<<…Αμέσως ο δόκιμος Χαράλαμπος (ο μετέπειτα Μέγας και εμπνευσμένος ηγούμενος της Ι.Μ. Αγίου Διονυσίου, του Αγιωνύμου Όρους), χωρίς χρονοτριβή και χωρίς δυσκολίες, μπαίνει στο μοναχικό πρόγραμμα της Σκήτης. Την ημέρα: Υπακοή, σιωπή, εργασία! Και την νύκτα: Αγρυπνία με οκτάωρη στάση και πλήθος γονυκλισίες!
Δεν άργησε, μάλιστα, η καρδιά του νέου ασκητή, να πυρωθή με την φλόγα του Θεϊκού έρωτα! Ο γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης, βλέποντας τόση προθυμία και τόση μεγάλη πρόοδο, ήδη από την αρχή, δοξολογούσε ακατάπαυστα τον Κύριο λέγοντας προς τον συνασκητή του γέροντα Αρσένιο:
«Αρσένιε, τώρα μπορώ με ανάπαυσι να πω στον Κύριο: “Νυν απολύεις τον δούλον σου”! Εζήσαμε μαζί τόσο σκληρά… Μέχρι αίμα εχύσαμε γιά να βρούμε μέσα μας τον Θεόν!! Όμως, το παντοτεινό παράπονό μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυτό: Πολλοί πέρασαν από κοντά μας, ωφελήθηκαν και έφευγαν· όμως, την πνευματική μας εργασία, δεν μπορούσαν να την ακολουθήσουν. Ενόμιζα ότι, θα φύγω μ’ αυτό το παράπονο. Όμως, να!! Μας φανέρωσε τώρα στα υστερινά μας, ο Θεός, αυτά τα τελευταία καλογεράκια! Κοντά τους, να με θυμάσαι, θ’ ακουμπήση όλο το Άγιον Όρος!»!!
Πράγματι, η πρόρρησις του Αγίου αυτού Γέροντα, επαληθεύθηκε κατά τις ημέρες μας, όπου η επάνδρωσις των περισσοτέρων Ιερών Μονών του Αγίου Όρους έχει άμεση ή έμμεση σχέσι με τα πνευματικά τέκνα του Γέροντος Ιωσήφ>>!!
Πηγή κειμένου: «Παπά-Χαράλαμπος Διονυσιάτης, ο απλοϊκός ηγούμενος και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής», Ιωσήφ Μ.Δ.
