Ο π.ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΤΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΟΜΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ.

ΑΞΙΖΕΙ ΒΑΘΕΙΑΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝ!!

 Μία πολύ συγκινητική αναφορά από καρδιάς του ευγενεστάτου π. Τιμοθέου Τόρες, που απευθύνεται με πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη προς εμάς τους Ελληνορθοδόξους αδελφούς εν Χριστώ και μας στηρίζει στις δυσκολίες και τα προβλήματα μας και συγχρόνως, μας υπενθυμίζει με πολύ διακριτικό και ευλογημένο τρόπο τις ευθύνες που έχουμε αναλάβει, από τότε που εγνωρίσαμε και επιστεύσαμε εις τον Χριστόν, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ, Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΜΑΣ.

«Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ - ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ»

Ομιλία κ. Εμμανουήλ Καπετανάκη.

πρ. Διευθυντής Δημοτικής Εκπαιδεύσεως.

 

 Με θέμα:

«Ο  Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

Βιωματικές Εμπειρίες»

 

Ι. Ν. Κοίμησις Θεοτόκου - Άνω Καλαμακίου.

Κυριακή 31 Μαΐου 2020.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΕΝΟΣ ΑΘΕΟΥ.

Δύο κυρίες από τα Καλάβρυτα είχαν μεγάλη ευλάβεια στον Γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον επισκέπτονταν συχνά. Εστενοχωρούντο, διότι είχαν έναν άθεο αδελφό κομμουνιστή που, αν και τελείως αμόρφωτος, είχε χάρισμα λόγου και παρέσυρε τους ανθρώπους. Αυτός λοιπόν με τα λόγια του, είχε ξεσηκώσει επτά χωριά και τα είχε διαστρέψει προς τον κομμουνισμό. Τις δε αδελφές του, που πήγαιναν στον Άγιο γέροντα, τις κορόϊδευε συνέχεια.

Κάποια φορά, μετά από πολλά παρακάλια, οι αδελφές του κατάφεραν, να τον πάρουν μαζί τους στο Μήλεσι. Μόλις μπήκαν μέσα στο κελάκι του Αγίου, λέει ο κομμουνιστής αδελφός στο γέροντα: «Ρε παπά, πες μου και μένα από αυτές τις ιστοριούλες που λες και ξεσηκώνεις τις γυναίκες».

ΤΟ ΑΠΑΡΑΣΑΛΕΥΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ.

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ.

Κατά την διάρκεια της Ιταλικής κατοχής, ανάμεσα στους φυλακισμένους υπήρχαν και πολλοί Ιερείς, οι οποίοι, κηρύττοντας τον λόγο του Θεού, προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τους συγκρατουμένους τους. Μα το πιο μεγάλο δώρο των φυλακισμένων Ιερέων προς αυτούς, ήταν η Θεία Λειτουργία που ετελούσαν. Πότε-πότε, οι δεσμοφύλακες άφηναν τους φυλακισμένους να εκκλησιάζωνται. Στο προαύλιο των φυλακών ή μέσα σ' ένα μεγάλο θάλαμο, γινόταν η Λειτουργία από τον πιό ηλικιωμένο Ιερέα, με συλλειτουργούς τους άλλους φυλακισμένους Ιερωμένους. Δεν υπήρχε Ιερό, δεν υπήρχαν άμφια, δεν υπήρχαν κεριά και δισκοπότηρα γιά τα Άγια των Αγίων. Υπήρχε όμως, μιά βαθειά και απαράμιλλη πίστη, που έκανε το «περίεργο» εκείνο εκκλησίασμα πιό ευλαβικό, πιό βαθειά παραδομένο στην Θεία Λειτουργία, που τελείωνε πάντα με το: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια»!!

Νο 6/9 - Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ!!

«Γιά κάθε τι, μεγάλο ή μικρό, να συμβουλεύεσαι την συνείδησή σου και να την εξετάζεις εις βάθος και με πολύ επιμέλεια και ακρίβεια»!!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809).

ΕΣΤΗΚΑ ΕΠΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ ΚΑΙ ΚΡΟΥΩ (ΑΠΟΚΑΛ. 3,20)

Ο ΔΟΚΙΜΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος: 

«Ο πόνος σε προειδοποιεί συνήθως, ότι κάτι συμβαίνει στον οργανισμό. Πρέπει να δοκιμάζει κάποιος την αντοχή του και, ανάλογα, να προσέχει. Ιδίως, όταν περάσει η ηλικία, χρειάζεται προσοχή. Γιατί, αν ένα παλιό αυτοκίνητο συνεχίσει να τρέχει με την ίδια ταχύτητα που έτρεχε, όταν ήταν καινούργιο, θα φύγουν οι ρόδες απ’ εδώ, το καρμπυρατέρ απ’ εκεί...

Νο 5/9 - Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

«ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ»!!

Μιά γυναίκα που ζύμωνε ψωμί για τα μέλη της οικογενείας της, είχε την ευλογημένη συνήθεια, να  αφήνει πάντα ένα από τα καρβέλια που έφτιαχνε στο περβάζι του παραθύρου της, για κάθε πεινασμένο που θα περνούσε από εκεί.

Όμως, κάθε μέρα, ένας συγκεκριμένος γέροντας καμπούρης, ερχόταν και έπαιρνε το καρβέλι, και αντί να εκφράσει ευγνωμοσύνη, όπως έφευγε, έλεγε αυτές τις λέξεις: «Το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει».

Αυτό γινόταν κάθε ημέρα. Κάποια στιγμή η γυναίκα θύμωσε και μονολόγησε: «Ούτε κάν μία λέξη ευγνωμοσύνης… Κάθε μέρα ο καμπούρης επαναλαμβάνει: “Το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει”. Τι σημαίνει αυτό;»

Οι μέρες περνούσαν και ο καμπούρης, πάντα στην ώρα του, έπαιρνε το καρβέλι και έλεγε τα ίδια και τα ίδια...

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΙΝ!!

    Αυτές οι υπέροχες εικόνες του Νυμφίου και της Υπεραγίας Θεοτόκου κοσμούν το Παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέου στην Νέα Σμύρνη, και προτίθενται η κάθε μία για την ιδιαίτερή της προσκύνηση.

    Κατεσκευάσθηκαν «χειρί» διακεκριμένου αγιογράφου με την φροντίδα του Εφημερίου και προσφορές των ολίγων εκκλησιαζομένων.

    Τις εκθέτομε στην δημοσιότητα, διότι ο αυτός ζήλος θα έπρεπε να επιδεικνύεται σε όλες τις Ενορίες, και μάλιστα στις μεγάλες!!

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΟΒΕΡΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.

«Πόνος χειρότερος και βαρύτερος από την συκοφαντία δεν υπάρχει. 

Η συκοφαντία, αποτελεί την βαθύτερη και πιό θανάσιμη πληγή»!!

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662 μ.Χ.).

Νο 4/9 - Ι. ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΕΔΙΟΥ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ!!!

«Όταν μας βρίσκει μιά αρρώστια, καλό είναι ν’ αφηνόμαστε στον Χριστό εν λευκώ», έλεγε ο Άγιος Παΐσιος, την μνήμη του οποίου εορτάζουμε στις 12 Ιουλίου.

«Να σκεπτώμασθε ότι η ψυχή μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από υπομονή και δοξολογία, παρά από ατσαλένιο σώμα, με το οποίο μπορούμε να κάνουμε μεγάλους ασκητικούς αγώνες, οι οποίοι όμως ίσως μας κάνουν να καυχηθούμε, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί θα νομίσουμε ότι με το σπαθί μας θα κερδίσουμε τον Παράδεισο».

Και είχε κάθε λόγο, ο Άγιος να μιλά γιά τον πόνο, γιατί τον είχε νοιώσει πολύ στην ζωή του.

«Ξέρετε πόσα χρόνια έχω άλλοτε υποφερτό και άλλοτε ανυπόφορο πόνο;;» έλεγε ο Άγιος, και συμπλήρωνε:

«ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ»!!!

Η ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΟΦΑΝ ΤΗΣ Ι.ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΙΑ.

Η Μαγδαληνή Τοφάν, που καταγόταν από την επαρχία του Νεάμτς, ήλθε σε πολύ νεαρή ηλικία στο μοναστήρι της Αγάπια στην Ρουμανία, σαν υποτακτική της μοναχής Κλεομίδης. Ενηλικιώθηκε μέσα στον φόβο του Θεού, την προσευχή και την υπακοή. Αφού η Μαγδαληνή Τοφάν ντύθηκε το μοναχικό σχήμα, οι δύο μοναχές έζησαν σαν εν Χριστώ αδελφές, μοιραζόμενες χαρές, και πνευματικές εμπειρίες. Και οι δύο μαζί αποτελούσαν ένα πραγματικό πρότυπο αφοσιωμένης και πνευματικής ζωής στην Ι. Μονή της Αγάπια, που αριθμούσε περίπου πεντακόσιες μοναχές.

Μέρα και νύκτα, τις έβλεπαν να είναι παρούσες σ’ όλες τις Ακολουθίες, συμβουλεύοντας και ενθαρρύνοντας η μία την άλλη. Εξομολογούνταν και κοινωνούσαν συχνά και στερούνταν με ευκολία τα αγαθά του κόσμου τούτου.

Τον Φεβρουάριο του 1947, η μητέρα Κλεομίδη εκοιμήθη. Μόνη πιά, η παλιά υποτακτική Μαγδαληνή, παρακαλούσε τον Θεόν να της φανερώσει που ευρισκόταν η ψυχή της πνευματικής της μητέρας και να την πληροφορήσει αν είχε σωθή. Σαράντα μέρες μετά τον θάνατο της Γερόντισσας, η αδελφή Μαγδαληνή μετέλαβε τον Αχράντων Μυστηρίων και το βράδυ παρέδωσε την ψυχή της.