Προ τριημέρου, δηλαδή στις 13.07.1965, έφυγε γιά την αιωνιότητα ο μεγάλος διδάχος Φώτης Κόντογλου. Ο στενός φίλος και συνεργάτης του, Βασίλης Μουστάκης, έγραψε γι’ αυτόν:
<<Ο Θεός τον είχε χαριτώσει σπάταλα! Του έδωσε μία ψυχή ωραία! Και δύο τάλαντα εξαίσια: Ό,τι έβγαινε από τη γραφίδα ή το χρωστήρα του, έμενε ανεπανάληπτο και άφθαστο σε αισθητική αξία. Κι ό,τι φανέρωσε από τον εσωτερικό του κόσμο, με λόγια ή με πράξεις, ήταν αληθινά πεμπτουσία Ελληνική του Ευαγγελικού βιώματος!
Σ’ όλα του, ένοιωθες ότι είχες να κάνεις με ένα κομμάτι από το νταμάρι της Παραδόσεως. Δεν ήταν ένας υποδυόμενος. Ήταν ένας ποιητής, ταυτισμένος με τα απαυγάσματά του.
Την Παράδοσι του Γένους δεν την είχε απέναντί του, δεν ήταν γι’ αυτόν, ένα αντικείμενο, ήταν ο ίδιος η Παράδοσις! Όχι μνήμη και τύπος στεγνός, αλλά αείζωη, παρθενικά νέα, “ύδωρ αλλόμενον”!
Γι’ αυτό, θαρρώ, πως, σαν λογοτέχνης και ζωγράφος, δεν έχει ανάγκη να περάσει καιρός γιά να αξιολογηθή. Η Ιστορία, έχει βέβαια, πρεσβυωπίες. Όσο μακρύτερά της είναι τα πρόσωπα και τα γεγονότα, τόσο καθαρότερα τα βλέπει και τα κρίνει. Αλλά γιά τον μακαριστό μάστρο-Φώτη, η κρίση Της είναι από τώρα έτοιμη. Χωρίς κανένα φόβο μήπως αλλοιωθή στο μέλλον!
Γιατί αυτή η εξαίρεση;
Γιατί δεν ανήκει στον Αιώνα μας!
Ανήκει
στον παλιό, δοξασμένο κόσμο της Ελληνικής Ορθοδοξίας! Στο κλίμα του άνθισε, κι
αυτόν απέδωσε. Εκεί, μακριά, έχει τις
ρίζες το θαύμα της παρουσίας αυτού του ανθρώπου ανάμεσά μας. Σ’ έναν πνευματικό
χώρο, που οι αξίες του είναι αναμφισβήτητες και αθάνατες!>>!!
Πηγή: «Ο νήπιος Κόντογλου», Βασιλείου Μουστάκη.
