Ο Καθηγούμενος της Ι.Μ.Ζωγράφου Ευθύμιος γεννήθηκε
το 1926 στο χωριό Έντσεβτσι της Βουλγαρίας. Στην βάπτιση του, του εδόθηκε το
όνομα Μπογκομίλ. Από μικρός διακρινόταν γιά την εξυπνάδα και την σεμνότητά του.
Τελείωσε αριστούχος το Γυμνάσιο. Όταν τελείωσε και την στρατιωτική του θητεία,
ανακοίνωσε στους γονείς του ότι θέλει να γίνει Ιερέας. Γράφθηκε στην Ιερατική
Σχολή, την ετελείωσε σε τρία χρόνια με άριστα και επέστρεψε στο χωριό του, όπου
όλοι τον επερίμεναν να χειροτονηθή Ιερέας. Έπρεπε όμως να βρει πρώτα πρεσβυτέρα
και δεν βρήκε κατάλληλη. Στις αρχές του 1962 πήγε να μονάσει στην Μονή της
Μεταμορφώσεως Πρεομπραζένσκι. Μετά την καθιερωμένη δοκιμασία έγινε Μοναχός με το
όνομα Ευθύμιος και το 1963 χειροτονήθηκε Ιερέας.
Το 1969, επειδή η Ιερά Μονή Ζωγράφου στο Άγιον Όρος
είχε έλλειψη Μοναχών, η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρικής Εκκλησίας αποφάσισε να
στείλει μερικούς Μοναχούς γιά να την επανδρώσουν. Όταν το επρότειναν και στον παπά-Ευθύμιο,
το εδέχθηκε με βαθειά ταπείνωση και μεγάλη χαρά.
Με την έλευση του στο Μοναστήρι, ο παπά-Ευθύμιος εκέρδισε
την εμπιστοσύνη των πατέρων. Το 1971 τον έκαναν Προϊστάμενο και το 1975 τον εξέλεξαν
ομόφωνα Ηγούμενο. Εκείνος, από ταπείνωση, δεν ήθελε να αναλάβει. Τότε του εμφανίσθηκε
η Παναγία και του είπε: «Πρέπει να δεχθής, δεν υπάρχει άλλος». Έτσι, με εντολή της
Θεοτόκου, έγινε Ηγούμενος. Εκράτησε όμως την απλότητα και την ταπείνωση και ως
Ηγούμενος, γιά 25 χρόνια. Ήταν πρώτος στα διακονήματα. Εκτός από τα καθήκοντα
του Ηγουμένου εκτελούσε και καθήκοντα γραμματέα. Στην Βουλγαρία είχε μάθει λίγα
ελληνικά, αλλά στο Μοναστήρι τα εκαλλιέργησε, ώστε να μπορεί να διαβάζει, να
γράφει στην καθαρεύουσα και να συνεννοείται με τους προσκυνητές.
Ο Γεώργιος Σιδηρόπουλος, που υπηρέτησε ως τελωνειακός
στο Άγιον Όρος μέχρι το 1993, καταθέτει: «Τον Γέροντα Ευθύμιο, τον εγνώρισα ως
έναν αληθινό Μοναχό, άνθρωπο της προσευχής. Ήταν Ηγούμενος, αλλά στην όψη ήταν σαν
ασκητής. Αγαπούσε τους πάντες, και τους πατέρες και τους προσκυνητές και τους εργάτες
και πολλές φορές τους εξυπηρετούσε μόνος του στην τράπεζα και στο Αρχονταρίκι. Τον
έβλεπα να δουλεύει παντού, στην Εκκλησία, στο Αρχονταρίκι, στον κήπο. Όταν ήταν
ανάγκη έκανε και τον οδηγό. Κάποτε επλησίαζε η πανήγυρις της Μονής και
συζητούσαμε γιά το πώς θα εξοικονομήσουμε τα ψάρια. Μου πρότεινε, αντί να
αγοράσουμε, να ρίξουμε δίχτυα στη θάλασσα. Πιάσαμε 80 κιλά ψάρια, που έφθασαν και
περίσσεψαν. Μιά άλλη φορά, ήταν χειμώνας, είχε ρίξει πάνω από ένα μέτρο χιόνι.
Οι προσκυνητές είχαν αποκλεισθή και ανησυχούσαν. Ο Γέροντας είπε “θα ανοίξουμε το
μονοπάτι”, και εξεκίνησε πρώτος».
Ο ίδιος θυμάται ακόμα: «Όταν τον επισκεπτόμουν στο
Ηγουμενείο, έβλεπα ότι όποτε ήθελε να ξεκουρασθή δεν εξάπλωνε, αλλά καθόταν σε
μιά καρέκλα. Τον ερώτησα γιατί δεν ξαπλώνει και μου απάντησε: “Ο Μοναχός πρέπει
να είναι πάντα έτοιμος, σε εγρήγορση, γιατί δεν ξέρει πότε θα τον καλέσει ο
Κύριος, είτε εδώ να του αναθέσει κάποια διακονία, είτε να τον πάρει κοντά Του”!!
Όταν έμενα μόνος μου στο Τελωνείο, στον Αρσανά, δεν εφοβόμουν γιατί εσκεπτόμουν
ότι έχω τον Γέροντα που προσεύχεται γιά μένα. Μέχρι σήμερα, όταν τον θυμάμαι, αισθάνομαι
μεγάλη χαρά».
Ο Γέροντας Ευθύμιος, ήταν πραγματικός Ηγούμενος και
ακολουθούσε κατά γράμμα το ρητό: “Και o Ηγούμενος έστω ως ο
διακονών”!!. Έκανε όλα τα διακονήματα, σαν να
ήταν ο τελευταίος εργάτης.
Γιά άσκηση, σπάνια άναβε σόμπα. Όταν ήθελε καμιά
φορά να ζεσταθή και η ώρα ήταν προχωρημένη, πήγαινε στο μαγειρείο και καθόταν
δίπλα στην σόμπα, αλλά, επειδή πάντα του έλειπε ύπνος, αμέσως έκλειναν τα μάτια
του.
Ποτέ του δεν εξάπλωσε σε κρεββάτι γιά να αναπαυθή.
Καθόταν σε μιά καρέκλα ή σ' έναν καναπέ. Ήθελε, σαν τον στρατιώτη, να είναι πάντα
έτοιμος. Έτσι τον εβρήκαν οι πατέρες, καθισμένο στον καναπέ μετά από μία
αγρυπνία, το Νοέμβριο του 1994, ενώ η καθαρή ψυχή του είχε πετάξει στους Ουρανούς,
κοντά στον Χριστό, που τόσο αγάπησε από μικρός και εδιακόνησε με κάθε τρόπο σ'
όλη του την ζωή!!
Πηγή:
Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:265 – ΑΥΓ. 2019 σελ.3
