Υπήρχαν πάντα δόκιμοι μοναχοί στο μοναστήρι της
Σλάτινα, της επαρχίας του Ραλτισέντ. Όπως και παντού, η επίδραση των εξομολόγων
ήταν σημαντική. Σ' αυτόν τον τόπο, τον πανάρχαιο, έζησε κατά τα τέλη του 19ου αιώνα,
ένας περίφημος πνευματικός, ο πατήρ Παχώμιος, εξομολόγος και σύμβουλος πολλών
προσώπων. Ανάμεσα σ' αυτούς ευρισκόταν και ο Βογιάρος Γεώργιος Γκιτέσκου, του
οποίου τα κτήματα απλώνονταν γύρω από την πόλη του Φαλτισένη. Αυτός ο άνθρωπος,
συμπεριφερόταν πολύ σκληρά στους χωρικούς που εργάζονταν στα κτήματά του. Γι’
αυτό, ο πατήρ Παχώμιος του έκανε συνεχώς παρατηρήσεις, κατ’ αρχήν με μαλακό
τρόπο και στη συνέχεια με αυστηρό:
«Σας παρακαλώ, να μην καταπιέζετε τους χωρικούς
και να μην τους επιβάλλετε να εργάζονται στις μέρες των εορτών». Ο Βογιάρος
υποσχόταν, αλλά δεν κρατούσε τον λόγο του.
Μετά από αρκετό καιρό, ο πνευματικός πήρε μία
απόφαση:
«Τέκνον μου, από εδώ και στο εξής, δεν μπορώ να
σας βοηθώ με τις συμβουλές μου, γιατί δεν με υπακούετε και δεν θέλω να πάμε και
οι δύο στην κόλαση. Νομίζω, πως όποιος καταπιέζει τον συνάνθρωπό του, τον
υβρίζει, τον κτυπά και τον αναγκάζει να εργάζεται τις γιορτινές ημέρες, δεν θα
αναπαυθή με ησυχία στον τάφο του. Ο Θεός να σας φυλάει απ' αυτό...».
Ο Βογιάρος πήρε στραβά το πράγμα. Βουλευτής και
φίλος του Μητροπολίτου Μολδαβίας Παρθένιου, ζήτησε να τιμωρηθή αυστηρά ο πατήρ
Παχώμιος, επειδή τον προσέβαλε. Καθώς επέμενε, κατάφερε να πετύχει αυτό που
ήθελε. Ο εξομολόγος εκδιώχθηκε από το Μοναστήρι. Έτσι έφθασε στην πόλη
Φαλτισένη, όπου έβγαζε με δυσκολία τα προς το ζην, σκουπίζοντας τους δρόμους. 0
παλιός εξομολόγος της Σλάτινα, εργαζόταν την ημέρα και τη νύχτα προσευχόταν και
έκλαιγε. Τελικά όλοι, λαϊκοί και μοναχοί, τον ελησμόνησαν, σε σημείο που ο π.
Παχώμιος υπέμεινε για είκοσι επτά χρόνια την δοκιμασία του αυτή. Είχε αφεθή στο
Θέλημα και στα Χέρια του Θεού, που ήταν ο Μόνος που μπορούσε να τον δικαιώσει.
Και να, λοιπόν, που στην αρχή του 20ο αιώνα,
ο Βογιάρος Γκιτέσκου πέθανε.
Επτά χρόνια αργότερα, η οικογένεια τού αποθανόντος
κάλεσε πολλούς ιερείς και δύο επισκόπους να τον διαβάσουν κάνοντας την εκταφή.
Το σώμα του παρέμενε… «άλιωτο». Οι επίσκοποι του διάβασαν συγχωρητική ευχή και
το πτώμα το έβαλαν πάλι στον τάφο. Οι ιερείς είπαν:
«Εάν στα επτά χρόνια το σώμα είναι ακόμη «άλιωτο»,
αυτό θα πει πως ο Βογιάρος, υπέπεσε σε βαρειά αμαρτήματα και δεν μετενόησε».
Προς γενική κατάπληξη, κατά τη δεύτερη εκταφή, τον
ευρήκαν πάλι στην ίδια κατάσταση. Τότε, λοιπόν, ετοποθέτησαν το πτώμα στον
τοίχο της Εκκλησίας, έτσι που καθένας που περνούσε από κει, να μπορεί να λέει
«ο Θεός να σε συγχωρήσει». Όμως, το Άγιο Πνεύμα, εφώτισε τον επισκόπου να ερωτήσει
τους παρόντες:
«Μήπως, αυτός ο Βογιάρος αμάρτησε σοβαρά προς κάποιον
ιερέα ή μήπως αδίκησε κανένα μέλος του κλήρου;».
«Ναι, όντως», απάντησαν οι πιο ηλικιωμένοι, «κατηγόρησε
άδικα έναν πνευματικό του Μοναστηριού της Σλάτινα και τον έδιωξε από το Μοναστήρι
πριν από τριάντα χρόνια». Κανείς όμως δεν γνώριζε πια την νέα διεύθυνση του
πατρός Παχωμίου.
Μετά από πολλές έρευνες, ξαναβρήκαν τελικά τον
παλιό εξομολόγο και τον έφεραν στο μέρος που είχαν τοποθετήσει το σώμα του Βογιάρου.
«Γνωρίζεις τον Γεώργιο Γκιζέσκου;», τον ερώτησε ο Δεσπότης.
«Ναι. Υπήρξα για κάποιο χρόνο ο εξομολόγος του»,
απήντησε ο πατήρ Παχώμιος.
«Διάβασέ του τη συγχωρητική ευχή», του είπε ο
Επίσκοπος.
«Εδώ και είκοσι επτά έτη, δεν ελειτούργησα, ούτε
ετέλεσα καμία ιερατική πράξη», απήντησε με δάκρυα ο πατήρ Παχώμιος.
«Να, λοιπόν, σου αίρω την άδικη απαγόρευση που σου
επεβλήθη. Λάβε πάλι τα ιερατικά σου ενδύματα».
Ο πατήρ Παχώμιος, εγονάτισε δίπλα στον νεκρό και
μόλις επρόφερε τα λόγια: «Εγώ, ο ανάξιος ιερέας, σε συγχωρώ, για όσα διέπραξες
εις βάρος μου», ακούσθηκε ένας θόρυβος και όλα τα κόκκαλα του νεκρού,
διασκορπίσθηκαν πάνω στο χώμα. Οι παριστάμενοι έμειναν έκθαμβοι.
Από τότε, ο π. Παχώμιος επέστρεψε στη Ι.Μονή της
Σλάτινα και έζησε λίγα ακόμη χρόνια, με νηστεία και προσευχή. Και καθώς ο Θεός
τον είχε προικίσει με πολλά χαρίσματα, πολυάριθμοι προσκυνητές προσήρχοντο σ’
αυτόν για να εξομολογηθούν και να λάβουν την ευλογία του. Σ' αυτή την υψηλή
πνευματική κατάσταση, λοιπόν, άφησε την κοιλάδα των δακρύων του κόσμου τούτου,
ο γέρων-Παχώμιος ο πνευματικός.
Πηγή: Μικρό Γεροντικό της Μολδαβίας (Εν
Πλω)
