Πήγαινε κάποτε ένας λαϊκός μαζί με το υιό του προς τον αββά Σισόη, στο όρος του αββά Αντωνίου, και συνέβη να πεθάνει ο υιός του στο δρόμο. Αυτός δεν ταράχθηκε, αλλά πήρε το παιδί και πήγε με πίστη στο γέροντα και προσέπεσε, με τον υιό του αγκαλιά, σαν να έκανε μετάνοια, ώστε να τον ευλογήσει ο γέροντας. Έπειτα σηκώθηκε ο πατέρας, άφησε το νεκρό παιδί μπροστά στα πόδια του γέροντα και βγήκε έξω.
Ο γέροντας, νομίζοντας ότι, το παιδί του βάζει μετάνοια, του λέει: «Σήκω, βγες έξω», δεν είχε καταλάβει ότι το παιδί ήταν νεκρό. Αμέσως, τότε, το παιδί σηκώθηκε και βγήκε έξω. Όταν είδε το παιδί, ζωντανό, ο πατέρας, έμεινε εκστατικός!!
Μπήκε αμέσως στο κελλί του αββά,
τον προσκύνησε και του ανακοίνωσε τι συνέβη. Όταν το άκουσε ο γέροντας,
λυπήθηκε, διότι δεν ήθελε να γίνει γνωστό το θαυματουργικό χάρισμα που είχε.
Τότε ο μαθητής του γέροντα παρήγγειλε στον πατέρα να μην το πει σε κανένα, ως
το τέλος της ζωής του αββά Σισόη.
Από το Γεροντικό του Σινά.
