<<Όταν ο Θεός δεν μας δίνει κάτι, που επίμονα του ζητούμε, τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Ή δεν μας το δίνει γιά το καλό μας, ή εμείς δεν ξέρουμε πώς και πότε να του το ζητήσουμε, χωρίς να αποκλείεται να συμβαίνουν και τα δύο μαζί.
Όσον αφορά την πρώτη περίπτωση, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει το γιατί. Και τούτο, διότι είναι ανεξερεύνητες οι Βουλές του Κυρίου! Γι’ αυτό σιωπώ!
Γιά την δεύτερη, όμως, περίπτωση, θα μπορούσα να σου πω πάρα πολλά.
Πρώτα-πρώτα, όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό, δεν πρέπει να στυλώνουμε τα πόδια μας και να του λέμε: «Τώρα θέλω αυτό». Διότι, κάτι τέτοιο, δεν είναι μόνον απαράδεκτον, αλλά αποτελεί και μεγάλη ασέβεια προς τον Δημιουργό μας. Ποιός είσαι εσύ, ή αν θέλεις, ποιός είμαι εγώ, που μπορώ να ζητήσω απαιτητικά κάτι από τον Θεό μας και μάλιστα να Του προσδιορίσω και τον χρόνο χορηγήσεώς του;
«Μα, Παππούλη μου, εγώ ούτε απαιτητικά το ζήτησα, ούτε χρονικά όρια έθεσα. Αυτό το γνωρίζετε πολύ καλά. Γιατί το θέμα μου χρονίζει;;».
Ακριβώς αυτό σου εξηγώ και εγώ. Την αιτία που χρονίζει. Όταν ζητάμε κάτι από τον Θεό, το ζητάμε παρακλητικά και ευγενικά, γιά ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα. Εάν δούμε ότι, ο Θεός μας το αρνείται, τότε σταματούμε και εμείς να Τον ενοχλούμε. Διότι, όσο επιζητούμε κάτι, τόσο απομακρύνεται. Γι’ αυτό παύουμε να το ζητάμε. Και όταν πλέον, εμείς θα το έχουμε ξεχάσει, αυτό θα έλθη, χωρίς να το καταλάβουμε. Γιατί ο Θεός δεν ξεχνά! Έλαβε το μήνυμά μας! Το συγκρατεί, και όταν Εκείνος κρίνει, ότι επέστη ο καιρός, μας το χορηγεί! Γι’ αυτό, δεν πρέπει να επιμένουμε στον Θεό, “ντε και καλά”, να μας κάνει αυτό που θέλουμε εμείς και μάλιστα, όποτε εμείς το θέλουμε. Η επιμονή σε αυτές τις περιπτώσεις αντενδείκνυται. Διότι κάνει κακό, αντί γιά καλό. Και όταν μάλιστα η επιμονή είναι έντονη και προέρχεται από άτομο ανυποχώρητο, όπως λ.χ. είσαι εσύ, τότε, μόνο καλό δεν φέρνει. Γενικά, παιδί μου, θέλω να καταλάβεις ότι, δεν πρέπει να επιμένουμε να αλλάξουμε την Θέληση του Θεού, γιατί έτσι μας αρέσει εμάς και μάλιστα, όποτε θέλουμε εμείς αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου, όταν θέλουμε κάτι να αποκτήσουμε, δεν πρέπει να το κυνηγάμε, αλλά να το αφήνουμε στη Θέληση του Θεού. Διαφορετικά, όσο κυνηγάμε κάτι, τόσο απομακρύνεται. Αυτό το κάτι, να το παρομοιάσεις με την σκιά σου. Όσο και να τρέξεις, δεν πρόκειται να την πιάσεις ποτέ. Διότι όσο τρέχεις εσύ, τρέχει και αυτή.
Τα κατάλαβες, παιδί μου, αυτά που σου είπα, γιά την επιμονή;
«Τα κατάλαβα, Παππούλη, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω…».
«Ε, τότε θα σου πω ένα απλό παράδειγμα και θα δεις ότι, θα συμφωνήσεις μαζί μου. Εάν πάρουμε ένα μεγάλο μπουκάλι, του οποίου το στόμιο να έχει τόσο άνοιγμα, όσο να χωράει να μπει μέσα το χέρι σου και επομένως και να βγει και αφού βάλεις μέσα στο μπουκάλι το χέρι σου το κλείσεις γροθιά και να προσπαθήσεις να το βγάλεις. Θα διαπιστώσεις ότι, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, όσο και εάν επιμένεις. Μπορείς να επιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Μόλις, όμως αφήσεις το χέρι σου ελεύθερο, πάψεις, δηλαδή, να το σφίγγεις σε πηγμή (μπουνιά), αυτό θα βγει με την ίδια ευκολία που μπήκε!
Το ίδιο, ακριβώς συμβαίνει και με το πρόβλημά σου! Όσο επιμένεις να έλθη η λύση του, τόσο αυτή απομακρύνεται. Εάν θέλεις, να επιτύχεις την επίλυση του προβλήματός σου, σταμάτα να επιμένεις. Ο Θεός γνωρίζει το πρόβλημά σου! Εσύ έκανες την αίτησή σου. Εκείνος θα αποφασίσει. Περίμενε την απάντησή Του με ηρεμία και πίστη. Εάν ενεργήσεις έτσι, θα έχεις θετικό αποτέλεσμα. Εάν εξακολουθείς να επιμένεις, με τον τρόπο που εσύ επιμένεις, τότε θα έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Σε συμβουλεύω, να πάψεις να ασχολείσαι με το πρόβλημά σου, εάν θέλεις να ασχοληθή με αυτό ο Θεός!
«Και με το “κρούετε και ανοιγήσεται και αιτείτε και δοθήσεται” τί γίνεται Παππούλη; Δεν ισχύει γιά την περίπτωσή μου; Εάν πάψω να κτυπώ την πόρτα του Θεού, πώς θα μου την ανοίξει; Και εάν, πάλι, πάψω να του το ζητώ, πώς θα μου το δώσει;».
Εξαρτάται πως θα κτυπήσεις μία πόρτα, γιά να σου ανοίξει και εξαρτάται, πάλι, πώς θα ζητήσεις κάτι γιά να σου δοθή. Εάν π.χ. τολμήσεις να κτυπήσεις μία πόρτα με τρόπο αναιδή και απειλητικό, να είσαι βέβαιος, πως η πόρτα αυτή δεν θα σου ανοίξει ποτέ. Αλλά και εάν σου ανοίξει, να μην περιμένεις να δεχθής την φιλοξενία του ιδιοκτήτη, αλλά το ξυλοφόρτωμα. Αντιθέτως, εάν κτυπήσεις την πόρτα ευγενικά και παρακλητικά, αυτή θα σου ανοίξει διάπλατα και ο οικοδεσπότης θα σου παράσχει κάθε είδους φιλοξενία! Το ίδιο, ακριβώς, θα συμβεί και στην περίπτωση, που θα ζητήσεις κάτι, από κάποιον. Εάν το ζητήσεις με αναίδεια και απειλή, δεν θα το λάβεις ποτέ. Ενώ, εάν το ζητήσεις με ευγένεια και παρακλητικά, θα το λάβεις αμέσως! Κατά μείζονα λόγο, αυτά ισχύουν γιά τον Θεό, ο Οποίος ούτε πιέσεις, ούτε αναίδειες και πολύ περισσότερο, ούτε απειλές δέχεται από κανέναν! Αλλοίμονο, εάν συνέβαινε το αντίθετο...>>!!
Πηγή: «Ο πατήρ Πορφύριος» - Εκδόσεις Ι. Ησυχαστηρίου «Η Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος»
Το κείμενο το είδαμε εδώ: orthmad.gr
