Πάνε κάποια χρόνια πριν, όταν ένας φοιτητής, ο Θανάσης, ήταν στο πτυχίο μιάς δύσκολης Σχολής του Πανεπιστημίου. Είχε γιά διαφόρους προσωπικούς λόγους, καθυστερήσει να πάρει πτυχίο, συγχρόνως όμως είχε αρραβωνιασθή, με σκοπό γρήγορα να νυμφευθή. Η καθυστέρηση του πτυχίου είχε δημιουργήσει στενοχώρια, τόσο στους γονείς του και στην αρραβωνιαστικιά του, αλλά και στους αγαπημένους φίλους του.
Έτσι, μία μέρα ξεκίνησε να πάει στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη, γιά να του ζητήσει τη γνώμη του, αν δηλαδή πρέπει να διακόψει τη Σχολή, αφού δεν μπόρεσε να τελειώσει, και να πιάσει δουλειά εν όψει του γάμου του ή να συνεχίσει και να δώσει εκείνο το δύσκολο μάθημα του απαιτητικού και δύστροπου Καθηγητή.
Ο Παππούλης ήταν κάθετος λέγοντας του:
«Βεβαίως να δώσεις το μάθημα και αφού εσύ πιά δεν μπορείς να κάνεις ως άνθρωπος κάτι, θα σε βοηθήσουμε εμείς!». Πάντα ο Παππούλης χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό. Μίλησαν και γιά άλλα θέματα προσωπικά, και του έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη, γιά να συνεχίσει τον αγώνα του, υποσχόμενος ότι θα προσευχηθή γι’ αυτόν!
Ο Θανάσης, επέστρεψε όλο χαρά και δύναμη στη πόλη που σπούδαζε και έβαλε τα δυνατά του να διαβάσει και, με βεβαία την ελπίδα και με την ευχή του Γέροντα, πήγε να γράψει.
Πίστευε ότι, θα το πέρναγε εκείνο το δύσκολο μάθημα, με όσα είχε γράψει. Πέρασαν οι μέρες και στην αγωνία του πήγε και βρήκε τον Καθηγητή να ρωτήσει, αν πέρασε το μάθημα. Εκείνος, σκυμμένος στα γραπτά και τις σημειώσεις του, σηκώνει το κεφάλι του και με ειρωνεία, του απαντά:
«Δυστυχώς, κύριε, δεν περάσατε το μάθημα, γράψατε 4,4. Ελπίζω σε μία επόμενη εξεταστική να τα πάτε καλλίτερα και να περάσετε με την αξία σας».
Άδικα ο Θανάσης προσπάθησε να του εξηγήσει, ότι είναι το τελευταίο μάθημα και ότι πρέπει να φύγει γιά στη πατρίδα του, να παντρευθή κ.λπ..
Ανένδοτος ο καθηγητής...
Έτσι ο Θανάσης, γυρνά στο σπίτι του και ανακοινώνει στην οικογένεια του, στην αρραβωνιαστικιά του και στους καλούς του φίλους, ότι δεν πέρασε. Η θλίψη του μεγάλη, αλλά ήταν πιά δεδομένο...
Το βράδυ στη προσευχή του, αναλύθηκε σε κλάματα, λέγοντας προς τον Παππούλη:
«Γέροντα Παΐσιε, τόσο ανάξιος είμαι, που ούτε η προσευχή σου με βοηθά…!!!». Κοιμήθηκε τότε ο Θανάσης, μέσα στη στενοχώρια και βλέπει ένα όνειρο, σαν όραμα, ότι ξαναβρέθηκε στο αμφιθέατρο που έγραφε πριν μερικές μέρες το μάθημα και ήταν δίπλα του συμφοιτητές του και αυτοί καθυστερημένοι στο πτυχίο, αλλά και άλλοι πολλοί φοιτητές, και ο καθηγητής ήταν στην έδρα και δίπλα του ο Άγιος Παΐσιος!
Και λέει τότε ο Άγιος στον Καθηγητή:
«Κύριε Καθηγητά ξεκινήστε την εξέταση».
Και σαν να έγινε τότε προφορική εξέταση και γυρνά στο τέλος ο Καθηγητής και λέει στον Άγιο Παΐσιο:
«Βλέπετε Γέροντα, κανένας δεν είπε το μάθημα, τόσο καλά, γιά τον περάσω».
Και ο Άγιος Παΐσιος, του λέει:
«Άκου ευλογημένε. Έχεις δίκηο, αλλά δεν γίνεται να μην περάσεις κανέναν. Θα ξεσηκωθούν οι φοιτητές και θα έχεις προβλήματα, μην είσαι τόσο αυστηρός. Να, τον Θανάση, τον τάδε, τον τάδε κ.λπ. (αναφέροντας ο Άγιος κάποια ονόματα και έδειχνε φοιτητές, που κάποιους ο Θανάσης τους ήξερε), να τους περάσεις, κρίμα είναι, και ήταν και οι πιό διαβασμένοι!»!
Τότε ο Καθηγητής έδειξε να κάμπτεται και να συμφωνεί με τον Άγιο!
Ξύπνησε ο Θανάσης γεμάτος χαρά, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε ότι, ήταν όνειρο, όμως ήταν τόσο δυνατό, που πήρε την απόφαση να πάει στη Σχολή να δει τους πίνακες ανακοινώσεων με τις βαθμολογίες. Και όντως, είχαν βγει τα αποτελέσματα και όσους συμφοιτητές του, είχε δει στο όνειρο του, να υποδεικνύει ο Γέροντας στον Καθηγητή, είχαν περάσει το μάθημα με 5!
Το ίδιο και αυτός!
“Τρελλάθηκε” από τη χαρά του και πήρε από το πίνακα ανακοινώσεων το απόκομμα των αποτελεσμάτων γιά να θυμάται το Θαύμα του Αγίου Παϊσίου!
Ένας φίλος του Θανάση, που αργότερα πήγε στο Άγιο Όρος, επισκέφθηκε τον Άγιο Παΐσιο και του ανέφερε αναλυτικά τα θαυμαστά αυτά γεγονότα.
Αφού τα άκουσε ο Άγιος Γέροντας, με προσοχή, του είπε:
«Ο Θανάσης, έκανε ως άνθρωπος αυτό που μπορούσε, έκανε και υπακοή και πήγε και έδωσε το μάθημα, οπότε ο Καλός Θεός τον εβοήθησε! Αυτό όμως που έζησε, να μη το διαδίδετε, δεν κάνει! Δεν έχετε ευλογία!»!!!
