Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΕΤ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ (1904-1983)!!

 

ΕΝΑ ΙΕΡΟΝ ΠΡΟΤΥΠΟΝ, ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ!!!

    Σήμερον, συμπληρώνονται τριανταοκτώ (38) χρόνια, από της εις Κύριον εκδημίας, της πολυσεβάστου γεροντίσσης Αλεξάνδρας, θείας κατά σάρκα, του αοιδίμου και πεφωτισμένου γ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου!
    Δι’ όσους Την εγνωρίσαμεν, αποτελούσε και αποτελεί ένα θαυμαστόν και μοναδικόν παράδειγμα, κατά Θεόν αφιερώσεως, αγάπης, προσφοράς και θυσίας!!
    Παρ’ ότι, εκ βρεφικής ηλικίας, έπασχε από πολιομυελίτιδα, η οποία Την είχε καταστήσει ανάπηρον «από την μέση και κάτω», εν τούτοις, ειργάζετο μέχρι και τον τελευταίον μήνα, προ της κοιμήσεώς Της, κυριολεκτικώς επί εικοσιτετραώρου βάσεως, υπηρετούσα τον ανεψιόν Της (τον γ. Επιφάνιον) και την πολυπληθή ευρυτέραν πνευματικήν οικογένειάν Του, η οποία συνέκειτο, από όλους σχεδόν τους εγκαταβιούντας εις την επί της οδού Μακεδονίας 24, εις τας Αθήνας, πολυκατοικίαν, αλλά και από όλους όσοι (επί καθημερινής βάσεως) είτε έφθαναν από την Επαρχίαν διά να διανυκτερεύσουν εις την πολυκατοικίαν (διά πνευματικούς ή άλλους λόγους), είτε επεσκέπτοντο τον Γέροντα, και πολλάς φοράς αριθμούντο εις αρκετάς δεκάδας ημερησίως!!
    Τα ανωτέρω, αποτελούν απλώς την αποτύπωσιν της Αληθείας, χωρίς καμμίαν δόσιν υπερβολής! Τα εβιώσαμε και οφείλομε να τα καταθέσωμεν, ως μικράν ένδειξιν ευγνωμοσύνης εις την μνήμην Της!!
    Το καθημερινόν πρόγραμμά Της, όσον και αν φαίνεται εις τους πολλούς ακατόρθωτον, παρέμενεν αμετάβλητον, τας δεκαετίας (και, εννοείται, τα έτη) που Την εζήσαμε, να υπηρετή, ως άγρυπνος φύλαξ και φρουρός, τον αείμνηστον Γέροντα και να «λειώνη», ως ολόφωτος λαμπάς, υπέρ αυτού και του πολυσημάντου έργου Του!!
    Εν περιλήψει, το πρόγραμμα αυτό είχε ως εξής:

    α. Η κεντρική θύρα, του επ’ ενοικίω διαμερίσματος του Γέροντος, ήνοιγεν εις τας 5:00 π.μ. και έκλειε περί τας 12:00 το μεσονύκτιον, ενίοτε και αργότερον!!
    β. Όλας αυτάς τα ώρας, η σεβαστή Γερόντισσα, ως αεικίνητος μέλισσα, ητοίμαζε τα χρειώδη, δι’ όλους όσοι, από φυλακής πρωΐας μέχρι νυκτός, θα επεσκέπτοντο τον Γέροντα ή την Ιδίαν, ασφαλώς όχι διά κοινωνικούς λόγους, αλλά σίγουρα προς πνευματικήν ωφέλειαν και δια να βιώσουν την ανιδιοτελή και ακραιφνή συμπαράστασιν και αγάπην!!
    γ. Εν συνεχεία, τα πρώτα χρόνια, έπλενεν εις την σκάφην τα πολλά σεντόνια (αναλόγως προς τους διανυκτερεύοντας επισκέπτας) και συγχρόνως, εκαθάριζε τους χώρους του διαμερίσματος και ετοίμαζε το μεσημεριανό φαγητό!! Ειρήσθω εν παρόδω ότι, όταν ο Γέροντας διά να την ξεκουράση κάπως, της ηγόρασε πλυντήριο, τότε «από την στενοχώρια Της, έβγαλε καντήλες στα χείλη Της» και διαμαρτυρομένη εντόνως, είπε εις τον Γέροντα το αμίμητον: «Αγόρασες το πλυντήριο για να μου στερήσης τον μισθό μου;; Καλλίτερα να αγόραζες δύο πλυντήρια, για να βάζω την σκάφη επάνω…»!!
    δ. Εννοείται ότι, ουδέποτε παρέλειπε, με την μοναδικήν γλυκύτητα και την σπανίαν ευφυΐαν, που Την διέκρινε μέχρι τέλους, εις τους αναμένοντας, έως ότου ιδούν τον Γέροντα, επισκέπτας, να λέγη τον «άλατι ηρτυμένον» σοφόν και ευλογημένον λόγον Της, αναλόγως της περιπτώσεως και όταν εζητείτο η συμβουλή Της (που πάντοτε σχεδόν εζητείτο, από κληρικούς και λαϊκούς!!), με πολλήν σεμνότητα και αγάπην!!
    ε. Επί πλέον, και πάντοτε με ακρίβειαν ετέλει τας καθημερινάς προσευχάς και ιεράς Ακολουθίας Της!! Μέχρι τώρα, παραμένει αναπάντητον ερώτημα τό: Πότε τα προελάμβανε όλα, όταν, μάλιστα, υπήρχε μονίμως κατάληψις του ζωτικού Της χώρου, δηλαδή της τραπεζαρίας όπου εφιλοξενείτο «το μικροσκοπικό κρεββατάκι Της», από τους επισκέπτας και (εννοείται) τας ώρας του φαγητού, από τους συνδαιτημόνας;;;
    Το βασίλειον, βεβαίως, το ιδικόν Της, ήτο «το μικρό κουζινάκι Της (!!)», διότι ολόκληρον το διαμέρισμα, έχει μέγεθος περίπου 56 τ.μ.!!
    στ. Το θαυμαστόν είναι, επίσης, ότι, ενίοτε αι προσευχαί Της εγίνοντο, επειδή η Ιδία το επέλεγε (!!), υπό λίαν δυσμενείς συνθήκας, και αυτό το ανεκάλυπτε, συμπτωματικώς, ο Γέροντας, τας μεταμεσονυκτίους ώρας κυρίως του Χειμώνος.
    Λ.χ., το διεπίστωνε έκπληκτος, κατά την δευτέραν και τρίτην μεταμεσονύκτιον ώραν, όταν ηγείρετο εκτάκτως και Την έβλεπεν εις το μπαλκόνι, τας Χειμερινάς νύκτας, με θερμοκρασίας κάτω του μηδενός και χιονόνερο, και Την ήκουε, με ακόμη μεγαλυτέραν έκπληξιν, να του αιτιολογή την συγκεκριμένην θαυμαστήν συμπεριφοράν Της: «Τα παιδιά μας, φυλάνε σκοπιά τέτοιες ώρες στα σύνορα και κάτω από τραγικές συνθήκες... Εγώ να είμαι στην θαλπωρή του κρεββατιού μου και να μήν τους συμπαρασταθώ με το κομποσχοινάκι μου;;;»!!!
    Και ζ. (αλλά όχι τελευταίον!) Με αυτήν, την επί καθημερινής βάσεως, ασκητικήν βιωτήν Της, είλκυσε την Χάριν του Θεού και Αυτός την επλούτησε με σπάνια και πολλαπλά χαρίσματα, τα οποία συναντώνται εις τα συναξάρια και τους βίους των μεγάλων Ασκητικών Μορφών!! Πλείστοι όσοι πνευματικοί αδελφοί, εκ του περιβάλλοντος του γ. Επιφανίου, μαρτυρούν εκ προσωπικής εμπειρίας και μέσα από συγκεκριμένα περιστατικά, περί της διορατικότητος και προορατικότητός Της!!! 

     Πριν κλείσωμε, την ταπεινήν και ευσύνοπτον αυτήν αναφοράν μας εις την σεπτήν και ιεράν ταύτην Προσωπικότητα, όπως επ’ αρκετά έτη Την εζήσαμεν, ως συγκάτοικοι, ας είπωμεν και κάτι «χαριτωμένο», αλλά και πολύ διδακτικόν, από το πώς εσκούπιζε και εκαθάριζε μόνη Της (!!), το διαμέρισμα όπου έμενε μαζί με τον Γέροντα. Είχε, λοιπόν, ένα μεγάλο «τσίγκινο κουτί», από αυτά που περιέχουν τας παιδικάς τροφάς, και εκάθητο επ’ αυτού. Εν συνεχεία, έπαιρνε το σφουγγαρόπανο ή ένα μικρό σκουπάκι, και με το ελεύθερο χέρι της, έσπρωχνε το «τσίγκινο κουτί», σιγά-σιγά, από την μία άκρη του διαμερίσματος έως την άλλη και εκαθάριζε μετά πολλής προσοχής και τας πλέον κρυφάς γωνίας, της εν λόγω οικίας!!
    Και αυτό το έπραττε, διότι είχεν, όπως προανεφέραμε, βαρείαν αναπηρίαν από την πολιομυελίτιδα, εκ βρεφικής ηλικίας, και επομένως, όσον άβολον και εάν φαίνεται, η Ιδία είχε ανακαλύψει αυτόν τον τρόπον, δηλαδή, με το δεξί χέρι να κρατά το σφουγγαρόπανο ή το σκουπάκι, να κάθηται επάνω εις «το τσίγκινο κουτί», να καθαρίζη την μίαν γωνίαν και μετά, να ανασηκώνεται ολίγον και με το αριστερό χέρι να προωθή το κουτί, κατά τι εμπρός, να ξανακάθηται και να συνεχίζη παρομοίως, την οικιακήν καθαριότητα!!
    Θα κλείσωμε, με δύο χαρακτηριστικά λόγια τα οποία είπε προς τιμήν Της, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Νικοπόλεως κυρός Μελέτιος Καλαμαράς, ο Οποίος Την εγνώριζε πολύ πριν γίνη Κληρικός, εκ νεαράς ηλικίας, και είχε επανειλημμένως φιλοξενηθή και απολαύσει την θαυμαστήν ευρύτητα της αγαπώσης καρδίας Της: «Καίτοι χωλή και ανάπηρος, οι πόδες Αυτής έστησαν εν Παραδείσω»!!!

 

  Ευλαβώς και ευγνωμόνως εις μνημόσυνον Αυτής!

Είς, πολυτρόπως υπό Ταύτης, ευεργετηθείς!