Κάποτε, δώρισαν σ’ ένα Βασιλιά δύο νεογέννητα γεράκια και εκείνος αμέσως τα έδωσε γιά να τα εκπαιδεύσουν. Μετά από καιρό, ο εκπαιδευτής είπε στον Βασιλιά, πως το ένα από τα δύο μικρά γεράκια είχε ήδη εκπαιδευθή και πετούσε.
«Και το άλλο;» ερώτησε ο Βασιλιάς.
«Λυπάμαι, Μεγαλειότατε, αλλά το άλλο συμπεριφέρεται παράξενα και αφύσικα. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει να φύγει από το κλαδί που κάθησε από την πρώτη ημέρα. Μάλιστα, ένας υπηρέτης αναγκάζεται κάθε μέρα, να ανεβαίνει μέχρι το κλαδί γιά να το ταΐσει...», αποκρίθηκε ο εκπαιδευτής.
Ο Βασιλιάς φώναξε έμπειρους θεραπευτές και σοφούς συμβούλους, αλλά κανένας δεν κατάφερε να μετακινήσει το γεράκι από το κλαδί...
Κάθε μέρα, το κοίταζε από το παράθυρο του και τον έπιανε στενοχώρια και θλίψη...
Αποφάσισε, λοιπόν, και έβγαλε ένα διάταγμα με το οποίο ζητούσε από τον Λαό του να τον βοηθήσει.
Έτσι και έγινε.
Την επόμενη μάλιστα ημέρα, μόλις άνοιξε το παράθυρο του ο Βασιλιάς, με μεγάλη του έκπληξη είδε ότι, το γεράκι δεν ήταν πλέον στο κλαδί του. Το είδε, τότε, να πετάει με άνεση και υπερηφάνεια στους ουρανούς.
«Φέρτε μου αμέσως αυτόν που έκανε αυτό το “θαύμα”!», φώναξε με χαρά και έκπληξη ο Βασιλιάς.
Αμέσως έφεραν μπροστά του, ένα νεαρό χωριάτη.
«Εσύ έκανες το γεράκι να φύγει από το κλαδί του και να πετάξει στους ουρανούς;
Πώς τα κατάφερες νεαρέ μου;», τον ερώτησε ο Βασιλιάς.
Ο νεαρός, τότε, δειλά-δειλά, λέει στον Βασιλιά:
«Μεγαλειότατε, δεν ήταν δύσκολο να κάνω το γεράκι να πετάξει.
Το μόνο που έκανα, ήταν να κόψω το κλαδί στο οποίο από συνήθεια καθόταν το γεράκι. Τότε, μόνο του το γεράκι ανακάλυψε πως είχε πτερά, και στο φόβο να μην τσακισθή, τα χρησιμοποίησε και άρχισε να πετά»!!
