<< Εδώ και τριάντα χρόνια πάσχω από χρόνιο νευρολογικό σύνδρομο με παράλυση και «αταξία» και είμαι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
Το καλοκαίρι του 1981 ήμουν φιλοξενούμενος στην Ι. Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εκεί με επλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και μου είπε ότι αναλαμβάνει όλα τα έξοδα γιά την Αμερική, καθότι η Ιατρική έχει προχωρήσει και προβαίνει στην μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων.
Η επιθυμία να ξανασταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω άναψε μέσα μου, με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι λογισμοί, μήπως πρέπει να προβώ στο ανωτέρω εγχείρημα. Τους λογισμούς μου εξαγόρευσα στους Πατέρες της Ι. Μονής, που με φιλοξενούσε, αλλά αυτοί με αποθάρρυναν, λέγοντας:
«Κώστα, κάθησε φρόνιμα… μην πας γυρεύοντας…».
«Ναι, ναι, πάω γυρεύοντας… Δεν ξέρετε εσείς, τί τραβάω εγώ…», τους έλεγα.
Την επόμενη μέρα, επήγα και συνάντησα τον Γέροντα Παΐσιο. Ήθελα να τον ρωτήσω, αν πρέπει τελικά να πάω στην Αμερική.
Ο Γέροντας άκουσε τον λογισμό μου και με σταύρωσε στο κεφάλι με το Λείψανο του Αγίου Αρσενίου, κατόπιν έπιασε τα παράλυτα και ατροφικά πόδια μου και τα ασπαζόταν, λέγοντας:
«Ποδαράκια, ποδαράκια, αυτά θα σε πάνε στον Παράδεισο και εσύ δεν το καταλαβαίνεις! Στην Αμερική να μην πας, θα σε κάνουν πειραματόζωο…».
Μόλις άκουσα τον λόγο του Γέροντα, αναπαύθηκα.
Έπειτα με κοίταξε στα μάτια και μου λέει:
«Σήκω να περπατήσουμε».
Νόμιζα πως ο Γέροντας αστειευόταν. «Γέροντα», του λέω, «δεν μπορώ! Ούτε καν ξέρω πως περπατάει κάποιος…»
Με αρπάζει στην αγκαλιά του, με σηκώνει από το κρεββάτι και αρχίσαμε να περπατούμε, ενώ προσευχόταν με δάκρυα στα μάτια, λέγοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Αισθανόμουν ότι, περπατούσα σαν να είχα φτερά και βλέποντας τον εαυτόν μου όρθιο συγκινήθηκα και έβαλα τα κλάματα. Έπειτα με έβαλε να καθήσω στο καρότσι, κάθησε δίπλα μου σε μιά καρέκλα και μου λέει:
«Άκουσε παιδί μου... ο Θεός δεν θέλει να γίνεις καλά. Χειρότερα θα πηγαίνεις, καλλίτερα όχι. Αλλά να γνωρίζεις ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται γύρω σου και σε διακονούν, σώζονται με τον τρόπο αυτό, βοηθώντας και βοηθούμενοι, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Και εσύ γίνεσαι ένα μέσο σωτηρίας ψυχών. Ο Θεός, αυτό ζητάει από σένα. Γι' αυτό να μην φύγεις ποτέ από το Άργος…» >>
Το καλοκαίρι του 1981 ήμουν φιλοξενούμενος στην Ι. Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εκεί με επλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και μου είπε ότι αναλαμβάνει όλα τα έξοδα γιά την Αμερική, καθότι η Ιατρική έχει προχωρήσει και προβαίνει στην μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων.
Η επιθυμία να ξανασταθώ στα πόδια μου και να περπατήσω άναψε μέσα μου, με αποτέλεσμα να φουντώσουν οι λογισμοί, μήπως πρέπει να προβώ στο ανωτέρω εγχείρημα. Τους λογισμούς μου εξαγόρευσα στους Πατέρες της Ι. Μονής, που με φιλοξενούσε, αλλά αυτοί με αποθάρρυναν, λέγοντας:
«Κώστα, κάθησε φρόνιμα… μην πας γυρεύοντας…».
«Ναι, ναι, πάω γυρεύοντας… Δεν ξέρετε εσείς, τί τραβάω εγώ…», τους έλεγα.
Την επόμενη μέρα, επήγα και συνάντησα τον Γέροντα Παΐσιο. Ήθελα να τον ρωτήσω, αν πρέπει τελικά να πάω στην Αμερική.
Ο Γέροντας άκουσε τον λογισμό μου και με σταύρωσε στο κεφάλι με το Λείψανο του Αγίου Αρσενίου, κατόπιν έπιασε τα παράλυτα και ατροφικά πόδια μου και τα ασπαζόταν, λέγοντας:
«Ποδαράκια, ποδαράκια, αυτά θα σε πάνε στον Παράδεισο και εσύ δεν το καταλαβαίνεις! Στην Αμερική να μην πας, θα σε κάνουν πειραματόζωο…».
Μόλις άκουσα τον λόγο του Γέροντα, αναπαύθηκα.
Έπειτα με κοίταξε στα μάτια και μου λέει:
«Σήκω να περπατήσουμε».
Νόμιζα πως ο Γέροντας αστειευόταν. «Γέροντα», του λέω, «δεν μπορώ! Ούτε καν ξέρω πως περπατάει κάποιος…»
Με αρπάζει στην αγκαλιά του, με σηκώνει από το κρεββάτι και αρχίσαμε να περπατούμε, ενώ προσευχόταν με δάκρυα στα μάτια, λέγοντας κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Αισθανόμουν ότι, περπατούσα σαν να είχα φτερά και βλέποντας τον εαυτόν μου όρθιο συγκινήθηκα και έβαλα τα κλάματα. Έπειτα με έβαλε να καθήσω στο καρότσι, κάθησε δίπλα μου σε μιά καρέκλα και μου λέει:
«Άκουσε παιδί μου... ο Θεός δεν θέλει να γίνεις καλά. Χειρότερα θα πηγαίνεις, καλλίτερα όχι. Αλλά να γνωρίζεις ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύονται γύρω σου και σε διακονούν, σώζονται με τον τρόπο αυτό, βοηθώντας και βοηθούμενοι, χωρίς να το καταλαβαίνουν. Και εσύ γίνεσαι ένα μέσο σωτηρίας ψυχών. Ο Θεός, αυτό ζητάει από σένα. Γι' αυτό να μην φύγεις ποτέ από το Άργος…» >>
Μαρτυρία Κωνσταντίνου Μελίτσου από το Άργος
