Είπε ο αββάς Ισαάκ ο πρεσβύτερος των κελλίων:
<<Όταν ήμουν νεώτερος, ασκήτευα μαζί με τον αββά Κρόνιο και ποτέ δεν μου εζήτησε να κάνω κάτι. Μολονότι ήταν γέροντας και έτρεμε από την αδυναμία, σηκωνόταν μόνος του και έφερνε το σταμνάκι σε εμένα και σε όλους τους άλλους αδελφούς χωρίς εξαίρεση!
Και με τον αββά Θεόδωρο της Φέρμης ασκήτευσα, και ούτε εκείνος μου εζήτησε ποτέ να κάνω κάτι, αλλά και το τραπέζι μόνος του το έστρωνε, και έλεγε:
«Αδελφέ, αν θέλεις έλα γιά φαγητό»!
Και εγώ του έλεγα:
«Αββά, ήλθα κοντά σου, γιά να ωφεληθώ. Γιατί δεν ζητάς τίποτε από εμένα;».
Αλλά ο γέροντας έμενε σιωπηλός.
Έτσι έφυγα και εζήτησα την συμβουλή των γερόντων.
Οι γέροντες λοιπόν ήλθαν και του είπαν:
«Αββά, ήλθε ο αδελφός κοντά στην αγιωσύνη σου γιά να ωφεληθή. Γιατί ποτέ δεν του ζητάς τίποτε;».
Και ο γέροντας τους απαντάει:
«Μήπως είμαι Κοινοβιάρχης γιά να τον διατάξω; Εγώ ποτέ δεν του λέω τίποτε, αλλά εάν θέλει, ό,τι με βλέπει να κάνω, ας το κάνει και αυτός»!
Από τότε, λοιπόν, προλάβαινα και έκανα ό,τι έβλεπα, ότι επήγαινε να κάνει ο γέροντας. Εκείνος πάλι, όποτε έκανε κάτι, το έκανε σιωπηλά. Και τούτο με δίδαξε, να κάνω το έργο μου σιωπηλά!>>!!
Μέγα Γεροντικό.
