Ερώτησις (προς τον γέροντα Ιωήλ) παρ' άλλου Κληρικού:
«Πάτερ Ιωήλ, πώς δεν εγίνατε ακόμη Δεσπότης, σείς που έχετε τόσα προσόντα;
Ως Αρχιερεύς, θα είχετε πολύ περισσοτέρας δυνατότητας διά το έργον σας, καθώς και πολλούς συνεργάτας».
(Και ο άγιος Γέρων απήντησεν:)
«Οι άνθρωποι που μας πλησιάζουν, μας πλησιάζουν ή από α γ ά π η ν ή από α ν ά γ κ η ν ή από φ ό β ο ν. Τώρα που δεν έχω διοίκησιν, κανείς δεν με φοβείται και κανείς δεν με έχει ανάγκην. Όσοι με πλησιάζουν, με πλησιάζουν από αγάπην και μόνον! Αν ήμουν όμως Δεσπότης, θα με επλησίαζον και πολλοί από φόβον ή από ανάγκην. Και το κακό είνε ότι, δεν ημπορεί κανείς πάντοτε να διακρίνη ποίοι τον πλησιάζουν από φόβον ή από ανάγκην και ποίοι από αγάπην. Καλλίτερα λοιπόν που είμαι όπως είμαι και ξεύρω ποίοι με αγαπούν»!!
Πηγή:
Ε’. Αγάπη – ανάγκη – φόβος.
«Ανέκδοτα Ιωήλ Γιαννακόπουλου Αρχιμανδρίτου»
Δ’ Έκδοσις – 1973. Επιφανίου Ι.Θεοδωροπούλου, Πρεσβυτέρου.
