Κατά την διάρκεια της Ιταλικής κατοχής, ανάμεσα
στους φυλακισμένους υπήρχαν και πολλοί Ιερείς, οι οποίοι, κηρύττοντας τον λόγο
του Θεού, προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τους συγκρατουμένους τους. Μα το πιο
μεγάλο δώρο των φυλακισμένων Ιερέων προς αυτούς, ήταν η Θεία Λειτουργία που ετελούσαν.
Πότε-πότε, οι δεσμοφύλακες άφηναν τους φυλακισμένους να εκκλησιάζωνται. Στο
προαύλιο των φυλακών ή μέσα σ' ένα μεγάλο θάλαμο, γινόταν η Λειτουργία από τον
πιό ηλικιωμένο Ιερέα, με συλλειτουργούς τους άλλους φυλακισμένους Ιερωμένους. Δεν
υπήρχε Ιερό, δεν υπήρχαν άμφια, δεν υπήρχαν κεριά και δισκοπότηρα γιά τα Άγια των
Αγίων. Υπήρχε όμως, μιά βαθειά και απαράμιλλη πίστη, που έκανε το «περίεργο» εκείνο
εκκλησίασμα πιό ευλαβικό, πιό βαθειά παραδομένο στην Θεία Λειτουργία, που
τελείωνε πάντα με το: «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια»!!
Στις 13 Ιουλίου του 1943, στις φυλακές της
Καλλιθέας, έγινε νυκτερινή δέηση γιά τέσσερις ηρωϊκούς Παριανούς αγωνιστές, που
είχαν καταδικασθή από το ιταλικό στρατοδικείο σε θάνατο και, την επομένη, επρόκειτο
να μεταφερθούν, ως μελλοθάνατοι, στις φυλακές Αβέρωφ. Ο βασανισμένος Παριανός
Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Παναγίας της Λογγοβάρδας, ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης γ.Φιλόθεος
Ζερβάκος, που είχε καταδικασθή και αυτός σε αρκετά χρόνια φυλάκιση, ελειτούργησε
με ξεσχισμένο ράσο. Χωρίς άμφια, χωρίς αναλόγια, χωρίς θυμίαμα, έγινε η Θεία
Λειτουργία. Αλλά είναι ζήτημα, αν από την εποχή των πρώτων Χριστιανικών
Λειτουργιών στις κατακόμβες της Ρώμης ή της Μήλου, εκκλησίασμα άλλο συμμετέσχε
τόσο βαθειά και ουσιαστικά στην Θεία Λατρεία!!
Χαμηλόφωνα, προσεκτικά, ο σεβάσμιος και
καλοκάγαθος Ηγούμενος, απάγγελλε τις δεήσεις, και χαμηλόφωνα επίσης, μήπως τυχόν
και ακούσουν οι Ιταλοί δεσμοφύλακες απ’ έξω, ο πανύψηλος νεαρός καλόγερος, από
το ίδιο Μοναστήρι, έψελνε. Μπροστά, όρθιοι απέναντί του, οι τέσσερεις
καταδικασμένοι σε θάνατο, και γύρω τους όσοι φυλακισμένοι χωρούσαν στον θάλαμο,
ανέπεμπαν με όλη τους την ψυχή την προσευχή τους προς τον Ιησού Χριστό και την
Θεοτόκο, να κάνουν το Θαύμα τους.
Όταν ετελείωσε η μυσταγωγία, οι τέσσερεις
μελλοθάνατοι αυθόρμητα, σαν να το είχαν συμφωνήσει από πριν, έψαλαν το «Τη
Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια», σαν μιά τελευταία εκδήλωση της αφοσιώσεώς τους
στην Ορθόδοξη Πίστη μας και την Πατρίδα, και της πεποιθήσεώς τους ότι επλησίαζε
η νίκη, γιά την οποία οι ίδιοι προσέφεραν την ζωή τους. Και η Παναγία έκανε το
Θαύμα Της: Λίγες ημέρες αργότερα, έπεσε ο Μουσολίνι και, μέσα στην γενική
σύγχυση που ακολούθησε, η θανατική καταδίκη των τεσσάρων Παριανών εματαιώθηκε!!
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:259 –
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2019 σελ.1
