Κυριακή 18 Απριλίου 2021

ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΚΑ ΤΕΛΗ, ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΓΙΟΥ!!

 

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΟΣΙΑΚΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΕΔΕΣΣΗΣ!!

 Μετά πό θεοφιλ ποιμαντορία καί κοπιώδη διακονία, ναλισκόμενος στό ργο τς προσφορς, προσβάλλεται πό τήν σθένεια το καρκίνου, μέ τήν μορφή γκου στόν γκέφαλο. Πάντοτε εχε μνήμη θανάτου, ναλογιζόταν τό φθαρτό τς ζως. Πάντοτε θεωροσε τι τό μόνο ρμα πού πρεπε νά γνωρίζουμε καί νά κλίνουμε σέ λες τίς πτώσεις του εναι τό ρμα φεύγω, φεύγεις, φεύγει, φεύγομεν, φεύγετε, φεύγουσι. Πάντοτε μιλοσε γιά τόν θάνατο ς ναν μεγάλο πνο καί παινοσε τούς Μάρτυρες πού θυσιάζονταν γιά τόν Χριστό καί διηγετο κλαίγοντας τήν κοίμηση το ββ Σισώη το μεγάλου, εχόμενος παρόμοια τελευτή. πειτα, καλεται καί ατός νά δοκιμάση τήν σθένεια καί τόν θάνατο στά ρια τς προσωπικς του ζως. φήνεται κυριολεκτικά στήν Πρόνοια το Θεο, προετοιμαζόμενος γιά τήν συνάντησή του μέ τό δικό του «φεντικό», πως ασθανόταν τόν Θεό.

Μέ τίς πρτες ατρικές γνωματεύσεις ντιλαμβάνεται πλήρως τήν κατάστασή του καί προετοιμαζόμενος γιά τήν συνάντηση μέ τόν Θεό, ν ψει μάλιστα γχειρίσεως πού θά γινόταν στόν γκέφαλο, προβαίνει σέ δύο νέργειες, νδειξη χι μόνον καλο Κληρικο, λλά καί ληθινο Χριστιανο.

πρώτη νέργειά του εναι νά κάνη γενική ξομολόγηση τς ζως του σέ γνωστό του Πνευματικό, καί μάλιστα ατήν τήν ξομολόγηση τήν χαρακτηρίζει ς «μπάνιο» καί χαίρεται σάν μικρό παιδί.

δεύτερη νέργειά του εναι νά παγορεύση τήν διαθήκη του σέ συμβολαιογράφο, γιατί θέλει νά εναι «πανέτοιμος» πως λεγε γιά τήν μετάβασή του πό τά φθαρτά στά φθαρτα, πό τά πίγεια στά οράνια, πό τά λυπηρά στά χαρμόσυνα. Στήν διαθήκη του, μετά τίς δηγίες πού δίνει γιά τήν κηδεία καί τόν τάφο του καί που κατ ντολή του θά γραφόταν: «Προσδοκ νάστασιν νεκρν», δηλώνει τι δέν χει κίνητη καί κινητή περιουσία, δίνει δηγίες γιά τήν ξόδιο κολουθία του καί ρίζει πο θά δοθον τά λάχιστα ρχιερατικά του μφια καί τά προσωπικά του ντικείμενα. κφράζει τίς εχαριστίες καί τήν εγνωμοσύνη του στούς συγγενες του, τούς εεργέτες του καί τούς συνεργάτες του. πειτα, ζητ συγγνώμη πό σους τυχόν πίκρανε καί δίνει συγχώρεση «πό καρδίας» σέ σους τυχόν κενος λύπησε καί τελειώνει τήν διαθήκη του ς ξς:

«Τέλος, κφράζω κ τν μυχίων τς καρδίας μου τήν πειρον εγνωμοσύνην μου πρός τόν ν Τριάδι Θεόν μν, διότι εμαι ρθόδοξος Χριστιανός κ γονέων ρθοδόξων Χριστιανν καί διότι μέ τίμησε διά τς ψίστης τιμς τς ρχιερατικς Χάριτος καί νέθεσεν ες τήν λαχιστότητά μου τήν διαποίμανσιν λαο κλεκτο καί εσεβος. Παρακαλ καί κετεύω τούς συνεπισκόπους μου νά στείλουν κε ες διαδοχήν μου νδρα "πλήρη πίστεως καί Πνεύματος γίου", στε νά διορθώση οτος τά ες μέ λλείποντα, καταστήσ δέ τήν πισκοπήν τμμα το Παραδείσου. μήν. Τό λεος το Κυρίου ς μέ συνοδεύ κατά τήν κ το ματαίου τούτου κόσμου κδημίαν μου».

πτάμηνη σθένειά του εναι δυνηρή καί διος, κατ ναλογία, πως τό πρότυπό του, Χριστός, φθάνει στήν πλήρη κένωση. πειδή σέ λη του τήν ζωή ξυμνοσε τούς Μάρτυρες, καλεται τώρα νά ζήση μερικές πλευρές το μαρτυρίου τους. Καί τό κανε μέ κράδαντη πίστη στόν Θεό, μέ καρτερική πομονή καί σιακή βιοτή, γνωρίζοντας τι «πς φιλόθεος σται καί φιλόπονος», κατά τόν γιο Μάξιμο τόν μολογητή, γιατί μέσα πό τόν πόνο πανορθώνεται πεσοσα καί παθοσα φύση μας.

ταν νθρωπος στερται κάθε ξωτερική στήριξη καί ξουσία, ταν ντιλαμβάνεται τι θάνατος πλησιάζει, τότε ποκαλύπτεται σωτερικός του κόσμος μέ λα τά ρνητικά καί θετικά στοιχεα. Σέ κενον, σθένειά του νέδειξε λο τό μεγαλεο τς σκητικς βιοτς του, τό ποο στόν μεγαλύτερο βαθμό ταν κεκρυμμένο ως τότε. Τό κρυβε διος!

ζησε ς νθρωπος το Θεο καί κοιμήθη ς σιος σκητής, τελειώθηκε κατά Θεόν. Ατό φανερώνουν ο φράσεις πού ξέρχονταν μέσα πό τόν σωματικό πόνο καί τήν βαθυτάτη κένωση στήν ποία φθασε.

Δοξολογε συνέχεια τόν Θεό γιά τήν σθένεια, προσεύχεται νά γίνη τό θέλημά Του, εγνωμονε τούς νθρώπους πού τόν ξυπηρετον, κδηλώνει ποικιλοτρόπως τήν γάπη του σέ λους, ταπεινώνεται καθ περβολήν, χρησιμοποιώντας πίστευτες κφράσεις ατομεμψίας, χει νήψη κόμη καί στόν βαθύτατο πνο, ληθινό γνώρισμα ρημίτου μοναχο πού ζ τήν νοερά προσευχή στήν καρδιά, πως μολόγησε Γέροντας Σωφρόνιος το σσεξ πού τόν πισκέφθηκε στό Νοσοκομεο το Λονδίνου, καί κατά τήν διάρκεια το πνου διακρίνεται γιά τήν σχυρά νήψη. Κατά τήν διάρκεια τς σθένειάς του, καθαρή του ψυχή ασθάνεται τήν πίσκεψη τς Παναγίας το Προυσιώτισσας καί τήν νυμνε, ξιώνεται δέ θείων δωρεν μέ τήν λάμψη το προσώπου του. καρδία του εναι ρεμη, τό πρόσωπό του ερηνικό, νος του προσανατολισμένος στόν Θεό, ξοδός του πό ατήν τήν ζωή εναι πορεία πρός τήν αώνια ζωή. Τό ποκορύφωμα τν λόγων του εναι: «Δέν μέ νδιαφέρει πολύ ρρώστια. ς μουν γιος καί ς μουν μέ να πόδι μέ να μάτι». Ατός λόγος τόν χαρακτηρίζει πράγματι ς γιο.

Μέσα σέ τέτοια σιακή ντιμετώπιση τς σθένειας καί το θανάτου, ξοδός του πό τήν ζωή ατή εναι σιακή καί θριαμβευτική. στιγμή πού βγκε ψυχή πό τό σμα στό δωμάτιο το Νοσοκομείου στήν θήνα μουν παρών καί βεβαιώνω τι ταν μιά εροτελεστία. κενος νέπνεε ργά, ταν ρεμος καί ο παρόντες προσεύχονταν καρδιακά. πικρατοσε μιά γιορείτικη γρυπνία μέ σύχιο τρόπο, βιωνόταν «τό τς συχίας μυστήριον», «σιγή δέ βαθεα, καί τελετή τις θανάτου», πως γραφε γιος Γρηγόριος Θεολόγος γιά τήν κοίμηση τς δελφς του Γοργονίας.

ξόδιος κολουθία συγκεντρώνει πλήθη πισκόπων, Πρεσβυτέρων, μοναχν, θεολόγων, φορέων τς Πόλεως καί το Νομο, φίλων καί γνωστν. λοι κφράζουν τήν γάπη τους καί τόν σεβασμό τους πρός τόν κεκοιμημένο. λλοι κλανε μυστικά, καρδιακά, καί λλοι ασθάνονται χαρά στήν καρδιά τους, σάν νά ταν Πάσχα καί μερικοί μολογον: «Δυστυχς δέν τόν γνωρίσαμε». μακάριος Καλλίνικος κρυπτε στό πισκοπικό κελλί του καί στά σώτατα τς καρδίας του λη τήν ρμή τς γάπης του πρός τόν Θεό, κρατοσε κεκρυμμένες τίς μυστικές κινήσεις τς θεοφιλος ψυχς του!!

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου

 Πηγή: romfea.gr