Η Κλεονίκη, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 στις 30 Ιουνίου, εορτή των Αγίων Αποστόλων. Σε ηλικία 8 ετών έγιναν έκδηλα τα συμπτώματα της μυοπάθειας. Λύγιζαν τα γόνατά της και έπεφτε κάτω εύκολα, είχε αστάθεια, κούτσαινε και πήγαινε τοίχο-τοίχο. Με πολύ κόπο πήγαινε στο σχολείο, έως ότου στην ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού, αφού πήγε μόνο δύο μήνες (στην αγκαλιά της μητέρας της), αναγκάσθηκε να σταματήσει... Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, συνέχισε να μελετάει στο σπίτι. Είχε μεγάλη ευχέρεια στο διάβασμα και πολύ καλή μνήμη.
Στην ηλικία των δεκατεσσάρων ετών, άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι μέχρι την κοίμησή της, είκοσι τέσσερα χρόνια αργότερα. Η μητέρα της την «συναρμολογούσε» κάθε μέρα, γιατί τα άκρα της ήταν πολύ χαλαρά, σαν… λυμένα. Επειδή είχε μυϊκή αδυναμία και ατροφία, την έδενε με μία ζώνη από τη μέση της, διότι αλλιώς έγερνε μπροστά και έπεφτε.
Όταν ήταν κλινήρης, δεν μπορούσε ούτε να γυρίσει από το ένα πλευρό στο άλλο ούτε να αλλάξει θέση. Αν τύχαινε να πέσει το χέρι της κάτω, δεν μπορούσε να το ανεβάσει και σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν ήταν μόνη (και επειδή δεν ήταν απαιτητική να καλεί συνέχεια την μητέρα της γιά βοήθεια), έσκυβε και με τα δόντια τραβώντας το μανίκι της το ανέβαζε επάνω!! Το πλέον δραματικό ήταν ότι, δεν μπορούσε ούτε ένα έντομο να διώξει από πάνω της, ούτε ένα μυρμήγκι από τα ρούχα της. Όταν είχε έντονο κνησμό στα δάκτυλα των ποδιών, γιά να βρίσκει κάποια μικρή ανακούφιση, έβαζαν ένα κουβαδάκι με νερό στα πόδια της.
Η μητέρα της αφηγείται σχετικά:
«Ένα πρωινό, η Κλεονίκη θα ήταν περίπου δεκατριών ετών, χρειάσθηκε να λείψω (δεν είχαμε τότε αναπηρικό καροτσάκι). Την τακτοποίησα λοιπόν και έβαλα διπλωμένο ένα παπλωματάκι στο πλάϊ της ώστε να ξεκουράζει το χέρι της. Όταν έφυγα, η Κλεονίκη πήρε με τα δόντια της το παπλωματάκι, που ήταν από μεταξοβάμβακα και το έφερε στα γόνατά της, γιά να ξεκουρασθή. Όμως, λύγισε το κεφάλι της και έγειρε μπροστά, με αποτέλεσμα να βουλιάξει μέσα στο παπλωματάκι. Θα πάθαινε ασφυξία… Έστρεψε, όμως, με πολύ κόπο το κεφάλι της δίπλα, πήρε ανάσα και φώναξε, βοήθεια. Ήταν ανοικτή η μπαλκονόπορτα και την άκουσαν από απέναντι, ήλθαν, μα η εξώπορτα ήταν κλειστή. Πήγαν στο διπλανό διαμέρισμα, όπου επέρασαν ένα μικρό παιδί από τα κάγκελα, το οποίο τους άνοιξε την πόρτα και έτσι την έσωσαν. Όταν επέστρεψα, μας είπε ότι, αισθάνθηκε δύο φορές, έτσι που ήταν με γερμένο κεφάλι, ένα απαλό αεράκι να τη δροσίζει, και δεν μου παραπονέθηκε γιά τίποτε!
Μία άλλη φορά πάλι, έπεσε κάτω από το κρεββάτι της και δεν μπορούσε να σηκωθή από το πάτωμα… Όπως έπεσε, έτσι και έμεινε γιά αρκετή ώρα.
Οι δραστηριότητές της.
Η Κλεονίκη, ανέπαυε όσους είχαν την ευκαιρία, να την δουν και να συζητήσουν μαζί της! Ήταν πάντα με ένα φωτεινό χαμόγελο! Αυτό ήταν εξ άλλου και το χαρακτηριστικό της! Είχε πνευματική ωριμότητα, διότι εκαλλιέργησε τις έμφυτες αρετές της, με την μελέτη Εκκλησιαστικών κειμένων! Διάβαζε πολύ, ξενυκτούσε μάλιστα, γιά να τελειώσει ένα βιβλίο. Έλεγε, με την διάκριση που την ξεχώριζε, στη μητέρα της:
«Εγώ θα κοιμάμαι το πρωΐ, που εσύ έχεις τις δουλειές σου, γιά να μην σε ενοχλώ, και το βράδυ θα διαβάζω»!
Και πράγματι, είχε ένα κεράκι μέσα σε ένα γυάλινο κηροπήγιο, δίπλα στο κομοδίνο και διάβαζε την νύκτα. Γέμιζε η ψυχή της με το διάβασμα. Τί πατερικά βιβλία, τί βίους Αγίων, τί εγκυκλοπαίδειες!! Μελετούσε, επίσης, κοινωνικά θέματα, επιστημονικά, σύγχρονα άρθρα σε θέματα Βιοηθικής κ.λπ. Όταν κάτι την ενδιέφερε, κρατούσε σημειώσεις, γιά να το συζητήσει με ειδικούς! Της άρεσε η τελειότητα! Έκοβε σελίδες από ενδιαφέροντα άρθρα και τα συγκέντρωνε σε άλμπουμ. Έγραψε με ωραία, βυζαντινά γράμματα, τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου και αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, και τα έκανε καδράκια, γιά να τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο του δωματίου της! Στο Ψαλτήρι της, είχε γράψει στις πρώτες λευκές σελίδες: «Φύλαγέ με Κύριε, από τις παγίδες των δαιμόνων, διά των ευχών του Πνευματικού μου. Έλα Φως Αληθινό, έλα κρυμμένο μυστήριο, έλα αμάραντο στεφάνι, έλα Μόνε σε κάποιον άλλο που είναι μόνος»!
Αξιοποιούσε κάθε στιγμή του χρόνου της, γιά κάτι το δημιουργικό! Ήταν ακούραστο πλάσμα! Μπροστά της, οι υγιείς αισθάνονταν ανίκανοι και «τεμπέληδες»!
Ήταν αρχοντική ψυχή!!
Της άρεσαν τα αρμονικά φτιαγμένα σχέδια σε κεντήματα, τα ρούχα με ρομαντικά λουλούδια, το ωραίο, το εκλεπτυσμένο!
Παλαιότερα, που είχε κουράγιο, έκανε σελιδοδείκτες γιά εργόχειρο. Κεντούσε, και μάλιστα τα έσοδα από όσα πουλούσε, τα έστελνε στην Ιεραποστολή. Κάποτε, που δεν είχε δύναμη να περάσει την κλωστή με την βελόνα από τον καμβά, τραβούσε την βελόνα με τα δόντια! Δεν το έβαζε κάτω!
Στην προϊούσα εξέλιξη της ασθενείας της, η Κλεονίκη, είχε την δική της αντίδραση. Ήταν ολοκληρωμένη, έτοιμη γιά όλα, γιά κάθε δυσκολία. Ήθελε να είναι ενημερωμένη γιά την πορεία της ασθενείας της.
Είχε την έφεση να πραγματοποιεί ό,τι καινούργιο διάβαζε! Γιά παράδειγμα, παρήγγειλε από την Αμερική ένα ειδικό «εργαλείο» γιά να γυρίζει τις σελίδες των βιβλίων, κάτι σαν καλαμάκι, που στην άκρη είχε μία βεντούζα και από την άλλη ρουφούσε τον αέρα και έτσι γύριζε τις σελίδες των βιβλίων.
Την διέκρινε πνεύμα μαθητείας, γι’ αυτό και πίστευε έμπρακτα στην διά βίου μάθηση. Έμαθε Αγγλικά, Γερμανικά και γιά ένα διάστημα προσπαθούσε να μάθει Βουλγάρικα, γιατί είχε βοηθό μία ξένη κυρία από την Βουλγαρία!
Η πνευματική προσφορά της, προς τον πλησίον.
Όταν της εμπιστεύονταν, γνωστοί και φίλοι, τα προβλήματά τους, η Κλεονίκη δεν απαντούσε αμέσως. Μετά από λίγες μέρες, αναφερόταν στο θέμα αυτό με λίγα λόγια και πάντα μετρημένα. Έπρεπε να προσευχηθή και να σκεφθή, γιά να μιλήσει, αυτό όμως που έλεγε, το έλεγε με χαριτωμένο τρόπο! Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και κληρικοί, ζητούσαν τις προσευχές της! Γιά μία περίπτωση, έκανε σε μία ήμερα 3.000 κομποσκοίνια! Άλλες φορές, γιά διάφορα προβλήματα, διάβαζε την Παράκληση της Παναγίας και άλλων Αγίων!
Ο Θεός, προτιμά να φανερώνεται μέσω των ταπεινών ανθρώπων, που ο κόσμος τους περιφρονεί, διότι, «τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφοὺς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά» (Α' Κορινθ. Α' 27')!!!
Κάποτε, περίμενε να έλθη η σειρά της γιά εξομολόγηση. Ο πνευματικός, μόλις είχε τελειώσει την εξομολόγηση κάποιας κυρίας, την οποία προέτρεψε να καθήσει δίπλα στην Κλεονίκη και να μιλήσουν. Πράγματι, αφού συνομίλησαν η κυρία είπε: «Τα προβλήματα τα δικά μου δεν είναι τίποτε, μπροστά σ’ αυτά που έχει αυτή η νέα χαμογελαστή κοπέλα…»!
Είχε μεγάλη πίστη μα και λογική!
Ήταν χωρίς συμπλέγματα, αυτό που λένε στην καθημερινή ζωή «κόμπλεξ», σχετικά με την κατάστασή της. Δεν ήθελε να την λυπούνται και ο τρόπος της ζωής της το έδειχνε. Δεν την άγγιζε ούτε η προσβολή, ούτε την έθιγε κάτι, ακόμη και όταν κάποιοι εκδήλωναν τα συναισθήματά τους, με απρεπή τρόπο και αδιάκριτα, λέγοντας: «Την καϋμένη…! Πώς το έπαθε…!» κ.τ.ό….
Είχε μία απάθεια μοναδική και δεν θύμωνε ποτέ! Όταν την «στενοχωρούσαν» με λόγια ή με υπονοούμενα, δεν τα φανέρωνε αλλού, τα κρατούσε μυστικά μέσα της, χωρίς όμως να συσσωρεύει στο υποσυνείδητó της απωθημένα, κακίες, αντιπάθειες και άλλα παρόμοια!!
Μία ημέρα, θέλησε να πάει με την μητέρα της στα γραφεία της εξωτερικής ιεραποστολής του ιατρού Παπαδημητρακοπούλου, κοντά στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης, και επειδή υπήρξε κάποια καθυστέρηση με το καροτσάκι, ο ταξιτζής έκανε φασαρία με ανάγωγο τρόπο… Η Κλεονίκη όμως δεν σχολίασε τίποτε, ούτε εξεδήλωσε παράπονο πικρίας, που της έδειξαν τέτοια συμπεριφορά!
Μία άλλη φορά, όμως, συνέβη ένας άλλος οδηγός ταξί, να τους φερθή με τέτοιο φιλότιμο, μέχρι που προσφέρθηκε να λαδώσει το καροτσάκι και ούτε τους πήρε χρήματα, παρά είπε: «Εγώ, πήρα την αμοιβή μου»!!
Με το παράδειγμα της, έδινε να καταλάβουν και οι άλλοι ότι, δεν έχει κανένα νόημα η κατάκριση. Έλεγε: «Αφήστε το. Μην το συζητάτε αυτό το θέμα, θα το ξεχάσετε…»!!
Έλεγε επίσης: «Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμασθε αυτό που είμασθε, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε. Και αυτό θα το πετύχουμε, αν ό,τι κάνουμε, το κάνουμε με τον Ιησού και την Χάρι Του, προσπαθώντας να βλέπουμε και να αγαπούμε με την καρδιά τον Ιησού»!!
Ήταν μία ξεχωριστή Προσωπικότητα ώριμου ανθρώπου, μα με το αστείρευτο χαμόγελο αθώου παιδιού!
Μία άλλη γνωστή της, που έζησε τα τελευταία χρόνια κοντά της εξυπηρετώντας την, αναφέρει:
«Περισσότερο εξηρτημένο πρόσωπο (αφού δεν μπορούσε ούτε το χέρι της να μετακινήσει, ούτε να αυτοεξυπηρετηθή) δεν γνώρισα, το οποίο να είναι συγχρόνως τόσο ανεξάρτητο και διψασμένο γιά δραστηριότητα! Δεν ήθελε να υστερεί σε τίποτε και πάντα ήταν απασχολημένη με κάτι. Τα χέρια της και τα πόδια της ήταν εξαρθρωμένα, θαρρείς και κρατιόνταν με νήματα από τον κορμό της. Όμως, πόση αξιοπρέπεια είχε στις καθημερινές στιγμές της (όταν την έλουζαν, όταν την άλλαζαν κ.τ.λ.)! Ήταν θαρρείς, φευγάτη από το σώμα της, χωρίς όμως να αδιαφορεί γι’ αυτό ή να ντρέπεται γι’ αυτό που ήταν. Δεν μας επέτρεπε να την δούμε με οίκτο. Ήταν εκλεκτική, τελειομανής, ετυμόλογη! Με τα χαριτωμένα πνευματώδη «αστεία» που έλεγε, δημιουργούσε ευχάριστη ατμόσφαιρα! Ήξερε να βγάζει από το πικρό, γλυκό! Μία φορά, κάτι κοπέλλες ανέλαβαν να την πάνε βόλτα με το καροτσάκι και επειδή ο δρόμος είχε λακούβες έγειρε και έπεσε κάτω και μάλιστα είχε μικροτραυματισμούς. Μετά, γελούσε με το πάθημά της και όταν ανέφερε το περιστατικό, το έλεγε σαν αστείο και γελούσε»!
Πηγή: «Γίνονται Θαύματα Σήμερα;» - Εκδόσεις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
