«Κάποιοι ψαράδες τραβούσαν την τράτα τους από την ακρογιαλιά, και επειδή την ένοιωθαν βαρειά, χόρευαν από την χαρά τους, νομίζοντας πως η ψαριά τους θα είναι πολύ μεγάλη.
Όταν όμως τελικά τράβηξαν τα δίχτυα τους, δεν βρήκαν μέσα παρά λίγα μόνο ψάρια. Βλέπετε, η τράτα είχε γεμίσει με πέτρες και άμμο. Τους ψαράδες μας τότε τους έπιασε φοβερή στενοχώρια· μάλιστα, δυσανασχετούσαν όχι τόσο γιά την λιγοστή ψαριά, όσο επειδή είχαν αρχικά ελπίσει, σε αντίθετη έκβαση.
Τότε, ένας έμπειρος ηλικιωμένος ψαράς, που ήταν ανάμεσά τους, είπε:
«Σώνει πιά, αδέλφια. Το ξέρουμε δα ότι, η λύπη είναι αδελφή της χαράς. Λοιπόν, με τέτοια χαρά που πήραμε εμείς στην αρχή, ήταν της μοίρας μας εξάπαντος να λυπηθούμε και λίγο…»!
Το δίδαγμα του μύθου: «Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς δεῖ τοῦ βίου τὸ εὐμετάβλητον ὁρῶντας μὴ τοῖς αὐτοῖς ἀεὶ πράγμασιν ἐπαγάλλεσθαι λογιζομένους, ὅτι ἐκ πολλῆς εὐδίας ἀνάγκη καὶ χειμῶνα γενέσθαι». (Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για εμάς: Είναι ανάγκη βλέποντας την ευμετάβλητη φύση της ζωής, να μην σκεπτώμεθα ότι θα χαιρώμεθα πάντοτε με την πορεία των πραγμάτων μέσα στον χρόνο. Είναι φυσική ανάγκη, μετά από μακρόχρονη καλοκαιρία, να έρχεται ο χειμώνας)!
Μύθος του Αισώπου
