάς. Ει δε και αι γυναίκες κάμνουν καλλίτερα και πηγαίνουν εις τον Παράδεισον και ημείς εις την κόλασιν, τί μας ωφελεί; Είμεθα άνδρες και κάμνομεν χειρότερα. Εγώ βλέπω, εδώ οπού περιπατώ και διδάσκω, είπα ένα λόγον διά τας γυναίκας και με ήκουσαν ευθύς, και σκέπτονται να ρίψουν τα περιττά σκουλαρίκια, δακτυλίδια κ.τ.ο.. Βλέπω οπού τρέχουν, να εξομολογηθούνε. Είπα και ένα λόγον διά τους άνδρας, ότι φυσικόν είναι του ανδρός όταν πηγαίνη πενήντα χρονών να αφήνει τα γένεια και εγώ βλέπω εδώ, και είναι εξήντα και ογδοήντα χρονών γέροντες και ακόμη ξυρίζονται. Δεν το εντρέπεσθε να ξυρίζεσθε; Δεν ήξευρεν ο Θεός οπού έδωκε τα γένεια; Και καθώς είναι άπρεπον μία γυναίκα γερόντισσα να στολίζεται και να βάνη φτιασίδια, ομοίως και ένας γέρων, όταν ξυρίζεται. Το σιτάρι, όταν παίρνη και ασπρίζη, τί θέλει; Θερισμόν! Ομοίως και ο άνθρωπος, όταν γερνά και ασπρίζη, τί φανερώνει; Τον θάνατον!» >>!!
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779)
«Διδαχαί και Προφητείαι του αγίου Κοσμά του Αιτωλού».
